Toυ Γ. Λακόπουλου
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πάνος Καμένος αρπάχθηκε από κάτι για να δείξει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να είναι πρωθυπουργός χωρίς τη συγκατάθεσή του. Και αντιστοίχως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε να τον εξευτελίζει ένας υπουργός του. Πότε διαφοροποιούμενος, πότε προβάλλοντας διαφορετική πολιτική και πότε αξιώνοντας να χειρίζεται αυτός ό,τι αφορά μέλη της κυβέρνησης που προέρχονται από τους ΑΝΕΛ και ακόμη χειρότερα πότε απαιτώντας την απομάκρυνση κάποιου.
Χειρίσθηκε τις περιπτώσεις Χαϊκάλη, Δημ. Καμμένου και Παν. Σγουρίδη, σαν να είναι αυτός ο Πρωθυπουργός. Ζήτησε αναίτια την παραίτηση του επιτυχημένου Γιάννη Ρουμπάτη από την ΕΥΠ, σαν να είναι στην αντιπολίτευση. Και έθεσε τον Γ. Μουζάλα εκτός κυβέρνησης, σαν να είναι αυτός ο Πρωθυπουργός.
Ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός έδειχνε ότι απλώς τον παρακαλούσε να μην επιμείνει. Και ο Καμμένος τραβώντας το σκοινί πότε διέδιδε ότι θα φύγει από την συγκυβέρνηση και πότε ότι θα αποσυρθεί από την κυβέρνηση, αλλά θα τον στηρίζει στη Βουλή. Αλά καρτ, εννοείται, αφού το ίδιο κάνει και τώρα.
Δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβει κανείς ότι η υπόθεση Μουζάλα σκηνοθετήθηκε από τον αρχηγό των ΑΝΕΛ ως ενδοκυβερνητικό δράμα για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό σ’ αυτή τη συμμαχία. ‘Ποιος είναι το άλογο και ποιος ο καβαλάρης’, που θα έλεγε ο Ταλεϋράνδος. Αλλά και για να δείξει ότι το κεντρί του σκορπιού παραμένει πάντα έτοιμο για χρήση.
Με τον χειρισμό ενός ατοπήματος του υπουργού Μετανάστευσης -για το οποίο ασφαλώς υπήρχε ανασκευή- ο Καμμένος ανακηρύχτηκε σε Λουδοβίκο της κυβερνητικής συμμαχίας που καταπονεί τη χώρα από τον Ιανουάριο του 2015. L’ etat, c’est moi!
Προφανώς πιστεύει ότι το κλειδί επιβίωσης της κυβέρνησης το κρατάει ο ίδιος. Αλλά φαίνεται να πιστεύει ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του ο Τσίπρας σχεδιάζει να τον ‘ρίξει’ για να τα βρει με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές -που δεν θέλουν να δουν ούτε ζωγραφιστό το Καμμένο λόγω του μισαλλόδοξου παρελθόντος του. Γι’ αυτό παίρνει τα μέτρα του. Αυτές οι κινήσεις δείχνουν επιθετικές. Αλλά στην ουσία είναι αμυντικές.
Τον εαυτό του προστατεύει όταν φροντίζει κατά καιρούς να υπενθυμίζει την αξία της συμμετοχής του στον ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα, με τρόπο που έχει στόχο να αναδείξει ότι ο Τσίπρας είναι όμηρός του. Ότι χωρίς αυτόν θα χάσει την εξουσία και αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο για τον ίδιο γιατί δεν είναι και λίγες οι αμαρτίες του.
Στην υπόθεση Μουζάλα ο Καμμένος είχε και μια δεύτερη επιδίωξη. Ή μάλλον μια δεύτερη επιδίωξη κρυμμένη μέσα στην πρώτη: να προσεταιριστεί τα κομμάτια της Δεξιάς που παραμένουν προσκολλημένα στην υπερασπιστή του εθνικού αδιεξόδου που δημιούργησε ο Αντώνης Σαμαράς με τα Σκόπια του 1992-93. Όταν υποχρέωσε και τον Κώστα Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου να τον ακολουθούσουν στον τυχοδιωκτισμό, που κατασπατάλησε το εθνικό διπλωματικό κεφάλαιο και ωφέλησε μόνο τα Σκόπια.
Ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν έσπευσε να τον υπερασπιστεί υποδηλώνει ότι θέλει να ξεχαστεί ποιος είναι ο υπαίτιος του δράματος. Άλλωστε ως πρωθυπουργός ο Σαμαράς υπήρξε μουγκός σ’ αυτό το θέμα. Και επειδή και ο Καμμένος αναγκάζεται να παραμένει μουγκός στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων – που είναι το σουξέ του- η ευκαιρία να κραυγάζει υπέρ των δικαίων του έθνους που του έδωσε ο Μουζάλας ήταν μοναδική. Ακόμη και όταν ο Μουζάλας την πήρε πίσω.
Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και προβάλλεται ως ο μόνος Δεξιός που προτάσσει τα στήθη του κατά των βαρβάρων που απειλούν τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού και ότι είναι ο σερίφης στην κυβερνητική συμμαχία.
Αποκαλύπτεται έτσι ότι η σχέση Τσίπρα – Καμμένου, εκτός από ‘αδελφική’ με δημοσίους εναγκαλισμούς είναι και σχέση ισορροπίας τρόμου με εκβιασμούς στο παρασκήνιο. Κάποιοι Συριζαίοι διατείνονταν στην αρχή ότι ο Καμμένος είναι ο ασφαλέστερος σύμμαχος γιατί είναι τόσο εκτιθέμενος πολιτικά ώστε να τον ‘κρατάνε’. Τώρα αποδεικνύεται ότι ο εκτιθέμενος είναι ο Τσίπρας και αυτός που τον ‘κρατάει’ είναι ο Καμμένος. Όμορφος κυβερνητικός κόσμος , ηθικός, διαβολικά πλασμένος.
