Του Γ. Λακόπουλου
Είναι αρκούντως προβεβλημένοι-αρνητικά συνήθως. Υπολογίζονται πάνω κάτω όσα και τα δάκτυλα του ενός χεριού. Αλλά στην πολιτική αρκεί μια μύγα για να βγάλει ακατάλληλο το γάλα.
Τους γνωρίζουν όλοι. Υπήρξαν πρωταγωνιστές υποθέσεων, επεισοδίων και συμπεριφορών που έβλαψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν κυβερνούσε. Τον βλάπτουν και σήμερα. Μπορεί να φρόντισαν οι αντίπαλοί τους να φορτίσουν αρνητικά τα ονόματά τους, αλλά στο δημόσιο βίο κανείς δεν σου χαρίζεται αν δώσεις πλευρό.
Στοχοποιήθηκαν και έγιναν βούτυρο στο ψωμί της ΝΔ και των ΜΜΕ. Ο ένας γιατί ήξερε τι έλεγε για τους άλλους. Ο δεύτερος γιατί δεν ήξερε τι έλεγαν οι άλλοι γι’ αυτόν. Ο τρίτος γιατί δεν ήξερε τι έκανε. Ο επόμενος γιατί δεν ήταν σε θέση να καταλάβει τι εκπροσωπούσε. Ο παρακάτω γιατί δεν είχε συναίσθηση όσων κουβαλούσε στην καμπούρα του. Ο παραδίπλα γιατί δεν συνειδητοποίησε τους λόγους της αποδοκιμασίας του, με άλλο κοστούμι.
Με τον τρόπο τους συνέβαλαν στη δυσφήμηση της Αριστεράς και των ιδεών της. Έφεραν περισσότερες από μια φορές ο καθένας σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση της και τον Τσίπρα ως Πρωθυπουργό και σε δυσκολότερη τους υποστηρικτές του.
Κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν αναχαιτίσθηκαν εγκαίρως. Γιατί δεν υπήρξε πολιτική αποδοκιμασία από το κόμμα τους. Γιατί δεν μπήκαν στο περιθώριο προτού τους αξιοποιήσει η προπαγάνδα της ΝΔ. Προτού το μιντιακό σύστημα που τη στηρίζει, τους κάνει «τεκμήριο» κατάλυσης του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.
Μπορούμε να δεχθούμε όσες δικαιολογίες και όσα ελαφρυντικά θέλουν. Από τις καλές προθέσεις και την απειρία των ιδίων, ως την στοχοποίηση τους από τους αντιπάλους του. Π.χ. αν υπήρξε αναζήτηση ποινικής πλευράς σε μια λειτουργία η συμπεριφορά να δεχθούμε ότι πρόκειται για συκοφαντίες.
Αν ετέθη θέμα ηθικής ακεραιότητας να πάρουμε ως δεδομένο ότι υπήρξε πολιτική σκοπιμότητα ή δημοσιογραφική ασυδοσία.
Αν προέκυψε επιθετικός αντικομφορμισμός, ας το πάρει το ποτάμι: όταν σε πνίγει το δίκιο…
Αν υπήρξε παλινδρόμηση σε ξεπερασμένες αντιλήψεις, ας το δούμε σαν ιδεολογική ακαμψία.
Αν υπήρξε υπέρβαση του μέτρου, ας το αποδώσουμε στο θράσος του μουσαφίρη που προσκολλάται για να βγει από την αφάνεια.
Αλλά η πολιτική είναι αμείλικτη. Αν σου βγει το όνομα γίνεσαι βάρος για τους υπολοίπους. Και αυτό το βάρος πλήρωσε στην κάλπη ο Αλέξης Τσίπρας. Αναμετρήθηκε με μεγάλα μεγέθη και επικράτησε και έχασε τις εκλογές από τα καμώματα ορισμένων. Ενας πρωθυπουργός-tefal, έπρεπε να απολογείται για ακατανόητες συμπεριφορές άλλων.
Τα συγκεκριμένα πρόσωπα κατάφεραν να καταστούν χλεύη των ηττημένων και τελικά να θεωρούνται το σκοτεινό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βρέθηκαν απέναντι στη Δεξιά και τις πρακτικές της… Βρέθηκαν- για τους λόγους του ο καθένας- απέναντι στην κοινή λογική, στην κουλτούρα της Αριστεράς και στο κοινό περί πολιτικής τάξης αίσθημα.
Προκάλεσαν, ξεπέρασαν το μέτρο, υπερέβησαν τα εσκεμμένα, αδιαφόρησαν για την προστασία του πολιτικού χώρου τους, ενεπλάκησαν σε μπερδεμένες καταστάσεις, σχετίστηκαν με ανυπόληπτα πρόσωπα, και επίσης απέτυχαν σε ό,τι τους ανατέθηκε, στην κυβέρνηση ή στο κόμμα, και δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους.
Ακόμη και όταν απλώς αποδείχθηκαν αφελείς και έδωσαν δικαιώματα, ή ουσία δεν αλλάζει: εξέθεταν τον τότε Πρωθυπουργό και επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν τους καταλογίσθηκαν από τον ίδιο οι ευθύνες τους και τους επετράπη να είναι πρώτο τραπέζι πίστα προεκλογικά είναι άλλη υπόθεση.
Αυτά τα πρόσωπα συνεχίζουν να κινούνται στην πρώτη γραμμή και μετά τις εκλογές. Ορισμένοι χρίσθηκαν επισήμως και αξιωματούχοι του αντιπολιτευτικού αγώνας. Συνεννοούμαστε για ποιους μιλάμε. Βγαίνουν άλλωστε οι ίδιοι συνεχώς στα κεραμίδια.
Δεν έχουν αίσθηση της βλάβης που προκάλεσαν και επαναλαμβάνουν τα ίδια από άλλη θέση. Έτσι όμως γίνονται βαρίδια στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το επόμενο βήμα ως κυβερνητικό κόμμα.
Η Δημοκρατική Παράταξη και η Αριστερά δεν είναι αυτό που αναδείξει η ευάριθμη ομάδα των – δικαίως ή αδίκως-εκτεθειμένων.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν νοείται να τους κουβαλάει στην πλάτη του. Ούτε να δίνει την εντύπωση ότι «πάει πακέτο» μαζί τους. Όποιος τον αποδέχεται, ως φυσικό ηγέτη της παράταξης , αποδέχεται κι αυτούς.
Δεν είναι έτσι. Το 32% δεν τον βάζει στο ίδιο τσουβάλι μαζί τους. Και όσο θα είναι μαζί τους, θα τον πάρουν μαζί τους. Θα χάσει την ευκαιρία που το έδωσαν οι δημοκρατικοί πολίτες που όσο δεν έχουν πλέον διάθεση να ξανακαταπιούν Καμμένους, έτσι δεν θα ανεχθούν και «σαλεμένους».
Δεν θα αποκτήσει ποτέ δυναμική κυβερνητικής επιστροφής, αν δεν βάλει στη γωνιά αυτά τα πρόσωπα. «Οι πλειοψηφίες φτιάχνονται με όλους» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά η διάταξη δυνάμεων είναι καταλυτική- ιδίως όταν επιβραβεύονται όσοι συνοδεύονται από τη «βουή του πλήθους».
Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…
.
