Tου Γιάννη Πανούση
Κι όσο μιλάω ακούγοντας μιά γλώσσα ξένη
όλο γυαλιά θρυμματισμένα
σκέφτομαι ποιό μπορεί να’ταν το κρυμμένο νόημα
του ακέραιου πυρήνα
Αντώνης Φωστιέρης, Ο πυρήνας του νοήματος
Το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών έχει τρεις τουλάχιστον διαστάσεις:
-τη διεθνή/ευρωπαϊκή γεωστρατηγική
-την εθνική/ιστορική διαμάχη
-την ενδοπολιτική αναδιάταξη κομματικών δυνάμεων
Για την πρώτη η οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη λόγω της αστάθειας της παγκοσμιοποίησης. Πολλώ μάλλον η βεβαιότητα μερικών ότι η Συμφωνία θα μας οδηγήσει σε νέες ‘βαλκανικές’ περιπέτειες.
Για τη δεύτερη το ‘’ποιός είναι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας’’ μόνον η ίδια η Ιστορία μπορεί να το απαντήσει αυθεντικά και νομοτελειακά. Άρα οι ένθεν/κακείθεν μεγαλοστομίες για ‘προδοσία’ ή για ‘εθνικισμό’ στερούνται πατριδο-ιστορικού νοήματος.
Το ενδιαφέρον στρέφεται στην τρίτη παράμετρο,όπου απ’ ότι φαίνεται ‘χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα’. Αριστεροί που εν μιά νυκτί βαπτίζονται δεξιοί, δεξιοί που είδαν το φως τους κι ασπάστηκαν την αριστερά,και πάει λέγοντας.
Αυτή η βίαιη ανατροπή/αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού/προσωπικού της χώρας, αν κι ενδημούσε από το 2012-2015 [όπου η ένταξη ορισμένων βουλευτών σε κάποια κόμματα ήταν εντελώς τυχαία ή καιροσκοπική], δεν μπορεί να χρεωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ ή στον Πρωθυπουργό. Άλλωστε οι Ρισελιέ και Ρασπούτιν δεν ήσαν εκλεγμένοι Πρωθυπουργοί αριστερής -έστω υπό κρίσιν- κυβέρνησης. Συνεπώς η όλη αναδιάρθρωση, παρά τις ατομικές αχαρακτήριστες κινήσεις/δηλώσεις κάποιων πρωταγωνιστών της μιάς ψηφοφορίας, προς όφελος της Δημοκρατίας εντέλει θα λειτουργήσει, καθώς θα ξεκαθαρίσει ιδεολογικο-πολιτικά ένα θολό τοπίο συμμαχιών, το οποίο προκαλούσε σύγχυση στους πολίτες.
Αυτό στο οποίο πρέπει να ρίξει το βάρος η Κυβερνώσα είναι το ήθος των δικών της πολιτικών, συμπεριλαμβανομένης και της ακραίας ρητορικής ορισμένων, ώστε να μην πληγεί και η ίδια από το άρρωστο κλίμα που θα επικρατήσει τους επόμενους 6-8 μήνες.
Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις/επιφυλάξεις για τους χειρισμούς της ελληνικής διπλωματίας, τα ιστορικού χαρακτήρα επιχειρήματα ή και τα τραυματικά βιώματα πολλών ελλήνων [ιδίως μακεδόνων], ο Πρωθυπουργός οφείλει –την επόμενη μέρα- να ξαναενώσει το λαό και να μην [απο]κλειστεί στο φρούριο των φανατικών, περικυκλωμένος και πολιορκούμενος από βαρβάρους και μη, αλλά και κινδυνεύων από τις προδοσίες των δικών του.
Ο Αννίβας κι ο Βρούτος δεν είναι μόνον ιστορικά πρόσωπα.
ΥΓ.’’Αβάσταχτο φορτίο η διαχείριση της φήμης
Αβάσταχτο φορτίο η διαχείριση της μνήμης
Αβάσταχτο φορτίο η διαχείριση της λύπης’’
[Νικ.Φωτόπουλος, Δάνειος χρόνος]
