Του Νίκου Λακόπουλου
Αν εξαιρέσουμε το ότι ο Πολάκης είχε βαθμό 20, αλλά άργησε να πάρει πτυχίο γιατί τον χρειαζόταν η ΕΦΕΕ κι ότι ο Άδωνις πήρε πολύ αργά γιατί είχε να θρέψει οικογένεια η πολιτική αντιπαράθεση Δεξιάς-Αριστεράς στη Βουλή ανάμεσα στα πρωτοπαλίκαρα έκλεισε με μια αηδιαστική πληροφορία:
Ο Άδωνις έψαξε παντού να βρει αν έχει πτυχίο ενταντικολόγου ο Πολάκης και θα τον κλείσει φυλακή.
Προφανώς η επόμενη αναμέτρηση θα εξελιχθεί με ξεκατίνιασμα. Όλο το όραμα για την παιδεία της Αριστεράς εξαντλήθηκε στη φοιτητική συμμετοχή και ποιος θα κρατάει στη σημαία. Αυτή είναι η «ριζοσπαστική» αλλαγή στην παιδεία που συνοδεύει την διαπίστωση ότι αφού τάκανε θάλασα η …ΠΑΣΠ, μας κυβερνάνε η ΚΝΕ και η ΟΝΝΕΔ -που λέει ο παλιός ΔΑΠίτης Κώστας Χατζηδάκις είναι πιο προοδευτική από την …οπισθοδρομική Αριστερά.
Η νοσταλγία του νόμου πλαίσιο του 1982- που είχε πολεμήσει τότε η Αριστερά συνοδεύτηκε και από την θριαμβολογία της Αυγής για το Νέο ΕΣΥ. «Άστο κάτω, αυτό, είναι του πατέρα μου» έσπευσε να πει η Φώφη. Η υπόθεση θυμίζει το σχιζοφρενικό επίγραμμα στων παλιών λεωφορείων “Προχωρείστε, π ί σ ω”.
Μάλλον εκεί -πίσω- είναι το μέλλον μαζί με τους φοιτητικούς αγώνες του Γαβρόγλου, του Τσακαλώτου- έκανε κι αυτός καταλήψεις- του Πολάκη- του αριστούχου- που κατηγόρησε, από δεξιά, τον -εργαζόμενο φοιτητή Άδωνι- ότι δεν έκανε δέκα χρόνια να πάρει πτυχίο- και του έδωσε την ευκαιρία, ως βιοπαλαιστής να βγει από τα αριστερά.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα του συνθήματος της Κομμουνιστικής Νεολαίας “Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον Αγώνα”. Έχουμε μπερδέψει τα συνθήματα και δεν ξέρουμε ποιος να κρατήσει τη σημαία. Οι άριστοι, οι αριστούχοι, ή οι “κληρωτοί” σε λοταρία; Έτσι κι αλλιώς οι Ψηλοί την κρατούσανε θα πει η …Λιάννα Κανέλλη.
Τελικά ο “ριζοσπαστισμός” εξελίσσεται σε συμβολισμούς του παρελθόντος καθώς η Ελλάδα μένει πίσω εκεί που ζουν ακόμα ο Άδωνις και ο Πολάκης. Όλα τα κόμματα κολλημένα στο παρελθόν μας προτείνουν απλώς ποια δεκαετία να επιλέξουμε. Να υπάρχουν σημαιοφόροι, αλλά να βγαίνουν με κλήρωση στα δημοτικά, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι να την κρατάν οι άριστοι λέει η Δεξιά που τρέμει στην ιδέα μη καταργηθούν οι παρελάσεις.
Αν θυμούνται καλά οι αναγνώστες η συζήτηση αυτή άρχισε με κατάργηση των παρελάσεων, όπως πολύ καλά θυμάται -και το λέει- ο Νίκος Φίλης, αλλά κατέληξε στο ποιος θα κρατάει τη σημαία. Για αλλαγές στην παιδεία που πρέπει να είναι κρατική λέει η Αριστερά και όχι «ιδιωτική» όπως λέει η Δεξιά δεν γίνεται λόγος. Άλλωστε έχουν ξεχάσει τα συνθήματά τους και μπερδεύτηκαν ιδεολογικά με τις άλλες ιδιωτικοποιήσεις –όχι και τα …Πανεπιστήμια.
Τα λιμάνια, ναι. Τα αεροδρόμια ναι. Το νερό όχι. Τα φάρμακα, ναι, αλλά η Υγεία όχι. Τα κρατικά πανεπιστήμια δεν είναι βέβαια ιδέα πολύ αριστερή, όταν συμβαδίζει με τον μύθο της δωρεάν παιδείας, το ταξικό σχολείο, τα ιδιωτικά σχολεία -που πάνε τα παιδιά τους οι …Αριστεροί. Αλλά δεν είναι καιροί για τέτοιες συζητήσεις καθώς ο φιλευθερισμός μιας άλλης εποχής, όταν υπήρχε ακόμα σκέψη, κριτική και κριτική σκέψη.
Το ερώτημα “ποια σημαία” δεν τίθεται καν μέσα σε ένα αριστερόδεξιό πλέον “εθνικό συμφέρον” όπου ο Πολάκης παραμένει στρατευμένος, αλλά έχει χάσει την …σημαία. Από την άλλη πλευρά φαίνεται πως τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ την κρατάει ο …Μαδούρο και το κόμμα δυσκολεύεται να καταδικάσει την σύλληψη με πυτζάμες των ηγετών της αντιπολίτευσης.
Μπορεί να γίνει εν καιρώ, αφού η Αριστερά αντιλαμβάνεται τα γεγονότα με πολλές δεκαετίες διαφορά από την εποχή που συμβαίνουν. Ίσως κάποτε θα αποχτήσει κι ένα σχέδιο για την παιδεία, αν αποφασίσει σε ποιο καθεστώς θα εφαρμοστεί. Προς το παρόν αρκεστείτε στη σημαία και διαλέξτε την εποχή που θα ζείτε. Γιατί δεν υπάρχει πλέον Αριστερά, μόνο σημαίες. Μια συμβολική ανακατάληψη του παρελθόντος όπου η Αριστερά δεν είναι ηττημένη, αλλά στην κυβέρνηση κι έχει μόνο ένα πρόβλημα: σε ποιον θα δώσει τη σημαία.
Είναι αλήθεια πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε -υποτίθεται- ένα πρόγραμμα, αλλά δεν θυμάται που το έχει βάλει. Ξεχάστε το “ταξικό” πανεπιστήμιο, ξεχάστε το “δημοκρατικό” πανεπιστήμιο, ξεχάστε και το σύνθημα “το μόνο κόκκινο πανεπιστήμιο, είναι το πανεπιστήμιο που καίγεται”. Ξεχάστε τα ωραία συνθήματα “κοινωνία χωρίς σχολεία”, ακόμα και το άσυλο ή την φοιτητική συμμετοχή.
Το “μοντέλο” αυτό έχει αποτύχει, όπως μας βεβαιώνει και η Άννα Διαμαντοπούλου με το νόμο για την παιδεία που ψήφισε όλη η Βουλή, μαζί κι ο Άδωνις- πράγμα που από μόνο του μιλάει για το για τι μιλάμε. Γιατί δυστυχώς όλες τις μεγάλες αλλαγές -και στην Παιδεία- δεν τις έκαναν πλειοψηφίες, αλλά μειοψηφίες και άτομα σαν κι αυτά που χρειάζονται άσυλο με την πραγματική σημασία.
Αλλά στην Ελλάδα ασυλία έχουν οι υπουργοί. Αυτή που κρατάνε και τη σημαία. Καμμιά φορά- όπως φάνηκε από τους έξι βουλευτές που ψήφισαν και τους δύο ….νόμους, δεν έχει σημασία …ποια σημαία. Γιατί τελικά είναι ιερή η σημαία, αλλά ποιο ιερό -και πιο χρήσιμο- είναι το …κοντάρι που την κρατάει.
Μια χώρα ισχυρή και υπερήφανη δεν θα έδινε στόση σημασία στο ποιος θα την κρατάει- όση δίνει η ταπεινωμένη Ελλάδα -με την ταπεινωμένη κυβερνώσα “Αριστερά” . Που μέσα στη συζήτηση για το αν οι σημαιοφόροι θα βγαίνουν με κλήρωση ή με άλλο τρόπο, ξέχασε πως είχε πει πως θα καταργούσε τις …παρελάσεις.
Λίγο πριν καταρρεύσει το Βυζάντιο ήταν ένας αυτοκράτορας -80άρης- που σκέφτηκε πως η αυτοκρατορία θα ανακτούσε το παλιό της κλέος αν όλοι οι υπήκοοι κυκλοφορούσαν με …πίλους- κι επέβαλε- όσο λίγο έμεινε στην εξουσία- να φοράνε παλιά καπέλα. Ο στρατός που τον ανέτρεψε -του Ισαάκιου Κομνηνού- είχε σημαίες, αλλά είχε και ξίφη -που πάντα είναι πιο χρήσιμα από τις σημαίες.