Γράφει ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης
Προς στιγμή ένιωσα αισιόδοξος ότι έφυγε το παλιό, ήρθε το νέο με δυναμισμό, με πραγματικό πόνο για την πατρίδα, με νέες αντιλήψεις, οράματα και ηθικά πρότυπα. Και ξέρετε κάτι, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με τις επιμέρους πολιτικές επιλογές ή όχι.
Στο κάτω-κάτω, εκεί στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και από παράδοση, στεγάζονταν και άνθιζαν οι προοδευτικοί, οι σύγχρονοι, οι διανοούμενοι και ανατρεπτικοί επιστήμονες με τα κοινωνικά οράματα. Ζωντανός πυρήνας προβληματισμού. Λοιπόν, το επαναλαμβάνω, λίγο με απασχόλησαν οι επιμέρους επιλογές.
Περισσότερο με συνεπήρε η σκέψη ότι θα μπορούσαν να φέρουν μαζί τους μια άλλη ηθική, νοοτροπία ευαίσθητη και εκσυγχρονιστική, ενδιαφέρον για ενεργοποίηση λανθανουσών δυνάμεων στην οικονομία, την εκπαίδευση και την έρευνα και ασφαλώς, τη γνήσια προστασία των ασθενέστερων και των απειλούμενων κοινωνικών ομάδων.
Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, τα δυσάρεστα σημάδια όμως είναι εδώ. Κομματισμός, πελατειακές σχέσεις και προνόμια, διχασμός, αφελής εμπαιγμός της κοινής γνώμης, παίγνια αντί σχεδίων.
Η πραγματικότητα και πάλι με βυθίζει στην αισιοδοξία. Διαισθάνομαι πως ίσως, τούτη την ύστατη την ώρα μπορεί να περισωθούμε έστω, με πρόσθετα βαθιά τραύματα. Το ίδιο όμως, η νέα εικόνα διακυβέρνησης μου θυμίζει την παλιά.
Χωρις σοβαρότητα, συνέπεια, επίγνωση των στόχων, το τωρινό μοιάζει θλιβερά με το παλαιό, ως αέρας ενδυνάμωσης της παλαιοπολιτικής, του πολιτικαντισμού, της προχειρότητας που εκτοπίζει το ευγενές για να δώσει τόπο στην παραπλάνηση.
Δεν είναι η δραχμή, δεν είναι το ευρώ, είναι τα κενά της ηθικής στον Λόγο και τη διαχείριση, είναι η επιστροφή του παρελθόντος που μας καταδικάζει. Απογοητεύθηκα διότι, ότι και να συμβεί τούτες τις ημέρες, λείπει αυτό που χρειαζόμαστε για το μέλλον της χώρας
-Να μας κοιτούν στα μάτια!.
