Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τώρα πλέον, αν ανακατέψεις Πολάκη και Παππά με την ομάδα Ανδρουλάκη, θα βγάλεις απλώς λαδόξιδο, για σαλάτα…
Κάποτε πολιτική στο ΠΑΣΟΚ έκανε κάποιος που ήταν πολιτικός και στην Αριστερά είχε τον πρώτο λόγο κάποιος που ήταν αριστερός.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Χαρίλαος Φλωράκης διατηρούσαν στρατηγικές τις διαφορές τους.
Αλλά αντιλαμβάνονταν τη «συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων» ως πολιτική κατάκτηση της Μεταπολίτευσης.
Η συμπόρευσή τους στο «μαζικό χώρο» – αυτοδιοίκηση, συνδικαλισμός κλπ- δια των αντίστοιχων παρατάξεων που κινούνταν στο ιδεολογικό πλαίσιο κάθε κόμματος, ήταν νικηφόρα τακτική απέναντι στη Δεξιά.
Υστερα ήλθαν οι μέλισσες- ή μάλλον, οι σφήκες αν προτιμάτε: οι Γ. Παπανδρέου, Βενιζέλος, Γεννηματά κατέστρεψαν αυτή τη σχέση. Υπέρ της Δεξιάς φυσικά.
Ειδικά το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη βρίσκεται στο έλεος του Μητσοτάκη.
Στην Αριστερά ο Τσίπρας εισέπραξε τη μνημονιακή ρευστοποίηση του ΠΑΣΟΚ και ο Κασσελάκης οδηγεί σε εκκαθάριση εν λειτουργία και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτό το σκηνικό, ένας πρώην Πασόκος που έκανε καριέρα στην πολιτική με τον ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει τη δρομολόγηση της συνένωσης των δυο κομμάτων.
Ερχεται δεύτερος. Το σκέφθηκε ο Πάγκαλος μετά το 1990 και το «δούλεψε» φιλοσοφικά ο Μίμης Ανδρουλάκης. Τζίφος.
Η νεκρανάσταση της ιδέας από τον Χρήστο Σπίρτζη, έχει στην ούγια τον Τσίπρα του μέλλοντος: ένα κοινό σχήμα θα χρειαστεί ως επικεφαλής κάτι καλύτερο από τον Ανδρουλάκη και τον Κασσελάκη.
Παρά το ρομαντισμό από τη μια και τον σκληρό πολιτικό υπολογισμό από την άλλη, στον πυρήνα της ιδέας κρύβεται η παραδοχή για συνεχιζόμενη κυριαρχία Μητσοτάκη, και μετά τις αυτοδιοικητικές στρακαστρούκες.
Η Δεξιά να επικρατεί σε 11 από τις 13 Περιφέρειες και σε περισσότερους από 200 από του 332 Δήμους.
Τα πανηγύρια – του ΠΑΣΟΚ, που θερίζει ακόμη τη σπορά της δεκαετίας του 1980 και του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει τι να θερίσει – για «συσπείρωση των δημοκρατικών συνάξεων» που έφερε την νίκη», είναι για τα πανηγύρια.
Στον δήμο Αθηναίων με 450.000 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους, η «νίκη» προήλθε από μόλις 64.000 ψήφους.
Στην Θεσσαλονίκη με 241.000 ψηφοφόρους ο δήμαρχος εξελέγη με την υπερψήφισή του από το 20%.
Να δούμε και τη Θεσσαλία; Αναδείχθηκε νέος περιφερειάρχης με 155.000 ψήφους, σε μια περιφέρεια με 691.000 δικαιούχους ψήφου.
Με το συμπάθιο: οι 64.000 που ψήφισαν ως «δημοκρατικές δυνάμεις» στον κεντρικό- και από πλευράς συμβολισμών-δήμο της χώρας συνιστούν «συσπείρωση»;
Αν εκλογή δημάρχων και -μόλις- ενός περιφερειάρχη- με το 10% των ψηφοφόρων, είναι «δημοκρατική νίκη», τότε πώς ακριβώς είναι η ήττα;
Για όποιο λόγο και αν επιμένει ο Σπίρτζης, η πρόταση είναι ανέφικτη: από καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι σαν να βάζεις στο μπουκάλι λάδι και νερό.
Τώρα πλέον, αν ανακατέψεις Πολάκη και Παππά με την ομάδα Ανδρουλάκη, θα βγάλεις απλώς λαδόξιδο, για σαλάτα…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
