Του Γ. Λακόπουλου
Κουίζ ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας:
Διαβάζετε στο τίτλο ενός άρθρου “Με αριστερό ριζοσπαστισμό θα κερδίσουμε τις εκλογές” και στο κείμενο “να είναι η «Δεύτερη Φορά Αριστερά» καλύτερη από την πρώτη” -με την υπογραφή βουλευτή και μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Πόσες πιθανότητες θα δίνατε σ’ αυτό το κόμμα να κερδίσει επόμενες εκλογές; Α: Πολλές, Β: Λίγες. Γ: Καμία. Δ: Άσε μας ήσυχους, ρε φίλε …
Το άρθρο συνέπεσε με τις αρχαιρεσίες στο ΚΙΝΑΛ και με μια ακόμη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ.
Το πρώτο κλόνισε στην Κουμουνδούρου όσους έχουν πέντε γραμμάρια μυαλό. Η μεγάλη συμμετοχή σε ένα μικρό κόμμα κόμμα, που προωθείται από πολλές πλευρές ως αντίπαλο δέος στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, είναι καμπανάκι κινδύνου για την κυβερνητική προοπτική του.
Το δεύτερο τους απογοήτευσε. Σε μια ευαίσθητη πολιτική περίοδο η συνεδρίαση του “ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου” έκλεισε χωρίς να προκύψει τίποτε σημαντικό για το κόμμα που ισχυρίζεται ότι θέλει να επιστρέψει στην κυβέρνηση.
Αντίθετα αντί για την εκλογική προετοιμασία το θέμα ήταν τα διαδικαστικά του… συνεδρίου.
Ένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όχι από τα πιο δημοφιλή, έγραψε στην ίδια εφημερίδα ότι για να κερδίσουν αρκεί να κάνουν “τομές που θα διασφαλίζουν ότι τα μέλη δεσμεύουν την ηγεσία σε κρίσιμες πολιτικές επιλογές με καθολικές ψηφοφορίες και δημοψηφίσματα“. Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντί να οργανώνει την εκλογική στρατηγική του – στο επίπεδο του προγράμματος και των προσώπων- ετοιμάζεται για ένα νέο κύμα εσωστρέφειας, όπως την εκφράζει το ισχνό κομματικό κουφάρι, που δεν εκπροσωπεί το 32% που ψήφισε τον Αλέξη Τσιπρα στις τελευταίες εκλογές.
Αλλά ούτε και θέλουν. Στη συνεδρίαση διάφοροι Καππαδόκες, νυν και πρώην αξιωματούχοι – που έχουν εξαερώσει το κόμμα στον μαζικό χώρο, με τις επιλογές τους στην αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα και τις κοινωνικές οργανώσεις- μετέφεραν τις δοξασίες που κυριαρχούν στις φράξιες τους.
Ο γόρδιος δεσμός κόβεται
Αυτές οι συνεδριάσεις είναι χαμένος χρόνος, γιατί απλούστατα δεν παράγουν πολιτική, σε μια περίοδο που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης την έχει ανάγκη για να προχωρήσει.
Στις συνεδριάσεις θα έπρεπε να εξειδικεύεται η πολιτική που χαράσσει η ηγεσία του κόμματος, αντί να επιχειρούν κάποιες ομάδες να τη θέσουν -την ηγεσία- υπό… επιτήρηση, επιβάλλοντας πρακτικές δήθεν “συλλογικών αποφάσεων”.
Η πολιτική, αν μιλάμε για κυβερνητικό κόμμα, έχει ένα θεμελιώδεις κριτήριο: τη λαϊκή αποδοχή. Αυτός που έχει μεγαλύτερη αποδοχή στην κοινωνία είναι ο επικεφαλης. Και σε κάθε περιπτωση, εν όψει εκλογών τα στελέχη συντάσσονται μαζί του ή αποχωρούν. Εκτός αν προσδοκούν στην … ανατροπή του.
Να μην κρυβόμαστε: αν ο Τσίπρας θέλει να μην πάνε χαμένες οι πολιτικές πρωτοβουλίες του, οι σχεδιασμοί του, οι επαφές του με την κοινωνία, και το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο πρέπει να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό, που καθηλώνει το κόμμα του. Αν περιμένει να τον λύσει, θα γεράσει.
Τον τρόπο του τον υπέδειξε προ καιρού σε ένα διάδρομο της Βουλής, έμπειρος πολιτικός, όχι από το δικό του κόμμα: αν δεν χυθεί αίμα ούτε αρχηγός γίνεσαι στο κόμμα, ούτε οι εκτός κόμματος σαράφηδες σε παίρνουν στα σοβαρά.
Το παρελθόν είναι σπαρμένο από τέτοια παραδείγματα.
Γι’ αυτό ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ειδικά μετά τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, πρέπει να ανησυχεί για την πορεία του κόμματος του επί διόμισυ χρονια, στα οποία ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά και… κεφάλια.
Τα πράγματα θα έπαιρναν το δρόμο τους για την επικράτηση απέναντι σε μια κυβέρνηση σαν τη σημερινή, αν ο Τσίπρας αυτή την περίοδο αντί να αναλώνεται σε ανούσιες ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών προς τα κάτω έπαιρνε τις μεγάλες αποφάσεις που περιμένουν όσοι κατέστησαν το κόμμα του κυβερνητική δύναμη.
Η αποβολή Πολάκη ως κομματική ανάγκη
Πρώτο: Να ανακοινώσει στην πρόσφατη συνεδρίαση ότι ο ανεκδιήγητος Πολάκης τίθεται όχι μόνο εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας, μετά το τελευταίο του κατόρθωμα: την παρεμβολή του στην αναμέτρηση του Τσίπρα με τον Μητσοτάκη στη Βουλή.
Υπάρχουν όρια στην κατανόηση της ανισορροπία. Δεν νοείται ο αρχηγός του κομματος να συγκρούεται με τον Πρωθυπουργό και να παρεμβαίνει με τον συνήθη ανάγωγο και παρανοϊκό τροπο του, ένας βουλευτής του που παριστάνει τον ιολόγο.
Δεν είναι θέμα Πολάκη. Είναι θέμα ηγετικότητας του Τσίπρα.
Με τον ίδιο τρόπο ο Πρόεδρος του ΣΎΡΙΖΑ-ΠΣ όφειλε στη συνεδρίαση, να βάλει στη θέση τους τα επώνυμα στελέχη, που πήραν δημοσίως θέση υπέρ του Γ. Παπανδρεου-, προτάσσοντας ότι …δικαιώνεται για το Μνημόνιο – τη στιγμή που διάφορα κυκλώματα τον στρατολογούν εναντίον του Τσίπρα προσωπικά.
Η μεγαλύτερη ανοησία στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα μπορούσε να συμπράξει μαζί τους ο Παπανδρέου.
Σε ένα πολιτικό περιβάλλον στο οποίο όσοι προσπαθούν να αποδυναμώσουν και τελικά να απομακρύνουν τον Τσίπρα αυξάνονται – εταίροι του Μητσοτάκη στα ΜΜΕ, επιχειρηματίες και ο…διεθνής παράγοντας- κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν συμπληρωματικά.
Η απάντηση είναι η επίδειξη ηγετικής πυγμής δια της άσκησης των προνομίων που έχει ο επικεφαλής του κόμματος.
Αναβολή συνεδρίου και εκλογική ετοιμότητα.
Δεύτερο: Να θέσει το κόμμα του σε εκλογική ετοιμότητα με συγκεκριμένες, προσωπικές, αποφάσεις του. Π.χ. να αναβάλλει το συνέδριο και να διαλύσει το σημερινό αντιπαραγωγικό Πολιτικό Συμβούλιο. Στη θέση του να ορίσει μια λειτουργική ομάδα πολιτικών στελεχών και όχι ιντριγκαδόρους του κομματικού ιστού.
Πιο απλά να επιβάλλει τις νέες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όσους από το πρώην ΠΑΣΟΚ έχουν ΄έξωθεν καλή μαρτυρία, και πρόσωπα από την κοινωνία με ισχυρά βιογραφικά και αποδεκτό προφίλ από την κοινωνία.
Πρωτίστως να καταργήσει τις φράξιες, αρνούμενος να συζητήσει με όποιον εμφανίζεται ως εκπρόσωπος άλλων, καταδικάζοντας τις παρασυναγωγές, που οργανώνουν διαρκώς τα κόμματα μέσα στο κόμμα. Αρχίζοντας από όσους δρουν στο όνομά του.
Η ομαδοποίηση είναι θάνατος για ένα κόμμα. Άλλο “τάσεις” και άλλο αντιηγετικές συσπειρώσεις, με “πλατφόρμες” αερολογίας.
Σε αντιστάθμισμα αυτών των ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ αποφάσεων να ορίσει τη διοργάνωση συνεδρίου σε χρόνο μετά τις εκλογές.
Με αληθινά ευρεία κοινωνική εκπροσώπηση και αποστολή να διαμορφώσει ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μαζικού ριζοσπαστικού κόμματος, που θα καλύπτει τον χώρο Αριστεράς -Κεντροαριστεράς. Με εμπροσθοβαρείς πολιτικές και ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Για να να συσπειρώσει τη Δημοκρατική Παράταξη με κυβερνητικό προσανατολισμό, απέναντι τη Δεξιά, πρέπει να αναλάβει την ιστορική ευθύνη του και να μετακινήσει τις ενδοκομματικές διεργασίες σε μετεκλογικό χρόνο. Αλλιώς αυτοπαγιδεύεται.
Πρόγραμμα και πραγματική διεύρυνση
Τρίτο: Να αναλάβει προσωπικά δυο κεφάλαια: Το ένα είναι η εκπόνηση σοβαρού και αξιόπιστου κυβερνητικού προγράμματος από ομάδα που θα ορίζει ο ίδιος με σαφείς κατευθύνσεις.
Αυτό το πρόγραμμα να έχει στόχο την ανάκαμψη της οικονομίας, για λογαριασμό της κοινωνίας και τις προοπτικές της χώρας. Όχι την… επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, με τη χυδαία διακήρυξη “θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς” και τις μπουρδολογίες για “δεύτερη φορά Αριστερά”.
Το άλλο κεφάλαιο είναι να αναλάβει ο ίδιος ο Τσίπρας τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε δυο επίπεδα: Το ένα είναι να κηρύξει την ελεύθερη πρόσβαση των δημοκρατικών πολιτών στις κατά τόπους οργανώσεις του κομματος. Χωρίς έλεγχο φρονήματων, ανάλογα με τη φράξια που κυριαρχεί σε κάθε περιοχή.
Το δεύτερο είναι η απομάκρυνση από κεντρική κομματική εικόνα των στελεχών που έχουν επιβαρύνσεις και όσων προκαλούν την κοινωνία και δεν έχουν δυνατότητες να υπηρετήσουν αποτελεσματικά την πολιτική του κομματος στις σημερινές συνθήκες.
Οίκοθεν νοείται ότι πρέπει να χειριστεί ο ίδιος – ως προς το εύρος, το χρόνο και τον τρόπο- το θέμα των συμμαχιών για το σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης.
Ο δρόμος της επιστροφής είναι ανοιχτός
Αυτή τη στιγμή οι προοπτικές δεν είναι καλές για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Έχει απέναντί του υπέρτερες δυνάμεις με μιντιακή και οικονομική ισχύ- συν το κράτος. Αλλά και στο εσωτερικό του κάποιοι νομίζουν ότι θα γίνουν “Σημίτηδες της Αριστεράς” αν συμβάλλουν στην εξουδετέρωση του Τσίπρα.
Όπως παλαιότερα κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ επιδίωκαν με τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοι στη ΝΔ με τον Κώστα Καραμανλή.
Τίποτε δεν χάθηκε σε ό,τι αφορά την εκλογική νίκη. Η καταπόνηση της κοινωνίας από την Δεξιά και η απογοήτευση των επιμέρους ομάδων του πληθυσμού από τον Μητσοτάκη κρατούν ανοιχτό το δρόμο για την επιστροφή Τσίπρα, ως επικεφαλής προοδευτικής κυβέρνησης.
Οι κίνδυνοι προέρχονται πρωτίστως μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δική του διστακτικότητα.
Θα τους υπερβεί αρκεί να αναδείξει με αποφασιστικότητα και ενάργεια πώς θα κυβερνήσει για ποιους και με ποιους.
Για να το πετύχει απλώς χρειάζεται να βάλει “φωτιά στο Γενικό Επιτελείο”.
