Κάτι στραβό υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Για την ακρίβεια στην κυβέρνηση Τσίπρα. Ένας υπουργός -ο υπουργός Άμυνας εν προκειμένω- ανακοίνωσε ότι δεν ψηφίζει τη συμφωνία για το Μακεδονικό. Πριν καν δοθεί στη δημοσιότητα. Και παραμένει στη θέση του.
Για όσους δεν κατάλαβαν: υπουργός δηλώνει ότι διαφωνεί με τον Πρωθυπουργό και την κυβερνητική πολιτική σε ένα κρίσιμο θέμα και ούτε παραιτείται, ούτε αποπέμπεται.
Διαφωνία υπουργού με τον Πρωθυπουργό δεν νοείται. Στην περίπτωση του Πάνου Καμμένου συμβαίνει κάτι χειρότερο. Όχι μόνο διαφοροποιείται ο ίδιος, αλλά απειλεί και άλλους βουλευτές -αν διαφοροποιηθούν.
Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα για την κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Υπουργός γίνεται όποιος έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού. Και δεν μπορεί να την έχει κάποιος που διαφωνεί με τις αποφάσεις του Πρωθυπουργού.
Ο Καμμένος κάνει χρήση τη ιδιότητάς του ως αρχηγού κόμματος. Δικαίωμά του. Αλλά στην κυβέρνηση αφεντικό είναι μόνο ο Πρωθυπουργός και κανένας άλλος. «Η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αν δεν του αρέσουν του υπουργού Άμυνας οι πρωθυπουργικές αποφάσεις δεν έχει παρά να υποβάλλει την παραίτησή του. Και ακολούθως ο ίδιος και το κόμμα του ας κάνουν στη Βουλή ό,τι τους φωτίσει ο Θεός.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να παραμένει ούτε λεπτό υπουργός, όταν δεν έχει καν την ευαισθησία να δηλώσει ότι ο ίδιος έχει τη γνώμη του για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά η τελική απόφαση ανήκει στον Πρωθυπουργό.
Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Αν δεν θέλει να αποδιαρθρωθεί το προφίλ του, οφείλει να αποπέμψει αμέσως τον υπουργό που διαφωνεί προκαταβολικά μαζί του. Είναι θέμα πολιτικής τάξης και διαφύλαξης του κύρους του αξιώματός του.
