Όταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης βάζει δύσκολα στον Κυριάκο

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)Πολλοί στη ΝΔ λένε ότι αν οι εσωκομματικές εκλογές είχαν γίνει στην ώρα τους νικητής – από την πρώτη Κυριακή – θα ήταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Το “φιάσκο των κομπιούτερ” που οδήγησε στην αναβολή τους είναι φάκελος που δεν έχει ανοίξει ακόμη στη Συγγρού. Ίσως γιατί όλοι υποψιάζονται ότι το κόμμα δεν μπορεί να διαχειριστεί όσα κρύβει.

Η μετάθεση των εκλογών πάντως απέβη υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι εμφανείς λόγοι έχουν ήδη αναλυθεί: τα λάθη των Καραμανλικών με τον Τζιτζικώστα, η δυναμική που προσέδωσε στον υιό του πατρός το μιντιακό σύστημα και ο ίδιος ο επίτιμος, το βιογραφικό του ίδιου του Κυριάκου έναντι των αντίπαλων του, η υπεροπλία των μέσων που διέθετε σε όλα τα επίπεδα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση από συγκεκριμένο κέντρο για δήθεν καραμανλικής έμπνευσης ανοχή Μεϊμαράκη προς τον Τσίπρα .

Οι μυημένοι έχουν κατά νου κι έναν ακόμη λόγο: ο ίδιος ο Μεϊμαράκης έδειχνε να τα παρατάει στην τελική ευθεία. Διέκρινε ότι πάει να μπλέξει μ ένα παιχνίδι που δεν είναι, αν μη τι άλλο, του χαρακτήρα του- του έλειπε η “ντομπροσύνη” στην οποία ομνύει.

Άλλωστε δεν είχε ποτέ τη φιλοδοξία να ηγηθεί της ΝΔ. Τον έμπλεξε ο άσπονδος αντίπαλος του Αντώνης Σαμαράς, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει καθυστερημένα τη ΝΔ. Κάποιοι τότε υποψιάσθηκαν ότι ο απερχόμενος στήνει ίντριγκα για να αφήσει ανοικτό το δρόμο της επιστροφής του. Μάλλον δεν είχαν άδικο.

Εν πάση περιπτώσει οι εξελίξεις έτρεξαν, ο Μεϊμαράκης από κυρίαρχος του κομματικού παιχνιδιού που νόμιζε ότι ξέρει και τα πόμολα στη Συγγρού, αντιμετώπιζε τη μια έκπληξη μετά την άλλη στο κομματικό μαγειρείο. Αναγκάστηκε να ασχοληθεί ακόμη και με τον Παπαμιμίκο που κληρονόμησε, ή να αντιμετωπίσει ακόμη και τον Άδωνι που γαλουχήθηκε στα χέρια του Καρατζαφέρη- αιώνιου εχθρού του.

Τελικά έχασε την κούρσα στην οποία μπήκε περισσότερο από φιλότιμο παρά από φιλοδοξία. Αυτό που εντυπωσίασε ήταν το μείγμα “αθωότητας” και τσαμπουκά που χαρακτήρισε την προσωρινή διαμονή του στο ρετιρέ και το αντίστοιχο είδος του προεκλογικού αγώνα που επέλεξε.

Από όσους αποτελούν σήμερα την ΝΔ ο Μεϊμαράκης είναι ο μόνος ακρογωνιαίος λίθος. Ο πιο παλιός είναι και ο πιο πιστός στους ιδρυτικούς μύθους του κόμματος. Ακόμη και οι Μητσοτάκηδες είναι εισαγόμενοι.

Ο ίδιος προσωποποιεί μια γέφυρα ανάμεσα στους δυο Καραμανλήδες, άσχετα αν ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αυτός που τον επέλεξε το 1984 για την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ. Μητσοτακικός δεν έγινε ποτέ. Απόδειξη ότι οσάκις χειρίστηκε θέματα από θεσμική σκοπιά,- ως γραμματέας του κόμματος και ως πρόεδρος της Βουλής- ο Καραμανλισμός ήταν η αποκλειστική πηγή έμπνευσης των επιλογών του.

Καραμανλισμός εν προκειμένω σημαίνει ευρύτερη αντίληψη των πραγμάτων και αντίστοιχες πολιτικές συμπεριφορές. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ως τον Κώστα Καραμανλή που αισθάνονταν άνετα με τον Χαρίλαο Φλωράκη και μιλούσε καλά για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτός ο Καραμανλισμός έβγαλε τον Μεϊμαράκη στο κλαρί κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ορισμένοι το ερμήνευσαν ως πικρία, άλλοι ως προσωπική ιδιοτυπία. Δεν ήταν παρά η αυθόρμητη ανάδειξη των ιδρυτικών κανόνων και των αρχών της ΝΔ σε υποχρεωτικό κριτήριο της ρητορικής των στελεχών της.

Κατ’ εφαρμογήν τους δεν μπορεί ο πρόεδρος του κόμματος να ζητάει εκλογές που δεν μπορεί να επιβάλει. Δεν νοείται να αναδεικνύει σε υπαρχηγό του τον Άδωνι Γεωργιάδη. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ακραία φρασεολογία στη Βουλή κατά του αντίπαλου του. Δεν μπορεί να πολιτεύεται με ατάκες καφενείου. Δεν μπορεί να υιοθετεί το δόγμα “τυφλή αντιπολίτευση και τίποτε άλλο”, όπως υποδεικνύουν συγκεκριμένα κέντρα διαπλοκής.

Ο Βαγγέλης είναι λαϊκός σε σχέση με τον Κυριάκο. Αλλά ταυτόχρονα είναι και περισσότερο πολιτικός.

Διακρίνει όσα και πολλοί άλλοι, απλώς αυτός δεν έχει πρόβλημα να τα πει και δημόσια. Π.χ. στη ΝΔ είναι πλέον κοινό μυστικό ότι το προφίλ του νέου αρχηγού αρχίζει να θολώνει, κάνει λάθη και η δυναμική του χάνει στροφές.

Δεν έφτασαν ακόμη να ψιθυρίζουν ότι “το άλογο δεν τραβάει” ή ότι ο “βασιλιάς είναι γυμνός” – παρά τους ρωμαϊκούς θριάμβους που του υπόσχονται οι δημοσκόποι και την αφορμή που δίνουν για λιβανωτούς σε διατεταγμένους των μίντια, αλλά εκεί πάει το πράγμα.

Από αυτή την άποψη η παρέμβαση Μεϊμαράκη είναι καμπάνα υψηλού κίνδυνου για τον Μητσοτάκη. Ιδίως γιατί δεν έχει τρόπο να την αντιμετωπίσει στον ανοιχτό χώρο. Η σύγκρουση μαζί του θα ήταν αδιανόητη: “Ο Βαγγέλης έχει και βρομόστομα”.

Χώρια που θα μπορούσε να θεωρηθεί σύγκρουση με τον Καραμανλή και μάλλον δεν τον παίρνει τον Κυριάκο για τέτοιες αποκοτιές.

Προς το παρόν στη Συγγρού υπάρχει αμηχανία επειδή κάποιος εκεί έξω μένει εκτός ελέγχου και ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε “θα του τη δώσει”, κατά τη δική του έκφραση, και θα αρχίσει να μιλάει “σαν του σαλονιού αλλά και σαν του λιμανιού”- πάλι κατά δική του αυτοπαρουσίαση.

Το θέμα με το σύστημα Κυριάκου είναι ότι δεν ξέρουν πότε είναι πιο απειλητικός ο Βαγγέλης: όταν μιλάει με το δήθεν αφελές ύφος του ή όταν κατεβάζει καντήλια. Είναι πιο αγριεμένος όταν κατηγορεί τον Σαμαρά ότι “πρόδωσε το δάκρυ του εθνάρχη” ή όταν καταλογίζει στον Μητσοτάκη ότι προδίδει τις πολιτικές παρακαταθήκες του;