Του Νίκου Λακόπουλου
Φυσιολογικά το πρόσωπο των ημερών -αλλά και των εβδομάδων- είναι ο βουλευτής εκείνος που αφού άλλαξε τέσσερα κόμματα προσχώρησε σε ένα πέμπτο, πηγαίνοντας με ένα κουτί γλυκά στα γραφεία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Αλλά τον έβγαλε γρήγορα από το πλάνο το πλατύ χαμόγελο του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου που επέστρεψε σπίτι, ως άσωτος υιός και η Φώφη πανηγυρίζει.
Μπορεί από αυτή την επιστροφή το κόμμα να μην κερδίζει παρά μόνο ένα ακόμα μπελά και μια ακόμα μελλοντική αποχώρηση του Διαδόχου που έγινε πρόεδρος του κόμματος και πρωθυπουργός, ύστερα έκπτωτος που αποχώρησε κι έφτιαξε δικό του κόμμα για να υποστηρίξει τελικά τον …ΣΥΡΙΖΑ. Κερδίζει όμως ο θεσμός της …Οικογένειας -αφού ο ΓΑΠ, όσο και η Φώφη, είναι γόνοι και κληρονόμοι ονομάτων που αποτελούν -αυτά και όχι η ιδεολογία τους ή μια δική τους πολιτική- μια ολόκληρη πολιτική περιουσία.
Ο Γιώργος, το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του Ανδρέα Παπανδρέου, γεννήθηκε το 1952 στο Σεντ Πολ της Μινεσότα. Ποτέ δεν πολιτογραφήθηκε Jeffrey, αλλά το όνομα αυτό θα το κουβαλήσει μαζί με το χαϊδευτικό «Γιωργάκης» και το Gap με το οποίο υπέγραφε στο Διαδίκτυο. Ο Γιώργος είχε πρωτοέρθει στην πατρίδα του μπαμπά και του παππού σε ηλικία εφτά ετών, όταν ο Ανδρέας προσκλήθηκε από τον Καραμανλή ως οικονομολόγος, χωρίς καμία διάθεση να ασχοληθεί με την πολιτική. Ο μικρός όμως είδε γρήγορα τον πατέρα του στο μπαλκόνι, στο πλευρό του παππού του, και ένα πιστόλι να του καρφώνεται στον κρόταφο από ένα λοχία που τον ρωτάει πού είναι ο πατέρας του.
Ήταν πια δεκαπέντε χρονών και μόλις είχε επιβληθεί η στρατιωτική δικτατορία. Χρόνια πολλά μετά ο «Γιωργάκης» θα θυμάται αυτή τη σκηνή και τον παππού του να του δίνει ένα ρολόι. Αυτό το παλιό ρολόι θα του δώσει και ένα γενναιόδωρο 44% στις εκλογές του 2008, όπου θα τονίζει συνέχεια πως και ο παππούς και ο πατέρας του αλλά και ο ίδιος γνώρισαν τις φυλακές και την εξορία. Ο Gap, όμως, που δε μιλάει με άνεση τα ελληνικά, δε θα κατανοήσει ποτέ τη διαφορά του τσάμικου από το ζεϊμπέκικο. Ένα πρωί σε ένα χωριό που είχε θεία λειτουργία η τοπική εκκλησία πήγε για να παρακαλέσει να χαμηλώσουν τα μεγάφωνα γιατί τον …ενοχλούσαν.
Μάλλον δε θα κατανοήσει ποτέ τι έβρισκε αυτός ο λαός στους προγόνους του που προκαλούσαν πολιτικούς σεισμούς στις πλατείες της αποικίας. Αν και είχε 87% αποδοχή από τους πολίτες, ο καλοκάγαθος «Τελευταίος Παπανδρέου» θα δει σύντομα το δρόμο για την έξοδο. Ήταν ένας ξένος στην Ελλάδα και όχι ένας Έλληνας στη Δύση. Είχε προσβάλει ήδη τους Έλληνες όταν είπε πως θα κάνει την Ελλάδα Δανία του νότου. Κατά βάθος ο Gap δεν ήθελε να αλλάξει την Ελλάδα, αλλά τους Έλληνες. Άρχισε με το νόμο για το κάπνισμα, σαν να ’χε να κάνει με ιθαγενείς-υπηκόους που θα εκπολιτίσει.
Ένας politically correct ανέκφραστος ηγέτης χαμηλού προφίλ, που μάλλον δεν ήταν το ίδιο άτομο που μερικά χρόνια πριν έκανε δηλώσεις υπέρ αποποινικοποίησης της χρήσης των ναρκωτικών. Πιθανόν να έτρεξε μόνος του και να βγήκε δεύτερος. Πολλοί τον θυμούνται με το κολάν. Άλλοι να σκουπίζει επιδεικτικά το χώρο του συνεδρίου. Κι όλοι θυμούνται τη σάουνα και το γυμναστήριο. Από τα παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έμειναν στο κόμμα όσοι πρόλαβαν να ξυριστούν. Οι άλλοι –με τα παλιομοδίτικα μουστάκια– θα βγουν από το κάδρο για να μπει μια νέα, φρέσκια γενιά στελεχών –γυναίκες κυρίως–, όπως η νεαρή Μπιρμπίλη που σκάει στο υπουργικό συμβούλιο ντυμένη σαν να πηγαίνει στο γυμναστήριο.
Η κυβέρνηση μοιάζει με αστή που πάει στη λαϊκή αγορά φορώντας ψηλοτάκουνο. Το νέο ΠΑΣΟΚ είναι άχρωμο, άγευστο, άοσμο, μοδάτο και ξενέρωτο. Η κυβέρνηση των άφθαρτων νέων αποδείχτηκε ότι αποτελούνταν από όσους φίλους μπόρεσε να κάνει στο facebook και να γνωρίσει στο κολέγιο και στο γυμναστήριο. Ο ΓΑΠ είναι ο πρώτος πρωθυπουργός παγκοσμίως που η κυβέρνηση του πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με όρο να παραιτηθεί εκείνος.
Από πλευράς πολιτικής στις νέες συναθροίσεις που ονομάζονται κόμματα, “κινήσεις” ή παρατάξεις το τελευταίο πράγμα που εξετάζεται είναι οι πολιτικές ιδέες. Από αυτή την άποψη ο βουλευτής με τα γλυκά -που άλλαξε πέντε κόμματα- είναι αυτός που κατανόησε την πολιτική ομοιομορφοποίηση των κομμάτων ή αυτό που ίσως εννοεί ο …Μαρκούζε όταν μιλάει για μπηχαβιορισμό!
Ο ΓΑΠ -που τον εμπιστεύτηκε όλος ο κόσμος κάποτε- είναι ο άνθρωπος χωρίς ιδεολογία που μπορεί να υποστηρίξει την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, αλλά τελικά θα απαγορεύσει και το κάπνισμα. Μπορεί να δηλώνει αντιεξουσιαστής και να κάνει την ίδια στιγμή υπουργό του ένα φασίστα.
Μπορεί να υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να εντάσσεται στην Δημοκρατική Συμπαράταξη, αφού δεν έχει, αλλά διαχειρίζεται ιδεολογία και τελικά η πολιτική πρόταση είναι το ίδιο το όνομά του. Αυτό του επιτρέπει να φεύγει και να έρχεται, να αποχωρεί και να επιστρέφει. Και κυρίως να το κάνει αυτό χωρίς, όπως ο βουλευτής της εποχής μας, ο …Σουτζούκ Λουκούμ, να αισθάνεται την ανάγκη να δώσει κάτι- έστω ένα κουτί με λουκούμια Κομοτηνής.
