Του Γιάννη Πανούση
Γερνούν οι λέξεις.
Ο ‘ενθουσιασμός’ γίνεται ‘συγκατάβαση’
Το ‘χειροκρότημα ‘ μιά ‘σιωπηλή αποδοχή’
……
Κι ο ‘θρίαμβος’ μιά ‘απειλή θανάτου’
που σε γυροφέρνει
Αγγελική Σιδηρά,Η ηλικία των λέξεων
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ορισμένοι φανατικοί θεωρούν τους αριστερούς συλλήβδην μη-κανονικούς. Γιατί συγχέουν τη διαφορετικότητα σε ζητήματα αισθητικής,ιδεολογίας,ηθικής και στάσης ζωής με την αντικανονικότητα;
Στην 4 ετία της Διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ πού ακριβώς εντόπισαν τη μη-κανονικότητα; Οι υπουργοί και οι βουλευτές δεν έμεναν στο σπίτι τους, δεν αγαπούσαν την οικογένειά τους, δεν ασχολούνταν με τα παιδιά τους, δεν είχαν αυτοκίνητο, δεν έπαιρναν κανονικά το μισθό τους; Ακόμα και μερικοί, μολυνθέντες από τη γοητεία της μεγαλοαστικής τάξης, δεν πήραν δάνεια, δεν διόρισαν συγγενείς και φίλους,δεν επεζήτησαν κονέ με το κατεστημένο του πλούτου;Όλα αυτά τα θεωρεί κάποιος εχέφρων ως μη-κανονικά; Ίσα-ίσα εγώ τα κρίνω ως υπερ-κανονικά[δηλαδή έπαιξαν over],ασχέτως του αν δεν προσιδιάζουν σε αριστερούς.Αυτό όμως είναι πολιτικο-ιδεολογικό θέμα κι όχι ένδειξη’ μη-φυσιολογικού’.
Αυτό ίσως που θα μπορούσε κάποιος να καταλογίσει σε μερικούς-αλλά όχι σε όλους- είναι ότι λειτουργούσαν μ’έναν ιδιότυπο τρόπο τους θεσμούς κι ότι συχνά-και χωρίς αποχρώντα λόγο- παρα-δοξολογούσαν ακραίες περιπτώσεις αντι-κοινωνικότητας τρίτων[κι όχι των ιδίων].
Σε κάθε περίπτωση η κανονικότητα δεν έχει σχέση ούτε με την ‘ομαλότητα’,ούτε με ‘το μέσον όρο’.Αναφέρεται σε κανόνες και όρια που η κοινωνία ορίζει χωρίς όμως να ‘εξορίζει’ όποιον δεν τα τηρεί.
Ο βασικός λόγος της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η αντικανονικότητα της πολιτικής του ή της συμπεριφοράς των στελεχών του, αλλά η επιλογή του για ευθεία σύγκρουση με την αστική κουλτούρα και την ηθική της κοινωνικής συνοχής,του συν-ανήκειν,με την ταυτόχρονη προβολή αρνητικών/διασπαστικών προτύπων,ως παραδείγματα ‘επαναστατικότητας’[sic].
Αν αυτό δεν διορθωθεί γρήγορα-και στο νέο φορέα- τα εκλογικά αποτελέσματα θα είναι πάντοτε σε βάρος της Αριστεράς.