Του Χρήστου Λουτράδη
Κάθε πολιτική περίοδος, κάθε ιστορική περίοδος, έχει τις δικές της προκλήσεις να αντιμετωπίσει , τα δικά πρωτόγνωρα δεδομένα και απαιτεί από τους εκάστοτε κυβερνώντες συγκεκριμένες ικανότητες για να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις αυτές.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε αλλεπάλληλες κρίσεις , από την πανδημία μέχρι την ενεργειακή κρίση, κρίσεις τις οποίες η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αντιμετωπίσει με ένα μείγμα κυνισμού και μνημειώδους ανικανότητας. Ανικανότητα και κυνισμό που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με στοιχειώδη ανεξάρτητη λειτουργία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης θα είχε ήδη καταρρεύσει.
Η επιβολή της εικονικής πραγματικότητα; , που ενορχηστρωμένα βιώνουμε κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, θα συνέχιζε αδιατάρακτα και στην περίπτωση του παρακράτους που είχε στηθεί τα τελευταία χρόνια , και ακολουθεί την τυπολογία που ιστορικά είχε χρησιμοποιήσει η δεξιά στην πατρίδα μας για την εγκαθίδρυση των παρακρατικών της μηχανισμών.
To είδαμε περίτρανα στην περίπτωση της παρακολουθούσης του δημοσιογράφου Κουκάκη και την απαξία με την οποία αντιμετώπισαν τις αποκαλύψεις για την ύπαρξη ενός συστήματος που παρακολουθούσε δημοσιογράφο επιφορτισμένο με την έρευνα οικονομικών σκανδάλων. Αλλά και στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη , η προσπάθεια συγκάλυψης και υποβάθμισης του θέματος από τα κυβερνητικά φερέφωνα είναι φανερή. Με κύρια στόχευση την αθώωση στα μάτια της κοινής γνώμης του Κυριάκου Μητσοτάκη , ο οποίος και παρουσιάζεται ως ανημέρωτος , και με πλήρη άγνοια του παρακράτους που είχε στηθεί. Παραγνωρίζουν βέβαια τον κίνδυνο η προσπάθεια αυτή όχι μόνο να καταλήξει στο κενό αλλά και να προσδώσουν επιπρόσθετη γραφικότητα στην καρικατούρα που του φιλοτεχνούν με τόση προσπάθεια τα τελευταία χρόνια.
Για αυτό το λόγο η ανάγκη πλήρους διαλεύκανσης της υπόθεσης δεν είναι απλά ένα νομικό ζήτημα, ανάμεσα στον ηγέτη του ΚΙΝΑΛ και αυτούς που τον παρακολουθούσαν αλλά ζήτημα λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος , που αρχίζει πλέον και χάνει έναν από τους βασικότερους πυλώνες λειτουργίας του, το κράτος δικαίου. Και αν η Νέα Δημοκρατία, ή τουλάχιστον οι πορφυρογέννητοι που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας αυτή την περίοδο, δεν φημίζονται για την δημοκρατική τους ευαισθησία, τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ έχουν πλέον ιστορικές ευθύνες , αφού πλέον διακυβεύεται η ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και κυρίως η ελευθερία την οποία έχει ο οποιοσδήποτε πολιτικός να ασκεί τα καθήκοντα του.
Αν δεν αντιδράσουν τώρα, οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που με την μανδύα του ‘’αρίστου’ δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες για την απαξιώση της δημοκρατίας και τον θεσμικό εκφυλισμό , θα έχει ήδη πετύχει τον πρώτο της στόχο, με συνέπειες ανυπολόγιστες για την ίδια την δημοκρατία.