Του Γ. Λακόπουλου
«Έχει δική σου εξωτερική πολιτική, Ασημάκη;»
Ανδρέας Παπανδρέου- όταν επέλυσε από την κυβέρνησή του τον Φωτήλα
«Μετά τις τελευταίες δηλώσεις Ζάεφ είναι πλέον προφανές ότι έχει λήξει κάθε συζήτηση για επιβίωση της λεγόμενης “συμφωνίας των Πρεσπών. Ο αλυτρωτισμός και η προκλητική συμπεριφορά των Σκοπιανών αποδεικνύουν στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όχι απλώς δεν είναι έτοιμοι να συμμετέχουν σε διεθνείς οργανισμούς, αλλά και ότι δικαιώνουν όλους όσοι από την πρώτη στιγμή επιμένουμε στη βεβαιότητα ότι είναι εγκλωβισμένοι στην προπαγάνδα του Μουσολίνι και του Τίτο».
Αυτός που το λέει δεν είναι αντιπολιτευόμενος, δεν είναι πολιτικός παρατηρητής, δημοσιογράφος, μητροπολίτης, ή θαμών καφενείου. Είναι υπουργός. Ενώ προκειμένω υπουργός Άμυνας. Και πρόεδρος του συγκυβερνώντος κόμματος, ο αντιπρόεδρος του οποίου λίγο νωρίτερα δεν απέκλειε να ψηφίσει αυτό το κόμμα ενδεχόμενη… πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης.
Τρελαθήκαμε εντελώς; -που θα έλεγε και ο Φρέντυ Γερμανός. Αυτές οι δηλώσεις είναι εντελώς εξευτελιστικές για την κυβέρνηση που προβάλει ως επίτευγμα της τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και είναι, κατά την παραδοχή των πάντων στον πλανήτη πλην Λακεδαιμονίων: Μητσοτάκη, Καμμένου και Γκρουέφσκι- νερό στο μύλο των οποίων ρίχνει τώρα ο υπουργός.
Η δήλωση αυτή βρήκε τον Έλληνα Πρωθυπουργό στη Μόσχα. Ακόμη χειρότερα δηλαδή. Και ίσως να μην έγινε τυχαία τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αν ο Μητσοτάκης απλώς πατάει τα κορδόνια του, όταν ανοίγει θέμα «μακεδονικής μειονότητας» επειδή είπε μια μπορούφα ο Ζάεφ την οποία μάζεψε αμέσως- με τον Πάνο Καμμένο είναι διαφορετικά. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση είχε σπεύσει να πάρει θέση δια του Τζανακόπουλου, τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.
Δεν ξέρουμε αν ο Καμμένος στέλνει κάπου μηνύματα, ή αν είναι απελπισμένος και προσπαθεί να σταθεί εκλογικά με τη λεοντή του μακεδονομάχου. Ούτε ενδιαφέρει κανέναν τι κάνει ο πολιτικός αρχηγός ενός κόμματος που φυλλορροεί. Όλοι όμως θέλουν να ξέρουν τι θα κάνει ο Πρωθυπουργός.
Αυτό το φαινόμενο, υπουργός να διαφωνεί με τον ίδιο και να απειλεί ότι θα ρίξει την κυβέρνηση, αλλά να παραμένει στη θέση του, είναι για Γκίνες. Και πάντως είναι φαινόμενο που ευτελίζει το ρόλο του πρωθυπουργού.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τοποθετηθεί για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η στοιχειώδης υποχρέωση των υπουργών του είναι να αποδέχονται αυτή την τοποθέτηση, ή να υποβάλλουν τη παραίτηση τους,αν διαφωνούν. Αν δεν το κάνουν απολύονται αμέσως.
Όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου “η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός». Σε καμία κυβέρνηση δεν μπορούν να υπάρχουν δυο γραμμές, δυο πρωθυπουργοί , δυο αποφάσεις, δυο πολιτικές. Για να γίνει κάποιος υπουργός απαιτείται μια και μόνη προϋπόθεση: να έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού. Αν τη χάσει, φεύγει πάραυτα. Και ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιανόητο να περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του τον εν λόγω υπουργό.
Για ποιους λόγους αναγκάσθηκε να συμπράξει με τον Καμμένο είναι άλλη υπόθεση -απολύτως κατανοητή. Άλλη υπόθεση είναι επίσης η συμφωνία των δυο κομμάτων προκειμένου να σχηματιστεί κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Από τη στιγμή που σχηματίσθηκε όμως και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση, λειτουργεί κατά το Σύνταγμα, τον κανονισμό της Βουλής και τους νόμους.
Ο πρωθυπουργός ως φορέας της λαϊκής εντολής έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Δεν μπορεί να ισοπεδώνονται όλα επειδή θέλει ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ. Όποιος υπουργός δεν βολεύεται με τις πρωθυπουργικές επιλογές, παραιτείται ή απομακρύνεται. Και όποιος βουλευτής δεν αισθάνεται ότι τον καλύπτει η κυβερνητική πολιτική πάει στη βουλή και την καταψηφίζει. Καθαρά πράγματα.
Αυτό που συμβαίνει με τον Καμμένο είναι διαπόμπευση της κυβερνητικής λειτουργίας και της πολιτικής τάξης. Και πάντως είναι ευθεία προσβολή στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, να τον αντιμετωπίζει έτσι ένας υπουργός του.
Οι δημοκρατικοί πολίτες, η εμπιστοσύνη των οποίων είναι η μόνη ισχύς του Τσίπρα, είδαν και έπαθαν να καταπιούν την ιδέα της συγκυβέρνησης με έναν πολιτικό με τις απόψεις και το ύφος δημόσιας παρουσίας του Καμμένου. Αλλά δεν μπορούν να καταπιούν και την κλιμάκωση της προκλητικής συμπεριφοράς του.
Εξοργίζονται όταν με εντελώς αγοραίο τρόπο προβάλλει το…χρονοδιάγραμμα του, για αποχώρηση από την κυβέρνηση αν δεν καταφέρει να ακυρώσει μια κεντρική επιλογή της -όπως είναι η λύση στο Μακεδονικό.
Ο Καμμένος δεν πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Πρέπει να εκδιωχθεί. Ο Αλέξης Τσίπρας από τη στιγμή που ένας υπουργός του τον προβοκάρει τόσο ωμά -τη στιγμή μάλιστα βρίσκεται σε διαβούλευση με τον επικεφαλής μιας ισχυρής χώρας – δεν έχει άλλο δρόμο από το να πάρει τις αποφάσεις του.
Να αποπέμψει το Καμμένο και να θέσει σε εφαρμογή το δικό του σχέδιο, ώστε να μην δείχνει έρμαιο στα χέρια ενός υπουργού . Δεν ξανάγινε ποτέ αυτό.
Να απομακρύνει τον Καμμένο -εδώ απομάκρυνε τον Κοτζιά που είχε και τα δίκια του- και να ζητήσει από τη Βουλή νέα ψήφο εμπιστοσύνης. Να επιδιώξει μια νέα πλειοψηφία, με τις δημοκρατικές δυνάμεις. Και με αυτό το όχημα να πάει στις εκλογές διεκδικώντας νέα λαϊκή εντολή για λογαριασμό της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς, κατά τους εσωτερικούς συσχετισμούς της.
Αυτή η πλειοψηφία υπάρχει. Μόνο τα χέρια τους δεν έχουν σηκώσει οι άνθρωποι. Όσο δεν το κάνει παίζει το παιχνίδι του Καμμένου και ορισμένων δικών του που τον θέλουν σύμμαχο ώστε να μην μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, οπότε θα ξεπεραστούν οι ίδιοι. Και φυσικά όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη, που βγαίνει κι από πάνω για την εθνικιστική του εκτροπή, αντί να απολογείται για την στροφή της ΝΔ από το κεκτημένο του Καραμανλή.
Επιτέλους τέλος. Είναι καλύτερα για την κυβέρνηση να πέσει, αν συμβεί αυτό, παρά να τη ρίξει ο Καμμένος όταν δεν θα υπάρχει κανείς να τη στηρίξει. Και είναι καλύτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει στις εκλογές μετά μια κυβερνητική ανατροπή παρά να τον φθείρει διαρκώς ο Καμμένος και να εξομοιώνεται μαζί του στα μάτια της κοινής γνώμης.
Τι άλλο θέλουν για να καταλάβουν οι Συριζαίοι ότι η σύμπραξη με τον Καμένο έπαιξε το ρόλο της, όταν έπρεπε, αλλά τώρα εξελίσσεται σε θηλιά το λαιμό τους; Και πρέπει να την κόψουν πριν τους κλωτσήσει ο ίδιος την καρέκλα.
