Τα «τραγούδια» της κάλπης

Του Χρήστου Μαχαίρα

 

 

Πρέπει να γελάνε ή να κλαίνε στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ με το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών της Κεντροαριστεράς; Αν πάρουμε απολύτως τοις μετρητοίς διάφορα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ο χαμένος από την αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής δεν είναι ο Θεοδωράκης ή ο Καμίνης, αλλά «ο Τσίπρας και η παρέα του Μαξίμου».

Το μήνυμα της κάλπης, λέει, είναι πρωτίστως αντικυβερνητικό και, ως τέτοιο, προαναγγέλλει την αναγέννηση του μεσαίου χώρου, κύμα παλιννοστούντων που εγκαταλείπουν μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ και… πρόωρες εκλογές.

Οι εκτιμήσεις μοιάζουν με τους καθρέφτες -συνήθως μέσα τους βλέπεις τον εαυτό και τους πόθους σου-, αλλά μέχρις ότου επιβεβαιωθούν ή διαψευστούν, ας επιχειρήσουμε ορισμένες παρατηρήσεις:

Παρατήρηση πρώτη: Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η προσέλευση 210.000 πολιτών στις κάλπες μεταδίδει μηνύματα ανασυγκρότησης του χώρου. Το να αντιμετωπίζεται, ωστόσο, ο αριθμός αυτός ως ένδειξη αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης αγγίζει τη σφαίρα της δημιουργικής φαντασίας. Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία ακόμα και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν προοιωνίζεται με ασφάλεια την εκλογική μετακόμισή τους στον νέο φορέα. Αν είναι έτσι, τότε θα πρέπει να ανησυχεί και η ΝΔ, επώνυμα στελέχη της οποίας δεν δίστασαν να σπεύσουν στην κάλπη, προβάλλοντας την ανάγκη να ενισχυθούν «συγγενικές» υποψηφιότητες.

Παρατήρηση δεύτερη: Το δημογραφικό και ηλικιακό προφίλ της μεγάλης πλειοψηφίας όσων ψήφισαν στη διαδικασία του πρώτου γύρου παραπέμπει στο κλασικό πασοκικό ακροατήριο με τα ζωηρά αντιδεξιά αντανακλαστικά και όχι σε μια κοινωνική δεξαμενή του μεσαίου χώρου με χαλαρό πολιτικό προφίλ. Ασχέτως των θέσεων που το κοινό αυτό διαμορφώνει έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, η στάση του απέναντι σε μια ενδεχόμενη σύγκλιση του νέου φορέα με τη ΝΔ δεν θα πρέπει να θεωρείται απολύτως ενθουσιώδης.

Παρατήρηση τρίτη: Η αποδοκιμασία των υποψηφιοτήτων Καμίνη – Θεοδωράκη και η συμπίεση και των δύο σε επίπεδα κάτω του 25% προδίδουν και την απόρριψη της γραμμής που προτάθηκε προεκλογικά από παράγοντες και media που στηρίζουν την εκλογή Μητσοτάκη, σύμφωνα με την οποία το μείζον είναι η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, που θα διατηρεί ανοιχτούς διαδρόμους με τη ΝΔ, στο πλαίσιο της «συμπαράταξης του αστικού κόσμου» κατά των «εισβολέων» του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπό αυτή την έννοια και ασχέτως της αντιΣΥΡΙΖΑ ρητορικής που επιλέγουν να χρησιμοποιούν η Φώφη Γεννηματά και ο Νίκος Ανδρουλάκης, το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών δεν δικαιολογεί τα ρίγη συγκίνησης που διαπερνούν πολλούς αναλυτές. Η κάλπη, κατά τα φαινόμενα, δείχνει να αχρηστεύει το αφήγημα δορυφοροποίησης του νέου φορέα, που με φανατισμό διακινήθηκε, και να μπλοκάρει τα σενάρια για κυβερνητική σύμπραξη των «ευρωπαϊκών δυνάμεων».

Το μόνο ορατό κέρδος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά είναι η ευκαιρία που του παρουσιάζεται να διεκδικήσει την ψήφο ενός μικρού -φιλικού προς αυτόν, άλλωστε- τμήματος του μεσαίου χώρου, που δεν αντέχει να λειτουργεί ως αφισοκολλητής του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, γι’ αυτό και μόνο, αξίζουν τέτοιες χαρές και πανηγύρια;

Δημοσιεύτηκε στο φύλλο 24 της εφημερίδας Νέα Σελίδα, 19/11/2017