Γράφει ο Θανάσης Τσεκούρας
Δημοκρατία σημαίνει δυο πράγματα: αντικειμενικότητα των θεσμών και μόνιμους, όχι αναλώσιμους Κανόνες του Παιγνιδιού.
40 χρόνια πριν η Χάνα Άρεντ είχε σκανδαλίσει τους «political correct» της εποχής της όταν είχε χαρακτηρίσει τον φασισμό – ναζισμό ως ενσάρκωση της «κοινοτοπίας του κακού». Με αφορμή τη δίκη του Αϊχμαν.
Τι ήθελε να πει μια από τις πιο σημαντικές φιλοσόφους του προηγούμενου αιώνα; Ότι είναι λάθος να ταυτίζουμε το ναζισμό με το «διαβολικό» και το «τερατώδες». Ο ναζισμός μετατρέπει το κακό σε μια κοινοτοπία, η οποία διαβρώνει τον «μέσο άνθρωπο». Απ’ αυτή λοιπόν τη δύναμη της κοινοτοπίας προκύπτει και η μεγάλη επικινδυνότητά του.
Για να το θέσουμε απλοϊκά. Τα τέρατα φαίνονται από μακριά, γι’ αυτό δημιουργούν αποστροφή. Το κακό, όταν ντύνεται με τη στολή της κοινοτοπίας, το αγνοούμε. Μέχρι να μας καταπιεί…
Είναι ώρα όμως να αφήσουμε τις ιστορικές παρακαμπτήριες και να επιστρέψουμε στο σήμερα. Σήμερα λοιπόν αναπτύσσεται μια αξιοπρόσεκτη «κοινοτοπία του κακού». Ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλούς κινδύνους και μόνη λύση είναι η πολιτική σταθερότητα. Η οποία έχει ονοματεπώνυμο: Κυριάκος Μητσοτάκης. Κοινοτοπία πρώτη λοιπόν: «Μητσοτάκης ή χάος».
Κοινοτοπία δεύτερη: Όταν η λαϊκή ψήφος αρνείται το εκλογικό δίλημμα και δεν φαίνεται διατεθειμένη να προσφέρει την αυτοδυναμία στον Κ. Μητσοτάκη, τι κάνουμε; Αλλάζουμε τον εκλογικό νόμο. Από τη στιγμή που μοιάζει δύσκολο να αλλάξουμε τον λαό.
Κατεβάζουμε λοιπόν τον πήχη της αυτοδυναμίας στο 36%,στα (θεωρητικά) μέτρα του Κ. Μητσοτάκη.
Υπάρχει πρόβλημα; Κανένα. Μόνο 2-3 μικρολεπτομέρειες, αλλά μην το κάνουμε και ζήτημα. Για παράδειγμα ότι μετατρέπουμε έναν πολιτικό, που ήθελε να φαίνεται θεσμικός, μεταρρυθμιστής, αντιλαϊκιστής, κοσμοπολίτης και μοντέρνος στο ακριβώς αντίθετο. Σε έναν σύγχρονο Μένιο Κουτσόγιωργα. Που αλλάζει τους κανόνες του παιγνιδιού, όταν το παιγνίδι αρχίζει να στραβώνει. Σε «Μαυρογιαλούρο» της πολιτικής. Που αναζητεί δυο-τρείς «Κατσίκηδες» για να γαντζωθεί στην εξουσία.
Αλλά είπαμε, λεπτομέρειες. Όπως επίσης και το ενδεχόμενο ο Πρωθυπουργός να μην καταφέρει να περάσει τον πήχη ακόμη και τις πιο «κοντής» αυτοδυναμίας. Είτε γιατί το εκλογικό ποσοστό του θα είναι κατώτερο του αναμενομένου. Είτε γιατί η «πανουργία» της κάλπης μπορεί να φέρει ακόμη και οκτώ κόμματα στη νέα Βουλή. Μικρό το κακό. Αλλάζουμε το πλαφόν και από 3%,το ανεβάζουμε σε 4 ή και 5%.
Όλες αυτές οι «μικρολεπτομέρειες» δυστυχώς για τους εμπνευστές τους δημιουργούν ένα τρισάθλιο πολιτικό αποτέλεσμα. Νομιμοποιούν τον κυνισμό στην εξουσία, τη λογική ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι τα πάντα γίνονται αποδεκτά προκειμένου ο Κ. Μητσοτάκης να διατηρήσει την εξουσία. Μεταφέρουν στην καρδιά του πολιτικού συστήματος αυτή τη διαβρωτική και ιδιαίτερα επικίνδυνη «κοινοτοπία του κακού» της Χάνα Αρεντ, που αναφέραμε στην αρχή.
Μαζί με ακόμη χειρότερες παρενέργειες. Δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την επώαση της πιο βαθιάς και της πιο επικίνδυνης κρίσης της Δημοκρατίας. Γιατί Δημοκρατία σημαίνει δυο πράγματα: αντικειμενικότητα των θεσμών και μόνιμους, όχι αναλώσιμους Κανόνες του Παιγνιδιού. Δημοκρατία δεν σημαίνει ούτε κόλπα, ούτε εξυπνάδες, ούτε λαμογιές.
Αλλωστε αυτές τις ιδιότητες μέχρι τώρα τις αποδίδαμε στους λαϊκιστές πολιτικούς. Και ως γνωστόν, ο Κ. Μητσοτάκης είναι ο αντίποδας του λαϊκισμού. Σας άρεσε το ανέκδοτο;
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR