Του Γ. Λακόπουλου
Σε μια χώρα στην οποία οι περισσότεροι κοιτάζουν το δάκτυλο, δυο φορές μέσα σε μια εβδομάδα ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργος Προβόπουλος έδειξε το φεγγάρι: δεν υπάρχει φως πολύ φως στην άκρη του τούνελ γιατί δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο υπέρβασης της κρίσης, τόνισε.
Εννοεί σχέδιο που να υπερβαίνει το Μνημόνιο, να αξιοποιεί ό,τι θετικό γίνεται κατ’ εφαρμογήν του και να στοχεύει αποκλειστικά στην ανάπτυξη, με προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Τι δεν καταλαβαίνουν άραγε οι πολιτικοί και τα κόμματα;
Το πρόβλημα της απουσίας εθνικού σχεδίου είναι παλιό. Το είχε θέσει και στον αεροβατούντα Γ. Παπανδρέου το 2010 ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Αλλά που μυαλό. Ήταν η περίοδος που στο υπουργικό συμβούλιο ο τότε πρωθυπουργός, δίπλα στους κηπουρούς και τους μαθητευόμενος μάγους που προσπαθούν να εξιλεωθούν εκ των υστέρων, είχε και άνθη που επέμεναν ότι “το ΠΑΣΟΚ δεν θα πουλήσει την ψυχή του”. Ορισμένοι μάλιστα, αφού έκαναν τη ζημιά τους εξαφανίστηκαν. Όταν δεν την έκαναν για καλούς μισθούς εκείθεν του Ατλαντικού.
Αυτό που δεν έγινε τότε, που ήταν η κατάλληλη στιγμή, ώστε η χώρα να διεκδικεί αξιόπιστα την επιστροφή στις αγορές μέσα σε 2-3 χρόνια -με κόστος που θα μπορούσε να απορροφήσει η κοινωνία της- πρέπει να γίνει τώρα.
Το επαναφέρει σήμερα με το κύρος του ο άνθρωπος που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τους λόγους που έφεραν την κρίση αφού τους είχε επισημάνει εγκαίρως και τη χειρίσθηκε με επιτυχία, τουλάχιστον στον τομέα του.
Η διαρκής επίκληση Προβόπουλου στην ανάγκη εκπόνησης εθνικού σχεδίου δεν είναι απλά ορθή επιδίωξη, που θα έπρεπε να κινητοποιεί το σύνολο των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας. Είναι εκ νέου επίκαιρη.
Ανεξάρτητα με τις μίζερες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης η τελευταία απόφαση του Γιούρογκρουπ είναι επωφελής για την Ελλάδα -όπως ήταν και η στροφή Τσίπρα στο Μνημόνιο πέρυσι. Ότι μπορεί να διαβαστεί σαν πολιτική επιτυχία του Πρωθυπουργού- όπως μπορεί ταυτόχρονα να διαβαστεί και ως νέο κύμα λιτότητας – δεν ακυρώνει τις υγιείς πλευρές της. Ούτε δικαιολογεί την εθελουσία τύφλωση της αντιπολίτευσης, για την τελευταία ευκαιρία να καταστρωθεί σχέδιο εξόδου από την κρίση. Άλλωστε είναι μια ευκαιρία που οι εταίροι δίνουν στη χώρα, όχι στον Τσίπρα.
Χωρίς την αντιπολίτευση τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να υπάρξει. Και χωρίς αυτό, η χώρα θα καταπίνει τα μνημόνια, το ένα μετά το άλλο, με όποια κυβέρνηση. Μέχρι να απελπιστούν οι εταίροι και να την εγκαταλείψουν στην τύχη της.
Πιο απλά. Ανεξάρτητα από την πορεία των εσωτερικών πολιτικών συσχετισμών και τη θεμιτή προσπάθεια των κομμάτων να τους διαμορφώσουν προς όφελος τους, αλλά και ανεξάρτητα από τον προφανή αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που ψηφίσθηκαν το τελευταίο διάστημα στα πλαίσια του τρόμου Μνημονίου η περίοδος ως το 2018 είναι η τελευταία ζαριά της χώρας.
Αν φέρει πάλι άσο-δύο, θα καταρρεύσει. Και δεν θα έχει σημασία ποιος θα νικήσει στις επόμενες εκλογές για να την κυβερνήσει. Δεν θα υπάρχει τίποτε να κυβερνήσει.
Αποτελεί κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των εξελίξεων να ερίζουν τα κόμματα για την εξουσία, όταν κρίνεται το υπέρτερο αγαθό επιβίωσης της χώρας.
Οι προφανείς αδυναμίες της κυβέρνησης, η ανικανότητα των υπουργών και οι τυχοδιωκτισμοί του Τσίπρα, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα αυτή τη στιγμή και όποιος δεν το καταλαβαίνει κακό του κεφαλιού του. Όπως δεν το καταλάβαινε και Τσίπρας πριν από δύο χρόνια.
Καθώς μπαίνουμε στον όγδοο χρόνο μια κρίσης, που με άλλους χειρισμούς θα έληγε προ πενταετίας, μόνο η ανάπτυξη μπορεί να κερδίσει το χαμένο χώρο και τον χαμένο χρόνο.
Αυτή την έννοια έχουν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από τα Μνημόνια και άλλες που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας, με πρώτη την αλλαγή νοοτροπίας. Αν δεν αξιοποιηθούν με αυτό τον τρόπο, τότε οι θυσίες πάνε στο βρόντο και οι απώλειες εισοδημάτων όχι μόνο δεν θα αναπληρωθούν, αλλά να συνεχιστούν στο διηνεκές. Μέχρι την επισημοποίηση της χρεοκοπίας, την έξοδο από την Ευρωζώνη και την κόλαση που θα ακολουθήσει.
Ορθώς, λοιπόν, ο Γιώργος Προβόπουλος ζητάει γενικότερο μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό σε εθνική βάση, που δεν μπορεί να αρχίσει παρά- όπως λέει ο ίδιος – από μια έντιμη συζήτηση στη Βουλή για τα αίτια της κρίσης. Κατά παράξενο τρόπο αυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να μπουν υγιείς βάσεις για συλλογική και συντονισμένη εκπόνηση χάρτη εξόδου με στόχους και κανόνες.
Αυτό είναι το στοίχημα των πολιτικών δυνάμεων. Οι κοκορομαχίες στη Βουλή, οι εξυπνακίστικες ατάκες μεταξύ τους και οι δημόσιες σχέσεις της συμφοράς, που κάνουν οι εκπρόσωποι τους, συνιστούν συνταγή αποτυχίας. Και οι φωνές των Προβόπουλων θα αποδειχτούν φωνές βοώντων στην εθνική έρημο….
