Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στο μυστήριο των σχέσεων του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα με τον διάδοχό του προστίθενται διαρκώς νέες εκδοχές.
Ο ίδιος αρνείται ότι ο Κασσελάκης είναι έργο των χειρών του. Αλλά ο Κασσελάκης διαρκώς επαναλαμβάνει ότι «με κάλεσε ο Τσίπρας», ή με «έφερε ο Τσίπρας», μετά το περιβόητο «με φύτεψε».
Αν έχουν βάση αυτοί οι ισχυρισμοί, πού τον βρήκε, πότε τον κάλεσε και γιατί;
Ανήλθε πάντως στην ηγεσία με τη συνδρομή του Πολάκη- και περίπου αντ’ αυτού- και ενός κύκλου ανθρώπων που δρούσαν ως πρώην συνεργάτες του Τσίπρα– Δούρου, Παππάς κ.α. -που είναι σήμερα παραστάτες και καθοδηγητές του.
Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε στη Κουμουνδούρου, μόνο δεινά συμβαίνουν στον ΣΎΡΙΖΑ: τα δημοσκοπικά ποσοστά βυθίζονται, έχουν εκδηλώσει οι διασπάσεις του Τσακαλώτου και του Κόκκαλη και επίκειται μια μεγαλύτερη, η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ διασύρονται από τα καμώματα του. Το κόμμα είχε δεχθεί επικρίσεις, αλλά δεν είχε γελοιοποιηθεί ποτέ.
Ούτε καν στο Πολυτεχνείο δεν μπόρεσε εφέτος να καταθέσει στεφάνι. Και είναι ζήτημα αν θα μείνει ως τις εκλογές μείζων αντιπολίτευση.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η εικόνα θα έκανε τον Αλέξη Τσίπρα να παίρνει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις– όπως και αν -του- έχει προκύψει ο Κασσελάκης.
Είναι πρώην Πρωθυπουργός και για αυτοπροστασία του δεν θα έπρεπε να έχει καμία σχέση κάποιον που ενώ πέφτει ξεπέφτει πολιτικά, απομονώνεται κοινωνικά, και ενώ το κόμμα του να διαλύεται λέει: «Στόχος η νίκη στις επόμενες εθνικές εκλογές, δεν μπήκα στη μάχη για να χάσω».
Στη συζήτηση με την δημοσιογράφο Μαρία Νικόλτσιου, ο Κασσελάκης συνέχισε να μιλάει σαν να πουλάει τρέλα -όπως κάνει σε κάθε συνέντευξή του.
Έλεγε για τον εαυτό του «είμαι πλήρως ανεξάρτητος, δεν πρόκειται ποτέ να προδώσω τον λαό». Ως λαό όμως εκλαμβάνει τους 150. 000 από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που μετείχαν στις αρχαιρεσίες και τους 70. 000 που ψήφισαν τον ίδιο. Οι κατά κάτι λιγότεροι που προτιμούσαν την Αχτσιόγλου δεν λαμβάνονται υπόψη- απλώς για να «τιμωρήσουν» κάποιους και να μην απολογηθεί η προηγουμένη ηγεσία για την ήττα.
Ισχυρίζεται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ «θα δείτε άτομα τα οποία αυτή τη στιγμή δεν τα γνωρίζετε και θα πείτε πώς είχαμε τέτοια λαμπρά μυαλά». Θα ήταν μια ακόμη μπηχτή κατά του Τσίπρα χωρίς την αερολογία:
«Έχουμε εκατοντάδες βιογραφικά για να δουλέψουν μαζί μας και υποχρέωσή μου είναι να τους εμπνεύσω». Κόψε κάτι, ρε μεγάλε, που άρχισες να εμπνέεις κιόλας, θα του έλεγε ενας νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ…
Στα περί Αριστεράς έχει δικές του ερμηνείες: «Αριστερά για μένα σημαίνει ανεκτικότητα, συλλογικότητα, συμπερίληψη, δικαιοσύνη παντού». Τι σημαίνει Αριστερά για την Αριστερά ΄δεν τον απασχολεί.
Είναι όμως έτοιμος να «λύσουμε τα θέματα της κοινωνίας τα επόμενα 50 χρόνια». Πώς θα το κάνει;
«Έχω τη βούληση, έχω καθαρά χέρια, έχω τη διεθνή εμπειρία «θα φέρω μία καλή ομάδα και θα αναδείξουμε μεγάλες τομές στην Ελλάδα» . Τόσο απλό. Με καμιά 30ριά Κασσελάκηδες ακόμη, σώθηκε η Ελλάδα.
Προς το παρόν θα χρειαστεί να αποδείξει ότι έχει καθαρό πόθεν έσχες και διαυγές παρελθόν. Ό,τι ξέρουμε προέρχεται από τον ίδιο και ο μόνος που τα επιβεβαιώνει είναι ο πατέρας του, όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο πρόσωπο και πάντως όχι έγκυρος πολιτικά. Α, και ο Αμερικάνος σύζυγος του που προεξοφλεί ότι «ο Στέφανος θα γίνει πρωθυπουργός». Και θα κυβερνήσει με τη δική του βοήθεια… «Τρελαθήκαμε εντελώς», θα έλεγε ο Φρέντυ Γερμανός.
Η πολιτική πρόταση είναι ο… εαυτός του
Ο Κασσελάκης αναφέρεται διαρκώς στον Τσιπρα , ως τη μόνη νομιμοποίησή του, που μπορεί να έχει αξία. Στην ΕφΣυν είπε ότι βρίσκονται σε επικοινωνία: «Έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε μια σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκτίμησης».
Σε τι ακριβώς έγκειται -από πολιτική άποψη- η εκτίμηση και ο σεβασμός του Τσίπρα στο πρόσωπο του Κασσελάκη δεν διευκρινίζεται. Εκ παραλλήλου όμως ο ίδιος ενταφιάζει διαρκώς την περίοδο Τσίπρα και τον εμφανίζει ως ανίκανο και ανεπαρκή να επιβάλει τις αλλαγές που χρειαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ευτυχώς που βρέθηκε ο ίδιος να το κάνει: «Ότι εκλέχτηκα δείχνει ότι κάτι δεν λειτουργούσε σωστά στο κόμμα”.”
Με επίμονη επανάληψη αδειάζει διαρκώς τον πρώην Πρωθυπουργό: «Δεν θα είχα υπουργό τον Βαρουφάκη» είπε χωρίς να πάρει απάντηση. Μάλλον θα είχε τον γνωστό οικονομολόγο Νίκο Παππά… Ούτε υπουργό Εξωτερικών τον Κοτζιά θα είχε, αν ληφθεί υπόψη ότι τον αγνοεί παρά τις κ κλησεις του. Σωστα, αφού έχει τον Γ. Τσίπρα…
Σχεδόν προσβάλοντας τον προκάτοχό του είπε ότι «οι επιλογές του κόμματος για τους δήμους και τις περιφέρειες είχαν γίνει πριν από την εκλογή μου». Ευτυχώς όμως που ήλθε ο ίδιος και καθάρισε για τις νίκες του….ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλία και την Αθήνα. Τέτοια πράγματα λέει…
Οι συνεντεύξεις του Κασσελάκη περιέχουν σταθερά τρία στοιχεία: επιφανειακές αναφορές στον Τσίπρα, κατεδάφιση της ηγεσίας, αλλά και της προσωπικότητα τους ως φορέα της σύγχρονης Αριστερας, στήριξη στον Πολάκη και θεοπάλαβες προσεγγίσεις, κενές περιεχομένου, για την πολιτική, το κόμμα, την Αριστερά, τη χώρα και τις εξελίξεις. Στον κοινό παρονομαστή προβάλλει τον εαυτό του ως …πολιτική πρόταση που έχει είναι ο… εαυτός του.
Η απορία είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας διαβάζει όσα λέει ο διάδοχός του και πώς τον κόβει: είναι στα καλά του και ο πρόεδρος του χρειάζονταν ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η πρόσφατη μπαρούφα “«Το καινούργιο που φέρνω, είναι η επιστροφή στην παλιά, νοικοκυρεμένη Ελλάδα, τότε που ο Έλληνας είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους νόμους, είχε ενδιαφέρον για τον γείτονά του” που δείχνει την άγνοιά του, πήρε απάντηση απο άμεσα. Ο Γ. Ραγκούσης τον τάπωσε: “Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες ονειρεύονται να γυρίσουν στην παλιά Ελλάδα”.
Πάντως από κάτω οι εναπομείναντες Συριζαίοι τον χειροκροτούν. Κάποιοι που είχαν στηρίξει την Αχτσιόγλου μεταστρέφονται. Ακόμη και ο Πολάκης αποφεύγει τις προβοκατόρικες παρεμβάσεις που συνήθιζε επί Τσίπρα- εν αναμονή της κυβέρνησης Κασσελάκη.
Ο «σταρ της καταστροφής»
Σ’ αυτές τις συνθήκες διάλυσης και εκφυλισμού -για να μη καταφύγουμε στους χαρακτηρισμούς του Ηλιόπουλου, που μάλλον είναι πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον σημερινό πρόεδρο – η εκδήλωση ενδιαφέροντος από την πλευρά του Τσίπρα μέσω συναντήσεων με στελέχη για να μην υπάρξει νέα διάσπαση, ήταν παρακινδυνευμένη και αναντίστοιχη με την επιλογή της απόστασης εκ μέρους του.
Τελικά καταλήγει σε ήττα που προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του: η διάσπαση επιταχύνθηκε και στα ματιά της κοινής γνώμης ο ίδιος εμφανίσθηκε ως μέρος του προβλήματος Κασσελάκη.
Αντί να τον «ξεχρεωθεί», δέχεται να εργαλειοποιηθεί ως υποστηρικτής της ηγεσίας του- χάριν του κόμματος που βρίσκεται πλέον στην απαξίωση και τη χλεύη εξ αιτίας αυτής της ηγεσίας.
Ίσως γι ‘αυτό ο «σταρ της καταστροφής» δεν δείχνει διάθεση να φύγει αν ηττηθεί: «τους στόχους μας θα τους προσδιορίσουμε συλλογικά και συλλογικά θα κριθούμε…».
Όσο ο Κασσελάκης παρουσιάζεται ως Μεσσίας τόσο πιο κάτω πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τόσο πιο δύσκολη γίνεται η θέση του Αλέξη Τσίπρα. Χάνει από το κύρος και την επιρροή του, είτε ως «εγγυητής τη ενότητας», που δεν υπάρχει, είτε ως «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», όπως προκύπτει από τις εξομολογήσεις στελεχών που δείχνουν ότι βρίσκεται διαρκώς σε επαφή με κομματικούς παράγοντες. Σα να ήταν μόνο η ομάδα Τσακάλωτου και η «Ομπρέλα« το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τις ήττες από τον Μητσοτάκη, αν ο πρώην Πρωθυπουργός επιμείνει να ηττάται και από τον εαυτό του – μένοντας στον, τοξικό και περιθωριακό, μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ, θα κλείσει ο ίδιος τους δρόμους της επιστροφής του στο κέντρο της πολιτικής σκηνής.
Για πολλούς είναι αναγκαία για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης – το να μιλάμε για «Αριστερά» είναι πλέον αστειότητα- απέναντι στον κυρίαρχο Μητσοτακη που έχει στο τσεπάκι του και τον Κασσελάκη και τον Ανδρουλάκη.
Όσο ο ίδιος ο Τσίπρας για χάρη του Κασσελάκη κόβει ο ίδιος τις γέφυρες της επιστροφής θα δικαιωθεί ο μεγάλος Αλεξανδρινός: «Για τα αλλού -μη ελπίζεις – δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες».
