Το κόμμα Στουρνάρα ξαναχτυπά

Του Ανδρέα Δεληγιάννη

Αν ο ρόλος της  Τράπεζας της Ελλάδας είναι συμβουλευτικός προς την  εκάστοτε κυβέρνηση, ο σημερινός διοικητής της συνεχίζει να το αγνοεί. Πότε εμφανίζεται ως αντιπολίτευση και πότε ως πολιτικός- έξω από το τεχνοκρατικό ένδυμα που του ανατέθηκε.

Ενδεχομένως οι  φήμες ότι θα έβλεπε τον εαυτό του επικεφαλής σε μια κυβέρνηση συνεργασίας -χωρίς εκλεγεί όμως- τον υποκινούν σε δημόσιες παρεμβάσεις τουλάχιστον άσχετες με την έννοια ότι παίρνει θέση στο πολιτικό παιχνίδι, ως μη όφειλε.

Στην τελευταία  εμφάνισή του ο Στουρνάρας πήγε πολύ  παραπέρα.  Είπε ότι “αναγκαία προϋπόθεση της οικονομικής ανάκαμψης, είναι πρωτίστως η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και η απαρέγκλιτη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που περιγράφονται στο νέο πρόγραμμα”. Σωστά.

Μίλησε για “άρση των εμποδίων που αντιμετωπίζουν ακόμη και ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη εγκριθεί και στην περαιτέρω προώθηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, καθώς και στη βελτίωση της διαχείρισής του”. Κι αυτό σωστό.

Από εκεί και κάτω έκανε πολιτική από μια σκοπιά που δεν τολμάει ούτε η ΝΔ να υιοθετήσει. Συνέστησε μεγαλύτερη ευελιξία αμοιβών και περιορισμό των υπερβολικών ρυθμίσεων στις τιμές και στις αμοιβές σε ορισμένα κλειστά επαγγέλματα. Για ξεκάρφωμα  ζήτησε και “προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας για όσους θίγονται από την προσαρμογή”. Καλώς το flexicurity κι ας άργησε.

Όταν ζητάει “ευελιξία” στις αμοιβές ο διοικητής , λαμβάνει υπόψη του πόσοι εργάζονται σήμερα στην Ελλάδα με  μηνιαίες αποδοχές 100-300 ευρώ;  Έχει υπόψη του πόσοι νέοι  εγκαταλείπουν τη χώρα γιατί  θα ήταν αδύνατο να ζήσουν  με τέτοιους μισθούς; Σε ποιους απευθύνεται όταν ζητάει δυσμενέστερη μεταχείριση της εργασίας και ποιους ωφελούν αυτές οι ιδέες;

Και εν πάση περιπτώσει γιατί δεν λέει καθαρά τι εννοεί με διατυπώσεις όπως “απαιτείται ρεαλισμός και ευελιξία τόσο από τους εταίρους και τους θεσμούς όσο και από την ελληνική πλευρά, με στόχο την άμεση κατάληξη της δεύτερης αξιολόγησης”, “η ευελιξία τιμών απαιτεί ευελιξία αμοιβών” , “δημιουργία δευτερογενούς αγοράς μη εξυπηρετούμενων δανείων”, ” εξωδικαστική διευθέτηση οφειλών”, “νομική προστασία των στελεχών των τραπεζών και δημόσιων φορέων κατά την αναδιάρθρωση δανείων και την εξυγίανση επιχειρήσεων” και άλλα παρεμφερή και μονοσήμαντα;

Προφανώς γνωρίζει ότι γύρω από αυτά τα θέματα υπάρχουν πολιτικές διαμάχες. Παρεμβαίνοντας υπέρ της μιας πλευράς παίρνει μέρος στο πολιτικό παιχνίδι και αυτό δεν είναι καθόλου συμβατό με το ρόλο του.  Ο κεντρικός τραπεζίτης είναι ανεξάρτητος, αλλά ορίζεται από την ελληνική κυβέρνηση και λογοδοτεί στην ελληνική Βουλή. Όσο δεν είναι μέλος της θα ήταν περισσότερο χρήσιμος αν αφήσει τις πολιτικές αποφάσεις σε όσους είναι εντεταλμένοι γι’ αυτό. Και αν η χώρα ξεμείνει από πρωθυπουργούς κατ’ ανάθεση, θα τον φωνάξουν.