Του Γ. Λακόπουλου
Είναι βέβαιο ότι τις τελευταίες μέρες της πρόλαβε να νιώσει δικαιωμένη.
Όταν φτωχαίνει η πολιτική ζωή, οι πολίτες πρέπει να ψάξουν για να βρουν πως θα καλύψουν το κενό που μένει.
Με την Φώφη Γεννηματά δεν θα χρειαστεί το ψάξιμο: άφησε η ίδια το υλικό που θα την αντικαταστήσει στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Είναι το κουράγιο της.
Τα τελευταία έξι χρόνια στάθηκε με σπάνια εσωτερική δύναμη στην άγρια ζούγκλα του δημοσίου βίου.
Ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ που δεν της χαρίσθηκαν, ούτε στιγμή.
Σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου και δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον συνυπολογίσει σχέση του μαζί της.
Διάλεξε με το μυαλό και τη συνείδηση της να την αδικούν, παρά να την αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση γιατί η οικογενειακή μοίρα δεν την είχε εξαιρέσει.
Άφησε με γενναιότητα τον εαυτό της απροστάτευτο στις μυλόπετρες της πολιτικής.
Δέχθηκε με μεγαλείο ψυχής ότι οι επικρίσεις είναι μέρος του ρόλου που διάλεξε να παίξει. Για όσα πίστευε, το κόμμα της και τους ανθρώπους που την ακολούθησαν.
Είναι σκληρός ο Θεός της πολιτικής που δεν την άφησε να βιώσει ότι θα επαναλαμβάνονταν από το κόμμα της και την κοινωνία η προσήλωση στον αγώνας της.
Αλλά ο Θεός του Σύμπαντος την αντάμειψε, στην κατάσταση που έφτασε η υγεία της, να φύγει χωρίς μακρά ταλαιπωρία.
Είχε περίσσευμα θάρρους και αυτοπεποίθησης που την ωθούσε να αντιπαρέρχεται τις επικρίσεις, να στέκεται όρθια τις συγκρούσεις και να υπομένει την ασθένειά της με αξιοπρέπεια.
Στο βίο της Φώφη αποτυπώνεται η κεντρική ερμηνεία της τραγικής ειρωνείας με την αρχαιοελληνική έννοια.
-Ο ήρωας αγνοεί ότι βρίσκει μπλεγμένος στη μοίρα του και νομίζει ότι θα νικήσει.
Αυτό που τη βάζει στην κορυφή της χορείας των -όχι πολλών στις μέρες μας- πολιτικών του καθήκοντος είναι ότι η ίδια γνώριζε τη μοίρα της.
Την είχε ήδη υποστεί με τα πιο προσφιλή της πρόσωπα. Ίσως γι’ αυτό ενεπλάκη εθελουσίως σε καθημερινή πάλη για τους άλλους, σε βάρος του εαυτού της..
Δεν ήταν πάλη χωρίς ελπίδα. Γιατί στην περίπτωσή της -με τόσο βαθιά βιωμένο το πρόβλημα που πάλευε από χρόνια- η ελπίδα είχε από-προσποιηθεί :
Την διεκδικούσε πλέον για τους πολίτες και τους καθημερινούς ανθρώπους της χωράς της.
Αυτή είναι η βαθύτερη αποστολή του δημοσίου προσώπου. Η Φώφη είχε αίσθημα αποστολής.
Είχε συνείδηση ότι από την ώρα που σηκώνεις το πολιτικό αξίωμα ανήκεις σε σύνολα και ομάδες και όχι στον εαυτό σου, τους οικείους σου και τις φιλοδοξίες σου.
Υπηρέτησε αυτόν τον κανόνα στωικά. Σε ανταμοιβή, το τέλος της τη βγήκε έξω από τη μέγγενη των επικρίσεων που προκαλεί η σκληρή πολιτική αντιπαράθεση και η τρέχουσα δημοσιογραφική αξιολόγηση.
Είναι βέβαιο ότι τις τελευταίες μέρες της πρόλαβε να νιώσει δικαιωμένη.
Ασφαλής για την μέλλουσα καθολική αναγνώριση του παραδείγματός της. Ικανοποιημένη για την διεκπεραίωση του χρέους.
Η Φώφη άφησε παρακαταθήκη την πορεία της στο κόμμα της και τον Ελληνικό λαό.
Η έλλειψη που νιώθει η οικογένειά της, το σπάραγμα του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου και των χιλιάδων φίλων της, θα κρατάει αιώνια τη μνήμη της.
ΑΠΟ ΤΟ EIDISEIS.GR
