Του Γ. Λακόπουλου
Αν η πολιτική είναι τέχνη και το να πολιτεύεσαι προϋποθέτει χάρισμα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι ένας χαρισματικός τεχνίτης της πολιτικής. Για την ακρίβεια είναι ο άνθρωπος της σωστής στιγμής που δεν χάνει ποτέ. Γιατί δεν κάνει τίποτε λάθος .Η αλλιώς, γιατί αυτοσκηνοθετείται συναρπαστικά.
Ο ίδιος επέλεξε σε ποια στιγμή θα μπει στην πολιτική. Πώς θα χειριστεί ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων έναν θεωρητικά υπέρτερο αντίπαλο και τον κατανίκησε. Τον σωστό χρόνο να ιδρύσει ένα κόμμα και τον σωστότερο να μην το ενεργοποιήσει. Πώς θα συμπράξει με τον Καραμανλή -αφού του έβγαλε το λάδι σε ζωντανή μετάδοση στο Διόνυσο. Ποια στιγμή να τιμωρήσει την Ντόρα Μπακογιάννη βγάζοντας πρόεδρο τον Σαμαρά. Και τελικά την ώρα να μετακομίσει στις Βρυξέλλες, χωρίς να ρίξει μαύρη πέτρα στην Αθήνα.
Τώρα επιλέγει τη σωστή στιγμή για να υπερβεί τον κομματικό ρεβανσισμό της μετατροπής του Κυριάκου Μητσοτάκη σε Γαλάζιο Χμερ που επιδιώκει τυφλά την εξουσία.
Στη σαββατιάτικη συνέντευξή του στα “Παραπολιτικά” ο επίτροπος Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων ήταν σαφής: “Πάντοτε ήμουν και παραμένω συνεπής στη σταθερή µου άποψη για εθνική συνεννόηση”.
Για όσους δεν κατάλαβαν: “Η Ελλάδα, όπως όλες οι άλλες χώρες που δοκιμάστηκαν από την οικονομική κρίση, πρέπει όχι απλώς να περάσει στη µετά Μνημόνιο εποχή, αλλά να κάνει ένα τest σε όλους τους τομείς, ένα νέο εθνικό ξεκίνημα” .Η γραμμή για γιουρούσι κατά των Συριζαίων αρχίζει πλέον να μοιάζει με γραβιέρα.
Ο Αβραμόπουλος δεν πάει κόντρα στην επίσημη γραμμή της ΝΔ. Βγαίνει έξω και πάνω από αυτήν.
Υπερακοντίζει τις εσωκομματικές επιδιώξεις και βάζει στο τραπέζι την προοπτική της κυβέρνησης συνεργασίας. Μοιραία τα βλέμματα προσανατολίστηκαν πάνω του. Κλάμα στο Μοσχάτο. Διαβλέπουν ότι θέτει υποψηφιότητα για επικεφαλής πολυκομματικής κυβέρνησης.
Με τη διαφοροποίησή του από την εσωτερική κλωτσοπατινάδα των κομμάτων ο Αβραμόπουλος λειτουργεί σαν πρίγκιπας της πολιτικής -όπως πάντα. Προβάλει την υψηλού βαθμού προσαρμογή του στα ευρωπαϊκά δεδομένα και περιμένει.
Έγινε ήδη “Ευρωπαίος” πληρέστατα από κάθε άλλον Έλληνα επίτροπο και προσφέρεται να γίνει ο ιμάντας που θα μεταφέρει τον πολιτικό πολιτισμό της Εσπερίας στο ελληνικό τοπίο των βάρβαρων πολιτικών ηθών.
Στην Ευρώπη οι πολιτικοί συζητούν, αντιπαρατίθενται, αλλά ταυτόχρονα, αξιολογούν, καταλήγουν και μετά συνεργάζονται για υλοποιήσουν αυτό που προέχει για τη χώρας τους. Χωρίς να χάνουν την ταυτότητα και τη διαφορετικότητα τους.
Κατ αντίστοιχο τρόπο ο ιδιος προτείνει εθνική συνεννόηση για να τα βγάλει πέρα η χώρα . Δηλαδή οχι <δαγκωτό Κυριάκο>. Αναμενόμενο. Διαμορφώνει κριτήρια πολιτικής στο Κολέγιο και στις διεθνείς επαφές του– όχι πια στο πνιγηρό εσωτερικό τοπίο.
Δεν θέλει να είναι διαιτητής στο παιχνίδι. Θέλει άλλο παιχνίδι. Και επειδή το είδος του γηπέδου ορίζει και το είδος του παιχνιδιού το μετακινεί στο δικό του τερέν, όπου επίσης παίζει με το δικό του στυλ. Αυτή τη στιγμή είναι ο Αβραμόπουλος είναι πιο προβεβλημένος Έλληνας πολιτικός στις διεθνή σκηνή- μετά τον Τσίπρα , αλλά χωρίς να έχει τις επιβαρύνσεις του Πρωθυπουργού.
Κάνει περισσότερο από 200 αεροπορικά ταξίδια το χρόνο. Δίνει συνεντεύξεις στα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ. Περνάει από όλες τις δυτικές πρωτεύουσες και μιλάει με τους πιο στρατηγικούς παράγοντες της υφηλίου. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που έβαλε το χέρι του στο στόμα του τέρατος επισκεπτόμενος την Ουάσιγκτον για να συζητήσει το μεταναστευτικό με τους αξιωματούχους του Τραμπ.
Έφυγε χωρίς να βραχεί. Όπως δεν βρέχεται στις εξ ανάγκης τακτικές επαφές του – αναμετρήσεις καλύτερα- με τον Ορμπάν και τον Κατσίνσκι.
Το χαρτοφυλάκιο Μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει αναταράξεις, προκλήσεις και ρίσκα. Αλλά ο Ελληνας επίτροπος το διαχειρίζεται κυρίως ανασύροντας την παλιά ιδιότητα του διπλωμάτη -όχι σαν υπηρεσία “λοτζίστικς”. Ξέρει ότι δεν βρίσκεται απέναντι στο μεταναστευτικό, αλλά απέναντι στην Ιστορία.
Παρ’ ότι το πρότυπο “αριστοκρατικής” πολιτικής -στο οποίο είχε συνηθίσει από την εποχή που ήταν δήμαρχος Αθηναίων- δεν είχε σχέση με την πεζή καθημερινότητα των Βρυξελλών- όπου οι κοινοτικοί αξιωματούχοι αντιμετωπίζονται σαν κοινοί θνητοί – στο Μερλεμόντ διατηρεί το στυλ του και βρίσκεται τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, με το σωστό τρόπο.
Έχει στενή επαφή με τον Γιούνκερ, καλές σχέσεις με τις κοινοτικές κυβερνήσεις και κρίσιμους υπερατλαντικούς παράγοντες, καλό “πέρασμα” στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Χωρίς να αλλάξει τις θέσεις με τις οποίες πέρασε τις εξετάσεις στο Ευρωκοινοβούλιο. Όπως “δεν θα κάνουμε την Ευρώπη φρούριο, αλλά θα φυλάξουμε σύνορα της” ή “οι μετανάστες είναι πλούτος για την Ευρώπη”.
Εκτός από απόψεις έχει και τα κονδύλια του απαιτούνται για να ενισχυθεί η φύλαξη και να μετριαστεί ο ανθρώπινος πόνος και -μεταξύ μας- η προτίμησή του για την Ελλάδα είναι γνωστή, ώστοσο ανεκτή, παρ’ ότι ως επίτροπος δεν εκπροσωπεί την χώρα του, αλλά την Κομισιόν.
Τον προηγούμενο αιώνα οι Ευρωπαίοι δεν φρόντισαν να εξουδετερώσουν τις αιτίες που κάνουν σήμερα τους ανθρώπους να μετακινούνται και υπόκεινται στις συνέπειες. Δουλειά του Αβραμόπουλου είναι να μετατρέψει σε πλεονέκτημα για την Ευρώπη το μειονέκτημα της εισροής ανθρώπων με άλλη κουλτούρα στις κοινωνίες της.
Το κάνει χωρίς να αλλάζει τις επιδιώξεις του στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αντίθετα το ευρωπαϊκό φορτίο τον βοηθάει να μην τον απασχολεί αν θα επικρατήσει κάποια στιγμή στη ΝΔ -για να πετύχει το στόχο που έχει κάθε πολιτικός πρώτης γραμμής.
Θα πάει απ’ ευθείας στο στόχο, αλλά με τον εξοπλισμό που του εξασφαλίζουν τα συμφραζόμενα της δημόσιας παρουσίας του σήμερα. Αυτό του δίνει την άνεση να παρακάμπτει τις σκληρές κομματικές επιδιώξεις και να διαβάζει το μέλλον -της χώρας και το δικό του- μέσα από εθνικού φάσματος πολιτική λύση. Όχι μόνο για καλύτερη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος, αλλά και σαν εξέλιξη που θα γεφυρώσει την υστέρηση ανάμεσά στην ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα και τη βαλκάνια νοοτροπία του εγχώριου κομματικού συστήματος.
Αν η ελληνική πολιτική σκηνή έχει παράδοση σε λύσεις που έρχονται από έξω ο ,Ευρωπαίος πλέον, Αβραμόπουλος θα έλθει απέξω -χωρίς ποτέ να έχει φύγει από μέσα.
