Του Γιαννάκη Ομήρου
Στο χορό των προεκλογικών εξαγγελιών – επαγγελιών προστέθηκε τελευταία η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ για την «κατοχύρωση της ασφάλειας της». Παρακάμπτοντας και αγνοώντας το γεγονός ότι μια εκ των ισχυρότερων χωρών – μελών του ΝΑΤΟ, η Τουρκία διαθέτει βέτο και συνεπώς είναι βέβαιον ότι θα το ασκήσει για να εμποδίσει την αποδοχή μιας τυχόν αίτησης της Κύπρου για ένταξη στη Βορειατλαντική Συμμαχία. Όμως, πέραν αυτής της διαδικαστικής πτυχής, τι έχουν να απαντήσουν οι διαπρύσιοι θιασώτες της Νατοϊκής ενσωμάτωσης της Κύπρου, για τη διαχρονική στάση του ΝΑΤΟ απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο;
Πρώτον, ο διακεκριμένος Έλληνας δημοσιογράφος Άγγελος Αλ.Αθανασόπουλος, αποκάλυψε πρόσφατα σε κείμενο του στο Αθηναϊκό «Βήμα», ότι από το 1957 η Τουρκία κινήθηκε εντός του ΝΑΤΟ για να προωθήσει τις έωλες αξιώσεις της και τους ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς για την αποστρατικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.
Πέντε μόλις χρόνια μετά την ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, η τελευταία ήγειρε θέμα αποστρατικοποίησης επικαλούμενη τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947. Το αίτημα της Τουρκίας έγινε αποδεκτό από τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Λόρδο Χάστινγκς Ισμεϊ. Σε επιστολή του προς τους μονίμους αντιπροσώπους, ο Βρετανός Γ.Γ του ΝΑΤΟ επισύρει την προσοχή τους στην αποφυγή στρατιωτικοποίησης της νήσου Λέρου. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη υιοθέτησης από το ΝΑΤΟ των αβάσιμων αιτιάσεων της Τουρκίας με αναφορά στη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, επί της οποίας η Τουρκία ουδεμίαν σχέσιν έχει και συνεπώς ούτε λόγον κατά την πάγιαν νομικήν αρχήν. «Res inter alios acta». Που σημαίνει ότι μία σύμβαση δεν μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς τα δικαιώματα κάποιου που δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος. Κατά λαϊκότερη έκφραση «ένα θέμα μεταξύ άλλων δεν είναι δική μας δουλειά». Περαιτέρω βέβαια ο όποιος ισχυρισμός της Τουρκίας καταρρίπτεται και από το περιεχόμενο του άρθρου 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.
Πρόκειται για το δικαίωμα της «νόμιμης άμυνας» κάθε κράτους – μέλους του ΟΗΕ, σε περίπτωση «επικείμενης απειλής» και «απειλής χρήσης βίας» που πασίδηλα αντιμετωπίζει η Ελλάδα από τις εκ Τουρκίας προερχόμενες απειλές χρήσης βίας.
Όμως το «πρόθυμο» ΝΑΤΟ δεν περιορίστηκε στην υιοθέτηση των τουρκικών απόψεων στη Νήσο Λέρο. Πολύ αργότερα, στις 8 Μαΐου του 1980, ο τότε Γ.Γ του ΝΑΤΟ Ολλανδός Τζιόζεφ Λούνς στις περίφημες «Οδηγίες Λούνς» προς τους μονίμους αντιπροσώπους, υιοθέτησε τις τουρκικές απόψεις, όπως αυτές είχαν ήδη υιοθετηθεί από τον Χανστιγκς Ισμεϊ, και για τις νήσους Λήμνο και Κάρπαθο.
Ο διαβόητος και αλήστου μνήμης Λουνς είναι εκείνος που στην περίοδο πριν από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 στην Κύπρο σε συνέντευξη του στο ΒBC έλεγε τον Ιούλιο του 1972 για τον Μακάριο τα εξής, μεταξύ άλλων:
«Και ο Αρχιεπίσκοπος, βέβαια που ερωτοτροπεί με τη Μόσχα, δεν είναι θάλεγα πολύ ισχυρό στοιχείο σταθερότητας. Ίσως να ακολουθεί επικίνδυνη πολιτική, αλλά υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις στο νησί, όπως π.χ οι τρεις Μητροπολίτες, που τον κάλεσαν δύο φορές να παραιτηθεί και να ασχοληθεί με τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα, προετοιμαζόμενος για ένα καλύτερο μέλλον».
Πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων
