Toυ Γ. Λακόπουλου
Τον Ιανουάριο του 2015 η προσχεδιασμένη, αλλά ανίερη για αριστερό κόμμα, κυβερνητική σύμπραξη του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο δικαιολογήθηκε ως “αναγκαιότητα”, αλλά και ως “έξυπνη” κίνηση: οι ενημερωμένοι Συριζαίους έλεγαν ότι “τον έλεγχαν”, όπως ήταν η ακριβής μετάφραση του όρου “συνεπής αντιμνημονιακός”.
Η σύμπραξη δεν ενόχλησε ούτε την “αριστερή” πτέρυγα του Λαφαζάνη, ή τις ακραίες Συνιστώσες . Όσο για τη Ζωή ήταν το καλύτερό της- ειδικά μετά την υποδοχή της με άγημα και “παρουσιάστε αρμ” στο Πεντάγωνο.
Τον Σεπτέμβριο έφυγαν, αλλά ο Καμμένος έμεινε, αγκαλιασμένος με το Τσίπρα στην πλατεία Κλαυθμώνος -σε ένα στιγμιότυπο εφιάλτη για κάθε Έλληνα που πιστεύει στα ιδεώδη της Αριστεράς. Τα δυο κόμματα έγιναν ένα.
Αλλά όταν αγκαλιάζεις το κακό κάποια στιγμή θα σε πνίξει. Ο Τσίπρας πρέπει να το πρωτοένιωσε όταν, πίσω από την πλάτη του, ο Καμμένος έκανε διευθετήσεις με τον Αρχιεπίσκοπο για τα Θρησκευτικά και φρόντισε να γίνει γνωστό πως τον διαβεβαίωσε ότι “αν θέλετε ρίχνω την κυβέρνηση αύριο το πρωί”.
Ο Ιερώνυμος δεν ήθελε, αλλά ο Τσίπρας άρχισε να καταλαβαίνει. Ήδη είχε πρόβλημα με τους Ευρωσοσιαλιστές που του άνοιξαν τα σαλόνια τους, αλλά του εξήγησαν ότι ένας ακραίος εθνικιστής εταίρος δεν χωράει.
Ο Ιερώνυμος δεν ήθελε, αλλά ο Τσίπρας άρχισε να καταλαβαίνει.
Μια προσπαθεια του Σουλτς να τον αντικαταστήσει με τη Φώφη στο κυβερνητικό μπλοκ δεν απέδωσε, κυρίως γιατί η Γεννηματά δεν ελέγχει την Κοινοβουλευτική ομάδα της.
Κάποιοι υπολογισμοί του τύπου “αν διώξουμε τον Καμμένο, δεν θα τον ακολουθήσουν δυο τρεις βουλευτές του, θα πάρουμε και δυο τρεις από τον Λεβέντη, ίσως και έναν δυο από το ΠΑΣΟΚ” εγκαταλείφθηκαν – και πήγαν τζάμπα τα καλά λόγια του Φλαμπουράρη για το αρχηγό της Ένωσης Κεντρώων.
Η υπόθεση που βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες στο προσκήνιο λογικά έφερε τον Τσίπρα στα όρια του: αν δεν απαλλαγεί από τον τοξικό εταίρο του, θα τον πάρει μαζί του στο βυθό. Αλλά αυτό μια κουβέντα είναι.
Ως υπεύθυνος Πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν να προκαλέσει ο ίδιος μιας κυβερνητική κρίση στη φάση που βρίσκεται η χώρα. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να αποβάλει κάποιους από τη κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή χωρίς να έχει τους αντικαταστάτες τους και οι εκλογές αυτή τη στιγμή θα ήταν καταστροφή για την Ελλάδα. Θα τη χρεωθεί, επάνω που άρχισαν να του βγαίνουν κάποια πράγματα.
Αν οι διορατικοί πολιτικοί παρατηρητές ερμηνεύουν σωστά, ο Πρωθυπουργός έκανε μια απόπειρα να απαλλαγεί από τον ζουρλομανδύα που φόρεσε ο ίδιος στον εαυτό του στρεφόμενος προς ΠΑΣΟΚ. Δεν διατύπωσε απλώς μια ευχή- πρόταση προς για τη δημιουργία “προοδευτικής πλειοψηφίας”. Στη ουσία τους είπε “ελάτε να αντικαταστήσετε τον Καμμένο”.
Ότι η Φώφη Γεννηματά έσπευσε αψυχολόγητα να το αποκρούσει αμέσως, είναι θέμα που θα τη στοιχειώσει κάποια στιγμή. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Η ουσία είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να διαισθάνεται ότι η κοινή πορεία του με τον Καμμένο οδεύει προς το τέλος της.
Όσος κυνισμός και αν χώρεσε σ’ αυτή τη συμμαχία, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να την κουβαλήσει άλλο. Ειδικά μετά την εμπλοκή του υπουργού σε μια όζουσα υπόθεση στην οποία δεν είχε καμία αρμοδιότητα.
Αν μάλιστα ο Καμμένος ισχυριστεί ότι …δούλευε για το κυβερνητικό συμφέρον, θα βάλει ταφόπλακα στην καριέρα του Τσίπρα συνολικά. Όποια και αν είναι η ουσία της υπόθεση με το διαβόητο πλοίο της ηρωίνης, τους εικαζόμενους προστάτες του και τους έγκλειστους .
Οι δυο πλευρές του κυβερνητικού συνασπισμού βρίσκονται σε ισορροπία τρόμου. Ο Πρωθυπουργός μπορεί να αναγκαστεί σε κάποια στιγμή να ζητήσει την παραίτηση του υπουργού και ό,τι ήθελε προκύψει. Αλλά ο Καμμένος δεν θα παραδώσει εύκολα τα όπλα και θα προσπαθήσει αξιοποιήσει τη ρήξη για να ξαναμπεί στη Βουλή.
Όσος κυνισμός και αν χώρεσε σ’ αυτή τη συμμαχία, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να την κουβαλήσει άλλο. Ειδικά μετά την εμπλοκή του υπουργού σε μια όζουσα υπόθεση στην οποία δεν είχε καμία αρμοδιότητα.
Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση είναι πραγματικά αποσταθεροποιημένη- δεν ήταν ούτε όταν περνούσε στη Βουλή σκληρά μέτρα. Φεύγοντας ο Καμμένος τι θα επακολουθήσει; Κανένας δεν έχει την απάντηση.
Η ιστορική ακρισία που διακρίνει τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν επιτρέπει τη συνολική αναθεώρηση της σχέσης του με τον ΣΥΡΙΖΑ σε αντιδεξιά βάση, Άλλωστε στη Βουλή,πέραν του Κ. Σκανδαλίδη και ενός ακόμη βουλευτή που επηρεάζει, του Δημ. Κρεμαστινού και του Θαν. Θεοχαρόπουλου, ποιος άλλος θα ακολουθούσε;
Την ίδια στιγμή η εγκαιροφλεγής βόμβα στο εσωτερικό της κυβερνητικής πλειοψηφίας και του υπουργικού συμβουλίου πρέπει να απασφαλισετί με το μικρότερο δυνατό κόστος- για τη χώρα κυρίως. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και ανιχνεύει διάφορες εξόδους κινδύνου, όπως φάνηκε με το άνοιγμά του προς το ΠΑΣΟΚ- που χάνει την ουσία του όσο δείχνει ως λύση στο πρόβλημα Καμμένου.
Τελικά ο Πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα σε δυο Μακεδόνες. Ένας ήταν ο Κ. Καραμανλής που δεν ανέχθηκε να του κουνάει το δάκτυλο ο -γραφικός κατ’ ουσίαν- Παυλιδης και έκανε ότι κάνουν οι εκλεγμένοι Πρωθυπουργοί: προσέφυγε στη λαϊκή ετυμηγορία- και γι’ αυτό μεταξύ των άλλων. Ο άλλος ήταν ο …Μέγας Αλέξανδρος που δίδαξε ότι δεσμοί που δεν λύνονται, κόβονται.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον ίδιο δρόμο. Εκτός αν στα 43 του ο Αλέξης Τσίπρας προτιμήσει να σαπίσει δίπλα στην μεγάλη αμαρτία της διαδρομής του.
