Του Παύλου Αλέπη
Πριν η ιστορία της ζωής μας, καταλήξει στην Μαύρη Τρύπα του Σύμπαντος, που μάθαμε πρόσφατα πως καταλήγουν όλοι οι ..αποτυχόντες πλανήτες, ας επιδοθούμε σε σκέψεις και πολιτικές αναλύσεις. Ας φαντασιωθούμε, πως είμαστε όλοι πλανήτες και αφαιρουμένων των αποτυχόντων μένουν μόνο εν ζωή οι λαμπερές ιδέες.
Ποιητικό το σχήμα, πλην όμως εντελώς αφαιρετικό, να μας προσφέρει λύσεις…
Να που βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε διλήμματα. Ως συνήθως. Κι ας το κάνουμε λιανά.
Οι προηγούμενοι διαχειριστές της κατάστασης απέτυχαν και να που ήρθε η εκλογική ώρα να ακούσουμε οι…επόμενοι, τι έχουν να μας προτείνουν. Μια από τα ίδια; Και συνέχεια της ουτοπίας μας; Κάτι άλλο, για να μην ξαναπάθουμε τα ίδια δεινά;
Ούτε εναγωνίως, ούτε με συγκεκριμένη διατύπωση, ούτε καν με σχετική σαφήνεια, ζητάμε κάτι σαν κοινωνία. Ενα σύνολο αδράνειας…
Το αυτοκτονικό παράδειγμα της βρετανικής κοινωνίας βγάζει μάτι. Αλλά μήπως και της δικιάς μας πάει πίσω; Αυτό θέλω να πω.
Ποια είναι λοιπόν η Εθνική Πολιτική, ποιο το όραμα και γιατί δεν στεκόμαστε κριτικά σ’ αυτό, ούτε εμείς ούτε καν οι πολιτικοί μας ηγήτορες ; Ποια μεγάλη -ή έστω μεσαία -ιδέα μας διακατέχει; Και πώς μας επηρεάζει η ηγεσία μας,που υποτίθεται πως μας αφουγκράζεται; ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ. Ξέρει τι θέλει;
Ενα λογικό άλμα θα βοηθούσε, αρκεί να μην παρεξηγηθούν οι καλές μου προθέσεις. Φαντασθείτε μια Ελλάδα πόσο μοιάζει με τον γνωστό Βαγγέλη Βενιζέλο. Ικανός, έξυπνος επικοινωνιακός, με γνώσεις,πλην όμως εντελώς ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ.
Δεν σας μπερδεύω, γνωρίζετε τον πολιτικό άνδρα, όπως γνωρίζετε το τι φέρεται να είπε γι’ αυτόν ο Ανδρέας Παπανδρέου: “Ο Βαγγέλης είναι μια άγονος ευφυΐα”…
Ας προχωρήσουμε διαπιστωτικά, της ομοιότητας των συμπεριφορών, σε μια ελαφρυντική σκέψη τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τον Βενιζέλο. Στην αποδεδειγμένη βεβαιότητα, πως έχεις να κάνεις με έναν εντελώς δυσκολοκυβέρνητο Λαό. Εναν Λαό έξυπνο, ικανό να ξεγλιστρά, όμως στρυφνό και ιστορικά, έμφορτο ποικίλων εμμονών….Ε, τι να λέμε κολακείες και ψέματα;
Το ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ που γεννήθηκε εδώ, ως απόλυτη έκφραση-αναζήτηση της αγωνίας του ατόμου, δεν επεκτάθηκε να περιλάβει την αγωνία του σύνολου. .. Φαίνεται ανέλαβε η Δημοκρατία…
Και είναι απορίας άξιο πως ενώ έχουμε(όσοι έχουν) σαν άτομα την ευχέρεια να εκφράζουμε την κάθε …προσωπική μας απορία με εύστοχο τρόπο, την κοινωνική διάσταση της κάθε απορίας μας την προσπερνάμε ή την φέρνουμε στα μέτρα μας… οπόταν ο άλλος την…απορρίπτει με άνεση.
Δηλαδή συνεννόηση τόμπολα… Και η ζωή πάει…Πόσοι έχουν μείνει με καλές προτάσεις στο χέρι;;; Πάει και σκάει λοιπόν η ζωή, με πάταγο πάνω στην διαπίστωση του Αριστοτέλη. Κρίση χωρίς γνώση γίνεται; Αναρωτήθηκε. Και όπως ξέρετε καλά, σ’ αυτόν τον τόπο, όλοι τα ξέρουν όλα…. Ε και την συνέχεια την ξέρετε κι αυτήν. Άγονη και αναποτελεσματική ευφυΐα…Αφού την ανέλαβαν την ευθύνη, οι πολιτικοί αντί για μας…
ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Τούτων…γραφέντων, πάμε και στην γενική πολιτική μας εικόνα να δούμε τι προτάσεις διαμορφώνονται.
Διαπίστωση πρώτη. Η κυβερνητική πρόταση διαμορφώνεται πλημμελώς, ίσως γιατί χάθηκε χρόνος κρίσιμος με την αντιμετώπιση του μνημονίου. Στην χειρότερη εκδοχή,η ανομοιογένεια του κυβερνητικού σχηματισμού έπαιξε, παίζει ρόλο και αν δεν καταπολεμηθεί δραστικά, θα παίζει αοριστία και θα δυσκολεύει αφάνταστα. (Σε κάποιους η προσωπικότητα του Τσίπρα δεν αρκεί και φαντασιώνονται πως δεν αποτελεί την μόνη συγκολλητική ουσία…)
Δεδομένου μάλιστα και της ρευστότητας του γεωπολιτικού περιβάλλοντος τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην περιοχή μας, τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα . Και για τους αντιφρονούντες, αλλά και για το άπειρο και πολυσυλλεκτικό σχήμα που διαμορφώνεται ή και διαμορφώθηκε…σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο… Θέλει διπλή προσπάθεια. Αλλά κυρίως θέλει σαφήνεια προτάσεων….
Η συμφωνία των Πρεσπών ξάφνιασε πολλούς με το μέγεθος του καταλύτη που έπαιξε και παίζει ακόμα. Το οικονομικό αντίβαρο,προχωρά αργά αλλά φαίνεται, μεθοδευμένα. Το βάρος, κατά την γνώμη μου, πρέπει να πέσει στην αποκατάσταση των αδικιών που επέφερε η κρίση. Αλλά και στην υπόδειξη των ευθυνών του παρελθόντος. Έχει υποχρέωση να το κάνει και το αποφεύγει…
Διαπίστωση δεύτερη που αφορά την μείζονα αλλά και την ελάσσονα αντιπολίτευση. Ο χρόνος που τους διατέθηκε για διαμόρφωση προτάσεων ικανών να επιφέρουν λύσεις, παρήλθε εμφανώς αναποτελεσματικά. Στην ΝΔ είναι εμφανείς και οι εξαρτήσεις-αγκυλώσεις μιας ρεβανσιστικής διάθεσης όσων είχαν ταυτισθεί με την κατάσταση προ κρίσης. Τι να τα κάνεις τα νεα πρόσωπα με παλαιές ιδέες;;; Άσε που επαναλαμβάνουν τις ίδιες πρακτικές.
Η επικοινωνιακή εξάρτηση δεν αποκρύπτει την επιχειρηματική. Την έλλειψη νέων ιδεών την αποκρύπτει μερικώς αλλά ως τον κυβερνητικό σχηματισμό. Μετά; Οι σημαίες της ιδιωτικοποίησης των πάντων κυματίζουν διακηρυγμένες… Θα πετύχουν τώρα στα ίδια χέρια που απέτυχαν;
Διαπίστωση τρίτη, που αφορά στα μικρά, λεγόμενα, κόμματα. Θεμιτή η επιθυμία να παίξουν ρόλο ρυθμιστή και καταλύτη. Θεμιτό το να προβάλλουν τα δεινά του δικομματισμού. Όμως αν εξαιρέσεις την άγονη κυβερνητική απροθυμία του ΚΚΕ που το τοποθετεί σε θέση παραπληρωματική και όχι συμπληρωματική, αν εξαιρέσεις για κατανοητούς λόγους την ακροδεξιά και αναζητήσεις το νέο στους άλλους σχηματισμούς, τι θέσεις θα βρεις; Τι το νέο;
Πόσο έχουν πείσει, ώστε να παραμείνουν στο προσκήνιο θα το μετρήσει η κάλπη. Όπως βέβαια θα συμβεί με όλους ανεξαρτήτως εντυπώσεων. Πειστικούς πάντως νέους σχηματισμούς δεν βλέπω, σχηματισμούς που να επικοινώνησαν κάτι νέο και να περιμένουν αναγνώριση.
Όσο για το ΚΙΝΑΛ, που δεν στάθηκα ιδιαιτέρως,ναι, το έκανα συνειδητά. Ώσπου να αποφασίσει που θα γύρει δεξιά ή αριστερά, ώσπου να αποφασίσει το πότε θάναι Πασόκ ή κάτι άλλο με άλλο όνομα και περιεχόμενο,ώσπου να ξεμπερδέψει δικαστικά με όλα τα πρόσωπα που έβαλαν ή δεν έβαλαν τα δάκτυλα στο μέλι. Η δικαιοσύνη βλέπεις δεν κινείται σε ρυθμούς και χρόνους δελτίων η εφημερίδων…