Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν

 

 ή στα “Γαλλικά” εδώ ο κόσμος καίγεται…

Toυ Ηλία Κυριακάκη

Ηλίας-Κυριακάκης-150x150Έχουν περάσει μόνο δεκατρείς ημέρες  από την  “αιματοβαμμένη Παρασκευή”  του Παρισιού και δύο από την κατάρριψη του Ρωσικού Σουχόι από τους Τούρκους. Οι Ρώσοι μελετούν τα αντίποινα-οικονομικά κυρίως- που θα επιβάλλουν στην Τουρκία. Οι Ευρωπαίοι, με οργανωτές τους Γάλλους, προετοιμάζουν μεθοδικά την εκδίκηση τους. Οι  Άγγλοι και οι Γερμανοί ετοιμάζουν αεροσκάφη για να βομβαρδίσουν κι αυτοί τους τζιχαντιστές και οι Αμερικανοί εξετάζουν σοβαρά την εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων στη Συριακή κρίση. Ο κόσμος μας  δεν είναι πια ο ίδιος και η περιοχή μας  φλέγεται κυριολεκτικά.

Ενώ αυτά συμβαίνουν γύρω μας, στην Ελλάδα ασχολούμαστε με εξ ίσου “σοβαρά” ζητήματα.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαρακτήρισε “μεγάλο λάθος” να λέγεται πως οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι πολλοί. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε ασμένως με τα λεγόμενα του κ. Προέδρου αφού ετοιμάζεται για νέες προσλήψεις στο Δημόσιο Τομέα. Μπορεί πάλι να το κάνει  για να καταρρίψει τον ισχυρισμό πως οι πολιτικές του αφανίζουν τη “μεσαία τάξη”, αφού οι μόνοι καλοπληρωμένοι και ασφαλείς εργαζόμενοι, στην επταετή πλέον  κρίση που περνά η Χώρα, είναι  οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι οποίοι, κατά σύμπτωση, αποτελούν το μόνο απομεινάρι της αλλά και την πολυπληθέστερη εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί εν έτει 2015 να κάνει on line εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού της και δεν τα καταφέρνει, για να γίνει ρεζίλι στα μάτια όλων. Και οι ψηφοφόροι αναρωτιούνται, αν δεν μπορούν να εκλέξουν αρχηγό, θα μπορέσουν να κυβερνήσουν τη Χώρα;

Το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, αναγνωρίζοντας τη λάθος τακτική που ακολούθησαν στη διάρκεια του επταμήνου της “πρώτη φορά Αριστεράς” και  φοβούμενοι  μια δεύτερη εξαπάτηση από πλευράς του κ. Τσίπρα, αρνούνται να συναινέσουν σε όσα όλοι μαζί αποφάσισαν και ψήφισαν για να μη πτωχεύσει η Χώρα τον περασμένο Ιούλιο και Αύγουστο.

Ο κύριος Λεβέντης αναδεικνύεται από “γραφική φιγούρα” σε πιθανή σανίδα σωτηρίας της ισχνής πλειοψηφίας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Οι καναλάρχες μελετούν τη μεταφορά των επιχειρήσεων τους στην Κύπρο και την παραγωγή και μετάδοση των εκπομπών τους από εκεί, ενώ “νέα τζάκια” προετοιμάζονται να αγοράσουν τις συχνότητες που θα χηρέψουν και να αποκτήσουν το μερίδιο της οικονομικής ισχύος που τους αναλογεί σε ένα περιβάλλον που ορίζεται ως “δεύτερη φορά Αριστερά”.

Οι Τράπεζες ξεπουλήθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ στους “ξένους” έναντι πέντε δισεκατομμυρίων ευρώ χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, όταν μόνο η ανακεφαλαιοποίηση του 2012 στοίχισε στους Έλληνες φορολογούμενους 40 δις και το συνολικό τους κόστος μέχρι σήμερα ξεπερνά τα 100 δις.

Ο κος Τσίπρας, παρόλο που δεν το προβλέπει το Ελληνικό Σύνταγμα για μη εθνικό ή εκλογικό ζήτημα, προσπαθεί να συγκαλέσει συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, αναζητώντας τη στήριξη τους για την ψήφιση του επώδυνου ασφαλιστικού Νόμου και για να μοιραστεί μαζί τους, εκ των υστέρων, τις ευθύνες από τους ατυχείς χειρισμούς του Μεταναστευτικού. Την ίδια στιγμή αλώνει τη Δημόσια Διοίκηση, καταβαραθρώνει την Υγεία και την Παιδεία και μετατρέπει το Κράτος σε κομματικό του φέουδο.

Τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει, είναι η ερώτηση που κυριαρχεί στα χείλια όσων βλέπουν τα παραπάνω και ανησυχούν όλο και περισσότερο για την τύχη της χώρας και των πολιτών της.

Η απάντηση-δεδομένου ότι μια νέα εκλογική αναμέτρηση θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για την οικονομία  και πιθανότατα θα είναι μια από τα ίδια- δε μπορεί να είναι άλλη από τη σύσταση μιας Οικουμενικής Κυβέρνησης, στην οποία θα συμμετέχουν όλα τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλευτικού τόξου. Μόνο αυτή θα μπορέσει να πάρει όσα μέτρα χρειάζονται και έχουν συμφωνηθεί, θα μπορέσει να επαναφέρει την εμπιστοσύνη στη χώρα, θα μπορέσει να άρει τα capital controls, να τονώσει το ηθικό όλων και να επανεκκινήσει την Οικονομία, ώστε να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις και νέες θέσεις εργασίας.

Θα καταφέρει άραγε το πολιτικό σύστημα, έστω και την ύστατη ώρα να ενωθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του για να μας οδηγήσει στο δύσκολο αλλά υπαρκτό μονοπάτι της εξόδου από την κρίση; Ή θα προτιμήσει να διαλυθεί μαζί με τη χώρα, όπως έπραξαν οι Αθηναίοι, που αρνούνταν πεισματικά να αντιληφθούν την πραγματικότητα που τους περιέβαλλε και χάθηκαν στις φλόγες του Πελοποννησιακού πολέμου;