Toυ Γιάννη Πανούση
Νά’ναι στ’αλήθεια ή σε όνειρο να βλέπω πάλι απελπισμένα πλήθη
…που να μην ξέρουν αν πέθαναν ή αν ζουν
Νάσος Βαγενάς, Ruit Hora
Κάποια τρεμάμενα, από ευθυνοφοβία, ανθρωπάκια,τα οποία η Πολιτεία έχει τιμήσει με αξιώματα προστασίας του δημοσίου συμφέροντος,αλλά και τα οποία φαίνεται να μην έχουν διδαχθεί την έννοια της θεσμικής ανικανότητας και έκ-πτωσης, διετύπωσαν μία διεθνώς πρωτοφανή θεωρία: οιι υπεύθυνοι[;] φορείς, πριν δράσουν,οφείλουν να ρωτήσουν τη φωτιά’’από που έρχεται,που πάει και κυρίως ποιός την έβαλε και γιατί’.
Ανάλογα με τις απαντήσεις θ’αποφασίσουν εάν εμπίπτει η περίπτωση στις αρμοδιότητές τους. Αν π.χ την πυρκαγιά προκάλεσε καλώδιο της ΔΕΗ τότε θα επιχειρήσουν να την σβήσουν, ενώ αν την έβαλε ανθρώπινο χέρι[αμέλεια, δόλος, εκδίκηση κλπ] απλώς θα καταγγείλουν τους ασύλληπτους ύποπτους/ ενόχους και πιθανόν να καταλογίσουν ευθύνες και στους απρόσεκτους νεκρούς.
Το ίδιο ισχύει και με την εγκληματικότητα. Αν το έγκλημα το ετέλεσε κάποιος από πάθος ή από λάθος η Αστυνομία μπορεί να επέμβει [υπαινισσόμενη ενδεχομένως συν-ενοχή του θύματος],αν όμως πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα οι αρμόδιοι φορείς μπορεί ν’αρκεστούν στο να καταγγείλουν τον καπιταλισμό.
Μ’αυτά και μ’αυτά οι απύθμενου θράσους ανευθυνο-υπεύθυνοι στην πραγματικότητα καταργούν το Κράτος κι αυτοκαταργούνται ως μη αναγκαίοι και χρήσιμοι [πλην ίσως των ‘χρήσιμων ηλίθιων’].
Νομίζω ότι αυτή τη φορά ο Πρωθυπουργός κάνει λάθος που τους καλύπτει. Πρώτον γιατί έτσι δεν δικαιώνει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, δεύτερον γιατί έρχεται και ο ίδιος σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα και τρίτον γιατί την ώρα της μάχης [όπως σωστά είπε] οι δειλοί και οι ριψάσπιδες ‘εκτελούνται’ και δεν αναλαμβάνουν στρατηγικό ρόλο.
Δεν υπάρχει έγκλημα χωρίς κάθαρση, ανεξάρτητα από το βαθμό ευθύνης του καθενός. Δεν νοείται αρμόδιος να επικαλείται περίπου το ‘ακαταλόγιστο’. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας εκήρυσσαν αυτούς τους τύπους ισόβια ανάξιους για δημόσιο αξίωμα. Μήπως κάτι τέτοιο οφείλει να κάνει και ο Πρωθυπουργός για να μη χρεωθεί προσωπικά [και είναι άδικο] τους ολίγιστους κι ανερυθρίαστους ψευτόμαγκες που αμαυρώνουν την αριστερή συνείδηση και ευαισθησία;
ΥΓ.’’Πώς σκοτώνει κανείς το θάνατο;’’ [Στ.Σταυρόπουλος, Πιο νύχτα δεν γίνεται]
