Στήλη φιλοκυβερνητικής εφημερίδας με επιδέξια αρθρογραφία -που υπογράφει ένας από τους καλύτερους γραφιάδες της γενιάς του- αναφέρθηκε την επομένη της συγκέντρωσης για την Πρωτομαγιά σε τρία πρόσωπα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιοι άλλοι την ακολούθησαν στον ίδιο τόνο.
Το ένα πρόσωπο είναι ο Πρόεδρος του ΣΎΡΙΖΑ- ΠΣ Αλέξης Τσίπρας. Επικρίθηκε, αν δεν χλευάσθηκε κιόλας, για την παρουσία του στις πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις.
Ο καθένας δικαιούται να προτιμάει πολιτικούς του κουτιού-που δεν πλησιάζουν σε λαϊκές συγκεντρώσεις και η μόνη επαφή τους με τους πολίτες είναι οι σκηνοθετημένες παραστάσεις των επικοινωνιολόγων τους.
Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Αλλά η θέση του Τσίπρα ήταν στην πρώτη γραμμή τη συγκέντρωσης. Σε όσους δεν άρεσε υπάρχουν και πολιτικοί εναντίον των συγκεντρώσεων για να τους προτιμήσουν.
Τα άλλα δυο πρόσωπα είναι ο Στέφανος Τζουμάκας και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, των οποίων η παρουσία στην ιδια συγκέντρωση αναφέρθηκε απαξιωτικά ως απεικόνιση «αριστερής παλινόρθωσης» του ΣΎΡΙΖΑ.
Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Γιατί χρησιμοποιούνται με χολερική διάθεση δυο πολιτικοί με άσπιλη πολιτική διαδρομή; Μόνο επειδή βρέθηκαν δίπλα στον Τσίπρα στη συγκέντρωση; Ας δούμε για ποιους μιλάμε.
Να αρχίσουμε από την κυρία: Η Μαριλίζα έχει στο βιογραφικό της ευρωπαϊκή εμπειρία που σπανίζει στον εγχώριο κομματικό αστερισμό. Οι υπουργικές θητείες της, επί Τσίπρα και Γ. Παπανδρεου -που την έκανε και γραμματέα στο κόμμα του- ήταν ανεπίληπτες.
Το ύφος της δημόσιας παρουσίας της είναι υποδειγματικό. Τι ακριβώς είναι αυτό που στην περίπτωσή της;
Αν το υπονοούμενο είναι η προέλευσή της από την «αντισημιτική» πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλήσουν είναι όσοι στηρίζουν τους προερχομένους από την ΕΠΕΝ του Παπαδόπουλου.
Η περίπτωση του Στέφανου Τζουμάκα είναι ακόμη πιο χαρακτηριστική, καθώς παραδοσιακά ενοχλεί με τη δημόσια παρουσία του πολλούς- ιδίως όσους πιάνει στο στόμα του.
Δεν είναι από τους διαχειρίσιμοι πολιτικούς. Πρωταγωνιστής στους αγώνες της γενιάς του κινήθηκε με βάση τις αρχές του στην ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ .
Σταθερά έξω από ομάδες και ίντριγκες δεν δίστασε να καταγγείλει ακόμη και καλπονοθεία σε ένα συνέδριο- με παρρησία μοναδική για κομματικό στέλεχος σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημιτη, συγκρούστηκε και με τους δύο, όταν διαφώνησε. Όπως συγκρούσθηκε με επώνυμους της διαπλοκής- με προσωπικό κόστος.
Μαχητικός πολιτικός, ακέραιος, με διαυγή βίο, ευθύς στις δημόσιες τοποθετήσεις του – τιμά τη γενιά του μαζί άλλους που κόσμησαν, με την ηθική της, τα δημοκρατικά κόμματα της Μεταπολίτευσης. Τι ακριβώς είναι αυτό που δεν αρέσει και γιατί;
Μακάρι η χώρα να είχε και άλλους σαν αυτούς που επικρίνει η κυβερνητική αρθρογραφία όχι μόνο γι’ αυτό που είναι αλλά γι’ αυτό που αντιπροσωπεύουν.
Προτιμούν «καθώς πρέπει» τρόφιμους της διαπλοκής. Θαμώνες στα σαλόνια των βορείων προαστίων. Υποτελείς στην ισχύ του χρήματος και των ΜΜΕ, χωρίς αρχές και ήθος και χωρίς σπονδυλική στήλη. Πρόσωπα που ακομη και ως υπουργοί υποκλίνονται δουλικά στην ισχύ του χρήματος, των ΜΜΕ και του… αρχηγού,
Ο δημόσιος βίος χρειάζεται πολιτικούς με αξιοπρέπεια που δεν μασάνε τα λόγια τους και συντάσσονται με τους πολίτες και ότι με τα κυκλώματα της διαφθοράς και ελέγχου της πολιτικής δια της οικονομικής ισχύος.
Αν αυτό ονομάζεται «αριστερή παλινόρθωση», τότε πράγματι λείπει από την πολιτικη σκηνή σήμερα.
Από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Το απέδειξε ο Κώστας Καραμανλής, που «αποδοκιμάσθηκε» από τις ίδιες πένες, επειδή κι αυτός εκπροσωπούσε την «παλινόρθωση».
Όχι της Αριστεράς, αλλά της πολιτικής.