Του Γ. Λακόπουλου
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του έγκυρου Άρη Ραβανού στο “Βήμα” η στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να αντιμετωπίσει τον Αλέξη Τσίπρα ως “ένας εναντίον ενός”. Μετατρέπει δηλαδή την πολιτική αντιπαράθεση σε προσωπική σύγκρουση.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η “εποχή δεινοσαύρων” επιστρέφει στο δημόσιο βίο. Απλώς στη θέση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου είναι τώρα οι επίγονοι τους: ο γιος του ενός και ο πολιτικός διάδοχος του άλλου.
Η επιλογή του προέδρου της ΝΔ να οδηγήσει τα πράγματα σε προσωπική αναμέτρηση με τον Πρωθυπουργό δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Και στη διεθνή πολιτική σκηνή και στην εγχώρια η λογική της μονομαχίας είναι συνήθης.
Αλλά στις σημερινές συνθήκες συνιστά ένα ακόμη λάθος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ταυτόχρονα πολύ κακή εξέλιξη για την πολιτική κατάσταση και κατά συνέπεια και για τη χώρα.
Είναι προφανές ότι οι -φανεροί και ανεπίσημοι- σύμβουλοι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον οδηγούν στην επιδίωξη να δώσει τη μάχη της πρωθυπουργίας στα μαρμαρένια αλώνια για να περιορίσουν το προσωπικό επικοινωνιακό ιμπέριουμ του Τσίπρα. Θεωρούν δηλαδή ότι ο προσωπικός χαρακτήρας της αναμέτρησης θα αποβεί υπέρ του Κυριάκου.
Πρόκειται για ολέθρια επιλογή για τον ίδιο.
Πρώτον, γιατί ανατρέπει τα συμφραζόμενα της εκλογής του και αλλοιώνει το προφίλ του σύγχρονου και ήπιου πολιτικού που προσπαθούσε να δημιουργήσει.
Δεύτερον, γιατί εξ αντικείμενου σ’ αυτό το επίπεδο είναι αδύναμος απέναντι στον Πρωθυπουργό που παραμένει κυρίαρχος σε ό,τι αφορά τη σκηνική παρουσία του στο δημόσιο χώρο.
Και τρίτον, γιατί η προσωποποίηση της πολιτικής αναμέτρησης θα λειτουργήσει ως άλλοθι για προσωπικές επιθέσεις στον ίδιο τον αρχηγό της ΝΔ και την οικογένειά του.
Επιτιθέμενος δηλαδή προσωπικά στον αντίπαλο του ο Κυριάκος δείχνει ταυτόχρονα την αχίλλειο πτέρνα του και νομιμοποιεί τη συγκέντρωση βελών σ’ αυτό το σημείο. Γιατί το “Μητσοτακέικο” είναι ευπαθές σε πολλά θέματα.
Με άλλα λόγια αυτό που στη ΝΔ νομίζουν ότι είναι δική τους επιλογή στην πράξη θα λειτουργήσει ως όπλο του αντιπάλου.Ο Κυριάκος πάει να καταστρέψει το προφίλ του και να γίνει εύκολη λεία.
Ο Τσίπρας βαρύνεται με λάθη και αντιφάσεις αλλά έχει δυο στοιχεία υπέρ του: δεν βαρύνεται με οικονομικά σκάνδαλα και ως πρωθυπουργός είναι ευπρεπής απέναντι στους αντιπάλους του. Η προσωποποίηση της σύγκρουσης μάλλον τον διευκολύνει να πλήξει τον πρόεδρο της ΝΔ.
Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το αρνητικό με την επιστροφή στην εποχή των δεινοσαύρων είναι ότι η πόλωση θα κορυφωθεί, τα πολιτικά ήθη θα οξυνθούν και οι ακραίοι των δυο παρατάξεων θα αναβαθμιστούν.
Το αποτέλεσμα θα είναι να μετατραπεί η πολιτική ζωή σε ζούγκλα, κατά τα πρότυπα της περιόδου 1986 -89 όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επέλεξε να στοχοποιήσει προσωπικά τον Ανδρέα Παπανδρέου, αφού είχε στοχοποιηθεί προηγουμένως ο ίδιος από τον αντίπαλο του.
Κανείς δεν θέλει να επιστρέψει η πολιτική ζωή σε εκείνη την περίοδο όταν τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ξερνούσαν τη φαντασία, η πολιτική επιχειρηματολογία έβγαινε συχνά από του υπονόμους και στην πολίτη σκηνή κυριαρχούσαν πρόσωπα και μεθοδολογίες που δυσφημούν τη πολιτική.
Εκείνη η θλιβερή εποχή, αφού πολτοποίησε την έννοια της πολιτικής, κατέληξε στην παραπομπή δυο πρωθυπουργών στο Ειδικό Δικαστήριο – για να αθωωθεί ο ένας και να αρθεί η παραπομπή για τον άλλο την τελευταία στιγμή. Άφησε πίσω της τις χειρότερες παρακαταθήκες στην πολιτική ζωή.
Ειδικά στις σημερινές συνθήκες είναι ακριβώς ό,τι δεν θα έπρεπε να συμβεί στη χώρα, καθώς χρειάζονται συναινέσεις και όχι ανεξέλεγκτες εντάσεις, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων λόγω των κινδύνων που διατρέχει.
Είναι απορίας άξιο για την αυτοκαταστροφική ευκολία με την οποία ο Κυριάκος επιλέγει αυτή την πολιτική αντιμετώπισης του αντιπάλου του. Όχι μόνο γιατί ο Τσίπρας υπερέχει στο παιχνίδι στον ανοιχτό χώρο αλλά και γιατί ο ίδιος θα χάνει, αν, με δική του πρωτοβουλία, εισέλθει η πολιτική στα τούνελ των προσωπικών συγκρούσεων.
