Του Γ. Λακόπουλου
Στο, μάλλον αντιπαραγωγικό, σχήμα διαμόρφωσης της κομματικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές ποσοστώσεις και της νομιμοποίησής του από την κομματική βάση, το κρίσιμο ερώτημα δεν αφορά διάταξη των εσωκομματικών δυνάμεων. Ο “οργανωμένος ΣΥΡΙΖΑ” είναι περιθωριακό μέγεθος.
Η κοινωνία ενδιαφέρεται για τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνώσα δύναμη. Κόμμα που βγαίνει από την κάλπη με 32% και δεν καταφέρει να εγγράψει παρά μόνο 61.000 μέλη- από τα οποία ούτε τα μισά δεν μετείχαν στις προσυνεδριακές διαδικασίες του και μόνο τα δύο τρίτα ψήφισαν για συνέδρους- δεν είναι υπολογίσιμο.
Κάποιες από τις ομάδες της Κουμουνδούρου νομίζουν ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές είναι ένα είδος ΕΑΜ- ή έστω, ΕΔΑ αργότερα- και πρέπει κάποιο ΚΚΕ να τους καθοδηγεί. Δηλαδή ο ίδιοι.
Πρόκειται για κοντόφθαλμη προσέγγιση. Κορόιδα δεν υπάρχουν, για να ψηφίζουν ένα κόμμα και μια γραφειοκρατία στο εσωτερικό του να αποφασίζει για τα υπόλοιπα. Ή να κυβερνάει οσάκις η ψήφος οδηγεί σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Για να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι που του έδωσαν ως τώρα δυο εκλογικές νίκες – και το κράτησαν όρθιο στην ήττα- πρέπει να γίνει το κόμμα σαν αυτούς και όχι το αντίθετο. Το ξέρει μέχρι και ο Μωάμεθ…
Από τις τρεις ψηφοφορίες που θα οργανωθούν στις 14 και 15 Μαΐου, η μόνη που έχει πολιτική αξία είναι αυτή που αφορά την εκλογή προέδρου. Για την ακρίβεια τη συμμετοχή στην τυπική επικύρωση της πρωτοκαθεδρίας του Αλέξη Τσίπρα.
Οι συσχετισμοί στην ογκώδη Κεντρική Επιτροπή, και οι – μάλλον προβληματικές-καταστατικές αλλαγές δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες, αλλά μόνο όσους θέλουν να κάνουν καριέρα στην πολιτική ως εκπρόσωποι μηχανισμών.
Το διακύβευμα των εκλογών
Η εκλογή Τσίπρα αποκτά αξία μόνο γιατί μπορεί να διευρύνει το προσωπικό του ακροατήριο και ταυτόχρονα να ανοίξει -”βιαίως” κατά κάποιο τρόπο- την κομματική οργάνωση που κρατούν κλειστή οι “ιδιοκτήτες” της.
Αυτό από μόνο του συνιστά στόχο για το κόμμα και επαρκές κίνητρο για τους πολίτες, ώστε να γίνει από όσο το δυνατόν περισσότερους.
Πόσοι προβλέπεται να ψηφίσουν- άρα να γίνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ; Οι αιθεροβάμονες, μιλούν για… εκατό χιλιάδες, ή και περισσότερους. Πιστεύουν δηλαδή ότι για μια εκλογή θα διπλασιαστούν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, για να δώσουν στον Τσίπρα μια ψήφο που δεν χρειάζεται για να είναι πρόεδρος του κόμματός του, αλλά θα τους χρειαστεί αν θέλει να το αλλάξει.
Αν αυτός είναι ο στόχος, η καμπάνια που ξεκίνησε η Κουμουνδούρου είναι μάλλον αχρείαστη. Για να υπάρξει προσέλευση πρέπει να υπάρξει πολιτικό διακύβευμα. Ή αλλιώς η μαζική υπερψήφιση της -μοναδικής- υποψηφιότητας Τσίπρα να εκπέμπει συγκεκριμένα μηνύματα για τη συνέχεια. Κι αυτό σε πρώτη φάση δεν συνδέεται με την κυβέρνηση, αλλά με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να δίνει από τώρα απαντήσεις σε συγκεκριμένα ερωτήματα.
Το πρώτο: τίνος κόμματος πρόεδρος θα είναι ο Τσίπρας μετά τη 15η Μαΐου;
Αν πρόκειται να παραμείνει αρχηγός των άτακτων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ενδιαφέρει. Αν απλώς θα συνεχίσει να κάνει τον διαιτητή ανάμεσα σε φράξιες μπορεί να το κάνει και με λιγότερους στην κάλπη.
Μαζική προσέλευση θα υπάρχει, αν πρόκειται να ψηφιστεί ο υποψήφιος Πρωθυπουργός. Αυτό δεν ταυτίζεται με την ιδιότητα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τον ρόλο του ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης. Σαφές;
Όσοι αυτοτοποθετούνται στην παράταξη, με τις αποχρώσεις της δεν έχουν καμιά όρεξη να ξαναδούν στη κυβέρνηση ατόφιο τον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015-19. Όσοι είχαν αποτύχει, είναι φθαρμένοι και έχουν προσωπικές επιβαρύνσεις “δεν κάνουν” για την επιδιωκόμενη προοδευτική διακυβέρνηση. Καθαρό;
Και επειδή σε τελευταία ανάλυση αυτός που θα υπερψηφιστεί στις εκλογές δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Τσίπρας για να υπάρχει προσέλευση και στην κάλπη της ανάδειξης του στην κομματική ηγεσία πρέπει να εγγυηθεί τη σύγκλιση Αριστεράς- Κεντροαριστεράς , κατά την κατανομή που θα αποφασίσουν οι πολίτες.
Πιο απλά; Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ να αθροίζουν 151 βουλευτές τουλάχιστον. Την κατανομή μεταξύ τους θα την αποφασίσουν οι πολίτες.
Αυτό πρέπει να εκπροσωπεί ο Τσίπρας – και στο προσκλητήριο της εκλογής του στις 15 Μαΐου.
Να πείθει ότι χρειάζεται την ψήφο ως ηγέτης για να διαμορφώσει ένα σύγχρονο ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα, με διαυγή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με προσχώρηση σε συγκεκριμένα προτάγματα: της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, των ευρωπαϊκών πράσινων κινημάτων και της νομικής πρωτοπορίας σε θέματα, δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Αυτός ο φορέας δεν μπορεί να εξυμνεί τον Μελανσόν, ούτε να μένει κολλημένος στο μπλοκ της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – και άλλων σούργελων- στο Ευρωκοινοβούλιο.…
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κοινωνία
Ως κόμμα ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι μειοψηφική δύναμη. Πλειοψηφία τον έκανε και μπορεί να τον ξανακάνει το βεληνεκές της δημόσιας παρουσίας του Τσίπρα. Αυτό δηλαδή που θέλουν να περιορίσουν κάποιοι στο κόμμα του.
Γι’ αυτό πρέπει να εκπέμψει πριν τις 15 Μαΐου ότι η μαζική προσέλευση στην εκλογή του είναι προϋπόθεση για να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική δύναμη- και όχι να τον καθηλώσει σε ομάδα διαμαρτυρίας.
Για να το πετύχει χρειάζεται ιδεολογική ταυτότητα σύγχρονης Αριστεράς -ή πολιτική που θα απορρέει από αυτή ως οδηγός για το κυβερνητικό του πρόγραμμα- και πρωτίστως πολιτικό προσωπικό που όλα αυτά θα τα κάνει λόγο, κείμενα, πράξη, κυβερνητική δράση.
Αυτό το προσωπικό μπορεί να έλθει από τον ΣΥΡΙΖΑ, το-πρώην- ΠΑΣΟΚ και την κοινωνία. Απλώς το απωθούν ή το κρατούν στο περιθώριο οι φράξιες και οι “προβληματικοί” που βρίσκονται στα κομματικά αξιώματα με τη συνδρομή τους.
Τα ζητήματα ιδεολογίας και πολιτικής, παρα τις εσωκομματικές αντιστάσεις είναι εύκολο να αναδείχνουν – ενώ το πρόγραμμα σχεδόν έχει ολοκληρωθεί και δεν απομένει παρά να συμπυκνωθεί σε ένα κεντρικό σύνθημα, που θα κινητοποιεί την κοινωνία.
Στα πρόσωπα υπάρχει πάντα το γνωστό πρόβλημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται στο δημόσιο χώρο με πολλούς από όσους ευθύνονται για τη ήττα του το 2019 και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πλαισιώνεται από πρόσωπα με ποικίλες επιβαρύνσεις.
Από αυτή την άποψη κάθε τάση ανόδου του ισοδυναμεί με πτώση. Την προκαλεί η παρουσία των “καμένων” στο προσκήνιο.
Ο Τσίπρας και ο Ρουβίκωνας
Τον ίδιο κίνδυνο έχει και εκλογή Τσίπρα στις 15 Μαΐου. Αν ως διαμορφωτές του προσκλητήριου συμμετοχής είναι τα “βαρίδια” όσοι προκαλούν την κοινή γνώμη και η κομματική γραφειοκρατία -που υπονόμευσε τη διεύρυνση και τη μετεξέλιξή-, τότε η συμμετοχή θα είναι δραματικά χαμηλή.
Αν όμως η υποψηφιότητα Τσίπρα υποστηριχθεί, στα πλαίσια μιας εύστοχης καμπάνιας, από στελέχη με επαρκή δημόσια παρουσία, χωρίς αρνητικό παρελθόν και προκλητικές συμπεριφορές, οι δημοκρατικοί πολίτες θα παρακινηθούν να πάνε στην κάλπη ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι για να είναι “λαμπρή” αυτή καθ’ εαυτή η εκλογή του Τσίπρα- έναντι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Για να στηριχθεί η μετά την 15η Μαΐου ανασύνταξη του κόμματός του, ως μέρος της συνολικής προσπάθειας να ηττηθεί η ΝΔ και ο Μητσοτάκης και να δημιουργηθούν όροι δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Καθαρές κουβέντες. Ο Τσίπρας που μπορεί να ψηφιστεί από περισσοτέρους των 60.000 μελών, είναι ο Τσίπρας που μπορεί να κερδίσει τις εκλογές. Και σίγουρα όχι αυτός που παραμένει επικεφαλής μιας οπισθοδρομικής “Αριστεράς” που τον κλείνει στα στρείδι στο εσωτερικό της και ενός φραξιονισμένου κόμματος που δεν συγκινεί την κοινωνία.
Μετά το τρία χρόνια αδράνειας από αυτή την αποχή η 15η Μαΐου είναι τομή. Όχι για το δυσλειτουργικό σχήμα των ποσοστώσεων γυναικών, περιφερειών και… ομάδων.
Αλλά για το μήνυμα ότι ο ίδιος ο Τσίπρας ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός είναι έτοιμος να περάσει τον Ρουβίκωνα. Συνειδητοποιεί τη διαφορά ανάμεσα στα βαρίδια που τον περιβάλλουν και τους ανθρώπους που μπορεί να εμπιστευτεί η κοινωνία για τη διακυβέρνηση. Στο κόμμα ας χορεύουν οι δαίμονες… Αρκεί να μην θέλουν να γίνουν και υπουργοί…
