Του Τάκη Ψαρίδη
Πάλι ξεπεράσαμε τους 100 θανάτους την ημέρα σε ένα πληθυσμό των 10 εκατ, ενώ στην Αγγλία ανακοινώθηκαν προχθές 77 θάνατοι σε ένα πληθυσμό των 60 εκατ! Φαίνεται πως όσοι περισσότεροι είναι οι θάνατοι αναλογικά ως προς τον πληθυσμό, τόσο περισσότερο τους συνηθίζουμε.
Δεν υπάρχει όριο στους πόσους νεκρούς λήγει η παθητικότητα και η ασυνειδησία μας, για να αρχίσουμε να αντιδρούμε και να αντιστεκόμαστε. Και 100 χιλιάδες την ημέρα να είναι αντί για 100, το ίδιο συνηθισμένο και αδιάφορο θα μας ήταν.
Δεν έχουν σημασία οι αριθμοί αλλά ποιος καταγγέλλει τους αριθμούς. Δεν έχει σημασία το τί γίνεται αλλά πώς και από ποιον γίνεται. Κάποιοι πάτησαν πάνω στους 100 νεκρούς στο Μάτι, που κάηκαν μέσα σε μια πολεοδομική παγίδα δεκαετιών και σε ένα διάστημα μόνο μιας ώρας και κέρδισαν τις εκλογές.
Σήμερα πεθαίνουν 100 άνθρωποι την ημέρα και ο μόνος που δεν ευθύνεται είναι αυτός που, μέσα σε ένα διάστημα δύο ολόκληρων χρόνων, θα μπορούσε να ενισχύσει το ΕΣΥ για να μην πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι έξω από τις ΜΕΘ και συνειδητά δεν τόκανε και δεν το κάνει.
Τελικά, είναι προφανές πως η μόνη δύναμη που μπορεί να αποτιμήσει οποιονδήποτε θάνατο είναι ο θεός της επικοινωνίας. Μόνο αυτή η δύναμη μπορεί να μειώσει την σημασία ακόμα και των 22000 νεκρών, επειδή «πήγαμε καλά στον τουρισμό» και επειδή «έρχονται τα Ραφάλ» όπως είπε ο γνωστός «ανέμελος», ιδεοληπτικός και αλαζονικός πρωθυπουργός.
Εφόσον λοιπόν μόνο ο θεός της επικοινωνίας μπορεί να αποτιμήσει τον θάνατο, να ελέγξει την εξουσία και να αποδώσει τις δέουσες ευθύνες, αυτό σημαίνει πως αυτός ο θεός έχει και την κύρια ευθύνη για τον θάνατο. Τα κανάλια δηλαδή και τα «πετσωμένα» μίντια της καθεστωτικής ενημέρωσης που ουσιαστικά συγκυβερνούν, αν δεν κυβερνούν, χωρίς όμως ουδείς να τους έχει εκλέξει για αυτό το σκοπό. Αλήθεια, πώς λέγεται αυτό το καθεστώς; Πάντως φιλελεύθερη δημοκρατία αποκλείεται να λέγεται..