Του Τάκη Ψαρίδη
Ρωτούν πολλοί, γιατί ο κος Μητσοτάκης δεν έδωσε τηλεφωνικά τις εντολές του στον κο Ντογιάκο αλλά προτίμησε να του στείλει δημόσια επιστολή και να εκτεθεί ότι παρεμβαίνει στην δικαιοσύνη;
Μα ο στόχος δεν ήταν να επικοινωνήσει ο κος Μητσοτάκης με τον κο Ντογιάκο που ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει για οποιαδήποτε συγκάλυψη.
Ο στόχος ήταν καθαρά επικοινωνιακός. Να φανεί στο κοινό ότι ο «μεγάλος ηγέτης» έχει πάρει την εθνική τραγωδία στα στιβαρά του μπράτσα και φροντίζει προσωπικά να πέσει «άπλετο φως».
Έτσι το είδαν οι επικοινωνιολόγοι του και ξεσήκωσαν ολόκληρη την αντιπολίτευση και κάθε σοβαρό και δημοκράτη πολίτη.
Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα και απλά.
Οι επικοινωνιολόγοι το μόνο που ξέρουν και καταλαβαίνουν είναι οι αξίες και οι νόμοι της ασύδοτης αγοράς. Το μάρκετινγκ και η επικοινωνία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το προϊόν τους. Το πώς θα προστατέψουν και θα προωθήσουν το προϊόν τους αδιαφορώντας για όλα τα άλλα. Χώρα, κοινωνία, πελάτες, ανθρώπινη ζωή.
Και το προϊόν, εν προκειμένω, λέγεται Κυριάκος Μητσοτάκης. Και εδώ ακριβώς αρχίζει η ιλαροτραγωδία των επικοινωνιολόγων.
Ο κόσμος απαιτεί συγγνώμη. Η οργή και ο θυμός είναι μεγάλος. Πρέπει λοιπόν να εμφανίσουν τον ηγέτη με μια στοιχειώδη ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Όμως, πώς να του γράψουν μια συγγνώμη που ταυτοχρόνως να μην είναι και συγγνώμη για να μην αποτελεί παραδοχή της ευθύνης του;
Εφηύραν το τέχνασμα της διαχρονικής και διάχυτης συγγνώμης. Να ζητήσει συγγνώμη και για τους άλλους ως «ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Ιδού λοιπόν η πρώτη υπέρβαση της γελοιότητας. Από «Μωυσής» το «προϊόν» αναβαθμίζεται σε Σωτήρα».
Αλλά πάλι πώς θα τον εμφανίσουν ως μεγάλο ηγέτη και Σωτήρα; Του γράφουν λοιπόν να πει ότι προσωπικά και μόνος του σώζει την Ελλάδα «και άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε όχι».
Τώρα όμως, η έστω και διάχυτη και διαχρονική συγγνώμη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το παραλήρημα αλαζονείας και μεγαλείου ότι εγώ μόνος μου σώζω την Ελλάδα, αλλά είμαι και μετριόφρων καθώς ομολογώ ότι «άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε όχι». Αλαζονεία και μετριοφροσύνη, όπως και αλαζονεία και συγνώμη είναι έννοιες παντελώς ασύμβατες μεταξύ τους και η γελοιότητα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Οι επικοινωνιολόγοι λοιπόν ζουν και αυτοί την ιλαροτραγωδία τους.
Δεν είναι μόνο ότι οι αμερικανιές στην Ελλάδα φαίνονται γελοίες. Ειναι και το προϊόν εντελώς σκάρτο. Δεν τόχει το παιδί.. Δεν τραβάει το παιδί για ηγέτης. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η τεράστια ανασφάλεια αποτελεί την βάση του ναρκισσισμού και αυτός είναι ένας από τούς κύριους λόγους να παρακολουθεί τους πάντες ακόμα και την οικογένεια του.
Και αναρωτιόμαστε. Μα, καλά. Δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός επικοινωνιολόγος στου Μαξίμου που να έχει επίγνωση του γελοίου και της ιλαροτραγωδίας στην οποία έχουν περιπέσει; Δεν μπορούν να συγκρατηθούν λίγο και να είναι πιο προσγειωμένοι;
Όχι, για τον εξής απλό λόγο: Μια εξουσία που ελέγχει το σύνολο των μίντια της χώρας και την πιο εξαχρειωμένη δημοσιογραφία της Ευρώπης βρίσκει και τα κάνει. Μια εξουσία που είναι παντελώς ανεξέλεγκτη από τα μίντια, ακόμα και αν είναι κοινοβουλευτική, γίνεται καθεστώς και μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να κάνει ό,τι θέλει. Η απόσταση πλέον μεταξύ του εγκλήματος, της συγκάλυψής του και της πιο καλπάζουσας γελοιότητας είναι ελάχιστη έως μηδενική.
