Του Γ. Λακόπουλου
Είναι γνωστό ότι ο καθηγητής Νίκος Μανιαδάκης άλλαξε δυο φορές στρατόπεδο. Την πρώτη, από συνεργάτης της Νοβάρτις και υπουργών, έγινε συνεργάτης της Εισαγγελίας. Προσδοκώντας κατά τις ενδείξεις στην ευεργετική ιδιότητα του μάρτυρα κατηγορίας, που δεν μπορούσε να κρατήσει όμως λόγω των εμπλοκών του.
Τη δεύτερη γύρισε την πλάτη στη Δικαιοσύνη και συντάχθηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης με την πλευρά όσων είχαν βρεθεί το στόχαστρο των εισαγγελικών αρχών λόγω και της δικής του μαρτυρίας. Αυτή τη φορά προσδοκώντας στην απαλλαγή του από το βάρος του κατηγορουμένου πλέον.
Το αποτέλεσμα είναι να εκθέτει διαρκώς εαυτόν και αλλήλους. Όπως π.χ. τα ήξεις -αφίξεις με τον Στουρνάρα και οι αυθαίρετοι ισχυρισμοί του ότι τον πίεζε η Τουλουπάκη να κατονομάσει τουλάχιστον τρεις πολιτικούς. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι έτσι τους ενοχοποιεί παρά τους απαλλάσσει.
Ακριβώς επειδή δεν το αντιλαμβάνεται προχώρησε σε μια εξομολόγηση της οποίας η δημοσιοποίηση από τη Real άναψε εκ νέου τη φωτιά για το σκάνδαλο.
Όσοι βλέπουν πέρα από τη μύτη τους συμπεραίνουν ότι, αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που λέει ο κύριος καθηγητής, προκύπτει ότι η έρευνα για το σκάνδαλο όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά τώρα ανοίγει.
Αρκεί να δούμε δυο σημεία από τη μαρτυρία του:
Το πρώτο: Ισχυρίζεται ότι σε εθελουσία ανάκρισή του στην Αμερική από το FBI τον πίεζαν να κατονομάσει ως δωροδοκηθέντα τον Ανδρέα Λοβέρδο. Και οι πιο άσχετοι με αυτή την υπόθεση αναρωτήθηκαν: Γιατί τον Λοβέρδο;
Αν ο Μανιαδάκης θα ήταν σε θέση να πει κάτι για κάποιον αυτός θα ήταν ο Άδωνις Γεωργιάδης, του οποίου υπήρξε σύμβουλος. Γιατί λέει ότι του ζητούσαν τον Λοβέρδο- χωρίς φυσικά να έχει υπάρξει καμία επιβεβαίωση από αμερικάνικης πλευράς γι’ αυτό.
Ακριβώς εδώ βρίσκεται το δεύτερο σημείο:
Αν δεχθούμε ως ακριβή τη μαρτυρία Μανιαδάκη- που έχει ως εμφανή επιδίωξη την προσφορά υπηρεσίας τον Λοβέρδο,- τότε το άμεσο συμπέρασμα είναι ότι η ομοσπονδιακή αμερικανική αστυνομία, όχι απλώς ερευνά το σκάνδαλο Νοβαρτις, αλλά ερευνά και την εμπλοκή Ελλήνων πολιτικών. Με ονόματα και διευθύνσεις.
Για να ρωτάει για τον Λοβέρδο ας πούμε -ή όποιον άλλον ρωτούσε, αν ρωτούσε-, σημαίνει ότι έχει κάτι στα χέρια της και προσπαθεί να το διασταυρώσει ή να το ενισχύσει. Και αυτό μπορεί να μην αφορά μόνο έναν πολιτικό.
Σε κάθε περίπτωση η αναφορά Μανιαδάκη στο ενδιαφέρον του FBI επιβαρύνει τους εμπλεκομένους στην Ελλάδα και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί ανατινάζει την έτσι κι αλλιώς φαιδρή θεωρία της σκευωρίας.
Η πιθανότητα να πήρε τηλέφωνο η Τουλουπάκη τους Αμερικάνους και να τους ζήτησε να πιέσουν τον Μανιαδάκη, γιατί η ίδια δεν μπόρεσε να τον «σπάσει», μάλλον πρέπει να αποκλειστεί. Ειδικά όταν ο Μανιαδάκης υπαινίσσεται ότι τους έδωσε και τις … ερωτήσεις.
Περίπτωση να συνωμοτεί η κορυφαία αστυνομία του κόσμου με τον Παπαγγελόπουλο και τον Τσίπρα για να στήσουν πλεκτάνη στον Λοβέρδο, τον Σαλμά και τον Πικραμένο -και τους άλλους- μάλλον δε υπάρχει.
Τι υπάρχει: Μια πραγματική εισαγγελική έρευνα στην Ελλάδα και μια πραγματική αστυνομική έρευνα στην Αμερική. Για το ίδιο σκάνδαλο -και από ό,τι συνάγεται από τον Μανιαδάκη και για τα ίδια πρόσωπα.
Αυτή η έρευνα βασίζεται σε μαρτυρίες και άλλα στοιχεία που δεν γνωρίζουμε και προφανώς από τη φύση της δεν τελειώνει ποτέ.
Τελικά ο Μανιαδάκης, δεν ήταν καλός όταν έδινε κάποιους ως ενεχομένους στο σκάνδαλο. Αλλά είναι χειρότερος όταν προσπαθεί να τους απαλλάξει. Καλά ξεμπερδέματα.
