Του Μελέτη Ρεντούμη
Η νέα χρονιά έχει ήδη μπει στην ζωή μας και έχει γεμίσει ελπίδες όλο τον κόσμο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με την έλευση του εμβολίου, για την αρχή του τέλους της πανδημίας με τον μαζικό εμβολιασμό του πληθυσμού.
Στην εγχώρια πολιτική και οικονομική σκηνή, η κυβέρνηση συνεχίζει την στήριξη των νοικοκυριών και επιχειρήσεων, μέσα από τις επιστρεπτέες προκαταβολές αλλά και την επιδότηση των δόσεων των δανείων, όπως και την μείωση καταβολής ενοικίων για τις πληττόμενες επιχειρήσεις, λόγω του αναστολής λειτουργίας της αγοράς, κυρίως της εστίασης και του λιανεμπορίου που έχουν δει τους κύκλους εργασιών να συρρικνώνονται άνω του 50% σε σχέση με την περυσινή χρονιά.
Επίσης ο εμβολιασμός του πληθυσμού έχει ξεκινήσει παρά τις αρχικές αστοχίες για το πόσοι έπρεπε αρχικά να εμβολιαστούν από κρατικούς αξιωματούχους, ώστε να δώσουν συμβολικά το παράδειγμα και να περάσουν το μήνυμα της σημαντικότητας αλλά και της ασφάλειας του εμβολίου ενάντια στην πανδημία.
Μέσα στην παραπάνω κατάσταση που περιγράφηκε, έρχεται βέβαια και ο παράγοντας αντιπολίτευση, που θεσμικά δια του ρόλου της, οφείλει αφενός να κάνει κριτική στην κυβερνητική πολιτική και αφετέρου να καταρτίζει γόνιμες προτάσεις άσκησης κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ώστε μέσα από την συζήτηση στην Βουλή και τον απαραίτητο διάλογο, να ψηφίζονται όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά νομοσχέδια, με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών.
Παρόλα αυτά, κυρίως από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθ’όλη την διάρκεια του 2020 αλλά ακόμη και με την έλευση του νέου έτους, παρατηρούμε μία αμυντική πολιτική με κάποιες επιθετικές εξάρσεις, καθώς και μία παρελκυστική αντιπολίτευση, που συνηθίζει αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα μείζονα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα και ασχολούμενη με επιφανειακά θέματα ελάσσονος σημασίας, με μοναδικό στόχο την ανάδειξή τους από τα media και την άσκηση μέσω της επικοινωνιακής πίεσης, μίας άκομψης και ασύμμετρης αντιπολιτευτικής τακτικής.
Στο ίδιο μήκος κύματος έστω και με πιο σοβαρές τοποθετήσεις και δηλώσεις, κινείται και το Κίνημα Αλλαγής, που προσπαθεί να κρατήσει μία άτυπη εσωκομματική ισορροπία, ώστε αφενός να μην φαίνεται υπερβολικά αντιΣύριζα και από την άλλη να εκφράζει αντίθετες απόψεις προς την κυβέρνηση, ώστε να διαδραματίζει έναν ευρύτερο αντιπολιτευτικό ρόλο.
Και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μέσω προσωπικών τοποθετήσεων, αρκούνται σε ένα ρόλο που περισσότερο παρακολουθεί τις εξελίξεις και απλά φωνασκούν στην πρώτη αστοχία που θα εντοπίσουν, περισσότερο για επικοινωνιακούς λόγους, δικαιολογώντας έτσι τον ρόλο τους και την παρουσία τους στην Βουλή.
Δυστυχώς δεν έχουμε δει από κανένα κόμμα της Βουλής μέχρι στιγμής, μία συνεκτική πρόταση, ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, ή μία διαφορετική πρόταση όσον αφορά στην απορρόφηση των κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης και ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης στην ενίσχυση των κλάδων της οικονομίας.
Αντίθετα είδαμε γενικόλογη κριτική για παράδειγμα, πάνω στην έκθεση Πισσαρίδη, χωρίς κανενός είδους ουσιαστικής αντιπολίτευσης.
Επίσης στο κομβικό θέμα της πανδημίας, τόσο με τα lockdowns όσο και με τον εμβολιασμό, τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση όσο και τα υπόλοιπα κόμματα, ασκούν περισσότερο κριτική σε μεμονωμένα πρόσωπα και τακτικές, παρά στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς να έχει παρουσιαστεί για διαβούλευση στην Βουλή, κάποιο στρατηγικό εναλλακτικό σχέδιο, τόσο για τον τρόπο του μαζικού εμβολιασμού του πληθυσμού, όσο και για την επαναφορά στην κανονικότητα με το σταδιακό άνοιγμα της αγοράς.
Τα παραπάνω βέβαια, δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση τα πράττει όλα τέλεια ή ότι εφαρμόζει μία πολιτική που δεν επιδέχεται αλλαγών και τροποποιήσεων.
Συνεπώς, καλό θα ήταν στο νέο έτος που μόλις ξεκίνησε, επειδή πρόκειται να είναι μία κομβική χρονιά για την Ελλάδα, τόσο για την διαχείριση και το τέλος της πανδημίας, όσο και για τις προοπτικές ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, να υπάρξει μία ουσιαστική εθνική συνεννόηση πάνω στα καίρια και κομβικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, χωρίς κραυγές, ανούσιες δηλώσεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες, που εν τέλει αφήνουν αδιάφορο τον μέσο φορολογούμενο πολίτη.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός