Του Μελέτη Ρεντούμη
Αυτή την περίοδο πέραν της τεταμένης και εναπομείνουσας διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για την 2η αξιολόγηση, παρατηρείται μια μεγάλη κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό όσον αφορά την δημιουργία νέων πόλων και κομμάτων, κυρίως στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Η υπόθεση της Κεντροαριστεράς είναι αρκετά παλιά, καθώς μετά την δραματική πτώση του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ ως κυβερνητική δύναμη, ο λεγόμενος μεσαίος χώρος κατακερματίστηκε και επί της ουσίας δεν συνενώθηκε ποτέ.
Βέβαια ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ είτε ως πολιτευτών που στο τέλος υπουργοποιήθηκαν είτε ως απλών ψηφοφόρων μετακινήθηκαν στον Σύριζα βλέποντας την κυβερνητική προοπτική αλλά και το πλειοψηφικό ρεύμα πριν 2 χρόνια.
Η φθορά βέβαια του κυβερνητικού συνασπισμού Σύριζα-ΑΝΕΛ, τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και η έλλειψη στρατηγικής και μεταρρυθμίσεων, έχουν φέρει το κυβερνόν κόμμα σε πολύ δυσάρεστη θέση που συνοδεύεται από δημοσκοπική κατάρρευση.
Από την άλλη η ΝΔ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως αρχηγό προσπαθεί καθημερινά να κάνει αισθητή την παρουσία της, υπενθυμίζοντας την ανικανότητα του Σύριζα και ζητώντας εκλογές, αλλά χωρίς επί της ουσίας να προτείνει κάποιο σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, πέραν της ρητορικής μείωσης των φόρων.
Με βάση τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν υπάρχει ακόμα πολιτικός χώρος για να εκφραστεί η μεσαία τάξη και το λεγόμενο προοδευτικό κίνημα αυτός είναι ο χώρος της Κεντροαριστεράς που όμως έχει διασπαστεί παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες συνεννόησης, όπως πριν μερικά χρόνια με το κίνημα των 58 που τελείωσε άδοξα.
Στο επίκεντρο λοιπόν των εξελίξεων βρίσκεται τόσο η προσπάθεια συνένωσης του χώρου από την Δημοκρατική Συμπαράταξη της Φώφης Γεννηματά, που κατάφερε να φέρει προς το μέρος της τόσο το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου, όσο και μεμονωμένους βουλευτές από το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων.
Αξίζει βέβαια να τονίσουμε ότι η αρχική επιδίωξη της υπέρβασης με μία στρατηγική συμμαχία με το Ποτάμι, δεν ευοδώθηκε ενώ έχουν εκτοξευθεί και κατηγορίες εκατέρωθεν περί κομματικών μηχανισμών και κλειστών γραφείων που δεν οδηγούν πουθενά.
Σε αυτό το σκηνικό ήρθε να προστεθεί και η κίνηση που ανακοίνωσαν πρόσφατα οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, Α.Διαμαντοπούλου, Γ.Φλωρίδης, Γ.Ραγκούσης που επιθυμούν μέσα από προσέλκυση προσωπικοτήτων περισσότερο να υπερβούν τις κομματικές αναφορές του ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας ένα νέο μεταρρυθμιστικό προοδευτικό πόλο.
Με βάση τα παραπάνω, είναι προφανές ότι με διαφορετικές επιδιώξεις και στρατηγική, ενιαία Κεντροαριστερά με στόχο μια σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει.
Όλες οι πλευρές έχουν σίγουρα κάτι θετικό να καταθέσουν στο τραπέζι αλλά προσπαθούν ταυτόχρονα να διασώσουν, γραφεία, μηχανισμούς,συνιστώσες και κομματικούς φίλους, γεγονός που θυμίζει πολιτική μιας άλλης εποχής.
Από την μία, ναι μεν το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την παλιά του αίγλη ως κίνημα και τιτλοφορείται μαζί με την ΔΗΜΑΡ ως ΔΗΣΥ, αλλά σίγουρα ακούγεται ουτοπικό να προτείνεται από νέες κινήσεις η εκ των προτέρων διάλυση όλων των κομμάτων με στόχο ένα συνέδριο με υποψηφιότητες που θα καταλήξουν στον νέο ηγέτη της Κεντροαριστεράς.
Παρ’όλα αυτά και η Δημοκρατική Συμπαράταξη δείχνει αγκυλωμένη στο παρελθόν και δεν φαίνεται να επιθυμεί μια ανοιχτή διαδικασία από την βάση, όπως προτείνει και το Ποτάμι για παράδειγμα, ώστε ν’αναδειχθούν πολλαπλές υποψηφιότητες για την ηγεσία.
Το ερώτημα που τίθεται βέβαια, δεν αφορά την ίδια την Κεντροαριστερά αλλά την ίδια την χώρα και τους πολίτες αυτής της χώρας.
Θέλουν όλα τα υφιστάμενα κόμματα και συνιστώσες να καταθέσουν ένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο για την χώρα; Θ’αποφύγουν επιτέλους την άκρατη σκανδαλολογία ώστε να μιλήσουν επί της ουσίας για τα προβλήματα;
Όσο σπαταλάται πολιτικός χρόνος αντιπαραθέσεων μεταξύ κινήσεων και προσωπικοτήτων για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε μια εσωτερική εκλογική διαδικασία, τόσο θα επωφελείται αφενός ο Σύριζα ως κυβερνών κόμμα φλερτάρωντας υποσχόμενος κυβερνητικούς θώκους στην κεντροαριστερά, όσο και η ΝΔ που ελλείψει ενός νέου κυβερνητικού πόλου, θα επιλέγει την αντιπολίτευση του ώριμου φρούτου ώστε νομοτελειακά να κατακτήσει ακόμα και την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές επενδύοντας στην απογοήτευση των πολιτών.
Ο λαός αναμένει με αγωνία κάτι καινούριο που θα τον εκφράσει με όραμα και ελπίδα για τον τόπο. Αν οι άνθρωποι της Κεντροαριστεράς το νιώθουν και το συμμερίζονται, καλό θα είναι να κινηθούν άμεσα προς αυτή την κατεύθυνση πριν η ιστορία τους ξεπεράσει οριστικά.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός
