Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Σημεία ενός ανατέλλοντος πολιτικού εξανθρωπισμού στο λυκόφως μιας εποχής ετοιμοθάνατης (της εποχής του αχαλίνωτου οικονομισμού) που αρνείται να πεθάνει…
Καθώς η πανδημία υποχωρεί, δυο μικρές ελπίδες θετικών εξελίξεων, όσον αφορά την παγκόσμια κατάσταση των κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων, ξεπροβάλουν ένθεν – κακείθεν του Ατλαντικού. Μικρές ελπίδες, που αφήνουν περιθώρια συγκρατημένης αισιοδοξίας για μια – κάποια – προοδευτική στροφή στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης προς όφελος της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών.
Η πρώτη μικρή ελπίδα έρχεται από τις ΗΠΑ όπου, υπό τις οδηγίες του νέου Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάϊντεν, ο Λευκός Οίκος σχεδιάζει αναδιανομή του πλούτου με φορολόγηση των πλουσίων: διπλασιασμό του φόρου υπεραξίας για όσους έχουν έσοδα από $1 εκατ. και άνω ετησίως (σ.σ: μόλις το 0,3% των αμερικανών φορολογούμενων έχει τέτοια έσοδα) προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το American Families Plan. Το «Σχέδιο για τις αμερικανικές οικογένειες», που περιλαμβάνει
μια σειρά επενδύσεων κοινωνικού χαρακτήρα, εστιασμένων στα παιδιά, στην οικογένεια και την υγεία.
Η δεύτερη μικρή ελπίδα έρχεται από την Γερμανία, τη χώρα που, κατά το μάλλον ή ήττον, «κυβερνά» την Ευρωπαϊκή Ένωση, και έχει να κάνει με το τέλος εποχής της Άνγκελας Μέρκελ και του κόμματός της και την άνοδο σε βαθμό κυβερνησιμότητας του κόμματος των Πρασίνων∙ του οποίου η πρόεδρος Αναλένα Μπέρμποκ προκρίνεται (σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) ως η καταλληλότερη διάδοχος της κ. Μέρκελ στην Καγκελαρία.
Η ανάδυση και η πρωτιά των Πρασίνων στη γερμανική κυβερνητική σκηνή εδράζεται στο πρόγραμμα αύξησης των φόρων στα υψηλά εισοδήματα και στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, καθώς και στην αύξηση των δημόσιων επενδύσεων κατά 50 δισ. ευρώ ετησίως (ήτοι 1,5% του ΑΕΠ), κατά μίμηση του “πακέτου Μπάϊντεν”.
*******
Οι δύο αυτές «μικρές ελπίδες», επειδή ως σημεία αλλαγής του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού συστήματος σχετίζονται με την πτώση του Τραμπ και την εν γένει παρακμιακή φάση που διανύουν οι ονομαζόμενοι «λαϊκιστές» ηγέτες, τύπου Μπολσονάρο, Τζόνσον, Σαλβίνι, Τραμπ ή Ερντογάν, Καζίνσκι, Λε Πεν, ή Μόντι, Ορμπάν, Πούτιν, καθώς και με την κακή απόδοση πολλών «λαϊκιστικών» κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού, δημιουργούν την αίσθηση ότι η έξοδος απ’ την εποχή της πανδημίας σημαίνει και την έξοδο από την εποχή του «λαϊκισμού»…
Πρόκειται, μάλλον, περί μιας ψευδαισθήσεως. Παρόμοιας ιδεοληπτικής δυναμικής με την ψευδαίσθηση των συντεταγμένων στην ευρωσυστημική πτέρυγα Μέρκελ Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών, που θέλουν τις δυό αυτές «μικρές ελπίδες» να σηματοδοτούν «επιστροφή στην παγκόσμια συστημική κανονικότητα»!..
Την… κανονικότητα του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, δηλαδή, όπως την εξέφραζε το υπερατλαντικό συστημικό δίδυμο Μέρκελ – Ομπάμα και οι ανά τον κόσμο πολιτικοί ακόλουθοί τους, πριν υποστούν την επέλαση των μπαχαλάκηδων (Τραμπ & ΣΙΑ) ομοϊδεατών τους, τους οποίους οι ίδιοι ονόμασαν «λαϊκιστές». Και εν συνεχεία την φθορά και την πτώση τους, εν μέσω της πανδημίας.
Λοιπόν, ούτε το τέλος των «λαϊκιστών» (Τραμπ & ΣΙΑ), ούτε η επιστροφή στην προ αυτών «παγκόσμια συστημική… κανονικότητα»
*******
Απλά, «ο κόσμος, αλλάζει», όπως έγραψε προ ημερών (σε ανάρτησή του στο Facebook) ένας Έλληνας πολιτικός πρώτης γραμμής, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα, Νίκος Κοτζιάς: ο Μπάιντεν προωθεί ένα κεϋνσιανό πρόγραμμα, το ίδιο και οι πράσινοι στη Γερμανία. Οι ισχυρές χώρες της Ν.Α. Ασίας στηρίζονται στο κράτος και τις κεϋνσιανές πολιτικές»…
Αυτό είναι!.. Καθώς η πανδημία υποχωρεί ο κόσμος φαίνεται πως αλλάζει και, οι δυό μικρές ελπίδες θετικών εξελίξεων που ξεπροβάλουν ένθεν – κακείθεν του Ατλαντικού, μπορούν να χαρακτηρισθούν «μικρές κεντροαριστερές ελπίδες», αφού αφήνουν περιθώρια συγκρατημένης αισιοδοξίας για μια προοδευτική στροφή στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης προς όφελος της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών.
Σ’ αυτήν ακριβώς τη στροφή αποβλέπει και η παρέμβαση – κάλεσμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αλέξη Τσίπρα προς τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές* για ένα νέο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο, με κεντρικό στόχο την αντικατάσταση του Συμφώνου Σταθερότητας από ένα Σύμφωνο για τη βιώσιμη ανάπτυξη , την κοινωνική συνοχή και την οικονομική σύγκλιση των κρατών – μελών της Ένωσης…
«Η καταλυτική συνθήκη της πανδημίας έρχεται να δικαιώσει με τον πιο δραματικό τρόπο τις αξίες του ισχυρού κοινωνικού κράτους», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, και κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στο αμερικανικό παράδειγμα (πακέτο Μπάϊντεν) τόνισε ότι «το Νέο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Συμβόλαιο πρέπει να περιλαμβάνει την αύξηση της φορολογίας των πολυεθνικών και του μεγάλου πλούτου, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, τη δημιουργία ισχυρού συστήματος υγείας και κράτους πρόνοιας και την ενίσχυση του εισοδήματος των εργαζομένων και των εργασιακών τους δικαιωμάτων».
Είπαμε, μικρές… κεντροαριστερές ελπίδες, στο λυκόφως μιας εποχής ετοιμοθάνατης (της εποχής του αχαλίνωτου οικονομισμού) που αρνείται, πεισματικά, να πεθάνει…
* Στην ημερίδα του κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (3/5/2021)
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής
