Του Γιάννη Παπαγρηγορίου*
Είκοσι χρόνια διαφωνούσαν και διαπληκτίζονταν τα δύο κομμουνιστικά κόμματα της Ελλάδας για το ποιο είναι το πιο αυθεντικό και το πιο σωστό. Ομηρικοί καυγάδες αντίστοιχοι με τους θεολογικούς καυγάδες των καλόγερων του Μεσαίωνα. Οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν το άγονο της αντιπαράθεσης ήταν οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι και οι αριστεροί που τους γύρισαν την πλάτη και στράφηκαν στο ΠΑΣΟΚ.
Παρότι ευφυής ο Λ. Κύρκος άργησε σχεδόν είκοσι χρόνια, για να απαλλαγεί, από το περιβόητο προσδιοριστικό «Κ» στον τίτλο του κόμματος. Αλλά ακόμη και τότε βρέθηκαν αρκετοί που αντιδρούσαν στην λεγόμενη «αποκομμουνιστικοποίηση». Είναι σχεδόν οι ίδιοι που αντιδρούν και τώρα στην κατά φαντασία τους «αποαριστεροποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ και αναπαράγουν την ίδια αταβιστική συμπεριφορά. Έτσι αντικατέστησαν το κομμουνιστόμετρο, με το αριστερόμετρο και υπονομεύουν, ως κομματική γραφειοκρατία πια, τη διεύρυνση και τον πρόεδρο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η «ανανεωτική» εκδοχή του κομμουνιστικού κόμματος αποδοκιμάστηκε κατά την μεταπολίτευση εκλογικά όσο λίγα κόμματα. Συνολικά η κομμουνιστική Αριστερά κατά την μεταπολίτευση σημείωσε μια φθίνουσα εκλογική πορεία και κοινωνική επιρροή, με το ΚΚΕ, να επιστρέφει στα προπολεμικά του ποσοστά.
Εκλογικές αποτυχίες, αμοιβαδικές διασπάσεις, κομματικές ίντριγκες, φραξιονισμός και ιδεολογικές κρίσεις, συνθέτουν την παθογένεια της Αριστεράς, που ορισμένοι μεταφέρουν ως «θετική παράδοση» και στον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ο κος Κοντονής, που βρήκε την ευκαιρία την ημέρα καταδίκης του Ναζισμού να μεταμορφωθεί σε ghostbuster και να κηρύξει το κυνήγι στα σταλινικά φαντάσματα του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει η μόνιμη επωδός των ημερών, από τους εκπροσώπους της ΝΔ, «τόπε ο Κοντονής»!
Οι δημοκρατικοί πολίτες και οι αριστεροί, έδειξαν με την ψήφο τους, ότι αυτήν την Αριστερά, ούτε την δέχονται, ούτε την στηρίζουν κι ούτε την πιστεύουν. Ότι τελικά η ίδια η ζωή την ξεπέρασε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψε το κενό που δημιούργησε το μνημονικό ΠΑΣΟΚ. Κατάφερε να εκπροσωπήσει τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη και να κερδίσει τους αριστερούς ψηφοφόρους. Κατάφερε να γίνει μια μεγάλη πολιτική δύναμη που ανέλαβε σε δραματικές καταστάσεις και κυβερνητικές ευθύνες. Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και τις μεγάλες προγραμματικές ελλείψεις της Αριστεράς. Αλλά και τις οργανωτικές ελλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ. Την έλλειψη δεσμών με την κοινωνία. Η κοινωνία που τον εμπιστεύεται για την πολιτική της εκπροσώπηση και τη διακυβέρνηση, αλλά δεν τον εμπιστεύεται στους κοινωνικούς φορείς. Οι κομματικοί του υποψήφιοι στους Δήμους και στα συνδικάτα αποδοκιμάζονται από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του. Κι αυτό είναι το ένα παράδοξό του.
Η ερμηνεία του παράδοξου αυτού είναι ο Α. Τσίπρας, που ως επικεφαλής κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με το κόμμα του.
Ένα κόμμα που ο παρωχημένος τρόπος λειτουργίας κι οργάνωσης του δεν ανταποκρίνεται ούτε στις ανάγκες της κοινωνίας, ούτε στην εποχή και ταλαιπωρεί κι απαξιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη του.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο χρόνος ήδη δουλεύει αντίστροφα. Όσο δεν γίνεται το μεγάλο σύγχρονο δημοκρατικό πολυσυλλεκτικό κόμμα, που να απευθύνεται από το κέντρο μέχρι την αριστερά. Όσο δεν κατοχυρώνονται και δεν διευρύνονται τα δικαιώματα των μελών του στην παραγωγή πολιτικής και στην εκλογή της ηγεσίας. Για να γειωθεί στην κοινωνία και να μπορέσει να μετατρέψει την πολιτική του επιρροή σε σχέσεις εμπιστοσύνης με αυτήν, για να υπερβεί έτσι και το τείχος αποκλεισμού από τα ΜΜΕ της διαπλοκής.
Και το δεύτερο παράδοξο είναι ότι από αυτό το κόμμα, προέρχεται και η συστηματική αποδόμηση του επικεφαλής του, που φέρνει και τα καλά εκλογικά ποσοστά! Δεν υπάρχει προηγούμενο, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο! Με μια ατέρμονη εσωστρέφεια, αμφισβητείται μεθοδικά ο Α. Τσίπρα. Τώρα δε με τον ανανεωτή κομμουνιστή Κοντονή η αποδόμηση του Τσίπρα, πέρασε σε άλλη πίστα. Δεν προλαβαίνει να μιλήσει ο Τσίπρας σαν επικεφαλής της αντιπολίτευσης κι αντί να τον απαντήσει η ΝΔ, απαντάνε αυτοί! Δεν τους άρεσε η αναφορά του για το βρώμικο ΄89, τους φάνηκαν πολλές οι Παναγίες στο μήνυμά του τον Δεκαπενταύγουστο, τον είπανε Μακεδονομάχο, εάν δεν αναγνωρίσει τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Γκρίνια για το εάν είναι ή όχι «πολιτικός απατεώνας» ο Μητσοτάκης και μεμψιμοιρία για το εάν είναι αρχηγικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει φυσικά από τη διεύρυνση ή τον υποτιθέμενο αρχηγισμό, αλλά από την επιχείρηση «ομηροποίησης» του προέδρου και την αποδόμησή του. Κινδυνεύει από την αυτοκτονική τάση του παλαιοκομματικού αποκρουστικού φραξιονισμού . Η οποία σαν τον «Οιδίποδα τύραννο», κατά το παρελθόν, ουκ ολίγες φορές κατάφερνε να βγάζει η Αριστερά τα μάτια της μόνη της. Και οι πολίτες δικαίως της γύριζαν την πλάτη αναζητώντας άλλες διεξόδους.
*Ο Γ.Π είναι στο συντονιστικό της ΟΜ εκπαιδευτικών Θεσ/νίκης