Του Βαγγέλη Σκουρή
Γιατί οι μηχανισμοί και τα ευρύτερα εκλογικά σώματα των κομμάτων ψηφίζουν πάντα με όρους μέλλοντος…
Αποτελεί τελικά «αξίωμα» στην πολιτική ζωή της χώρας: Οι κομματικοί μηχανισμοί, αλλά και ευρύτερα εκλογικά όργανα, εκλέγουν τον αρχηγό που διαθέτει τις περισσότερες πιθανότητες να τους οδηγήσει στην εκπλήρωση των στόχων τους.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα;
– Στη Νέα Δημοκρατία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, «ξένο σώμα» τότε για την παράταξη, κέρδισε τον τότε «πούρο» δεξιό (και αργότερα πολύ καλό Πρόεδρο Δημοκρατίας) Κωστή Στεφανόπουλο, καθώς θεωρήθηκε πως μόνο αυτός θα μπορούσε να κερδίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να επαναφέρει την παράταξη στην εξουσία.
– Στη Νέα Δημοκρατία, επίσης, ο Αντώνης Σαμαράς, που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι εκείνος που κέρδισε την Ντόρα Μπακογιάννη, καθώς εκτιμήθηκε πως μόνο αυτός θα μπορούσε να κερδίσει τον Γιώργο Παπανδρέου.
– Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν αυτός που (μετά από πολλά παράξενα γεγονότα είναι αλήθεια) κέρδισε τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και έφερε σύντομα το κόμμα στην κυβέρνηση.
– Έτσι κέρδισε ο Κώστας Σημίτης, που δεν ήθελαν να τον βλέπουν τότε στο ΠΑΣΟΚ, τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γεράσιμο Αρσένη, ακριβώς γιατί θα συγκρουόταν με τον «κύκλο της Εκάλης» και δεν θα παρέδιδε την εξουσία στον Μιλτιάδη Έβερτ που καραδοκούσε με τη λογική του «ώριμου φρούτου».
– Με αυτό το σκεπτικό και ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τον Φώτη Κουβέλη στη μάχη για την ηγεσία του Συνασπισμού το Φεβρουάριο του 2008, σε ηλικία μόλις 33 ετών.
Είναι σαφές πως το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με την σαφή επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη στον πρώτο γύρο της κάλπης για εκλογή αρχηγού στο Κίνημα Αλλαγής. Οι ψηφοφόροι του ήθελαν ανανέωση, απομάκρυνση του κινδύνου διάσπασης και δημιουργίας νέου κόμματος στο χώρο, είσοδο σε μια νέα εποχή.
Να δούμε αν ο κανόνας που αναφέρουμε θα επιβεβαιωθεί και αυτή τη φορά…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR