Του Γ. Λακόπουλου
Τι ακριβώς συμβαίνει με τον Πάνο Καμμένο; Είναι υπουργός μιας κυβέρνησης που έχει πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος χαράσσει την πολιτική της ως φορέας της λαϊκής εντολής; Ή είναι πρωτίστως αρχηγός των ΑΝΕΛ και έχει δική του πολιτική; Η απάντηση επείγει. Γιατί κυβέρνηση με δυο γραμμές δεν νοείται. Όπως δεν νοείται και διαφωνία υπουργού με τον Πρωθυπουργό. Αν υπάρχει, παραιτείται. Ή τον παραιτεί ο Πρωθυπουργός. Στοιχειώδεις κανόνες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Για να παραμείνουμε στα πρόσφατα, ο υπουργός Άμυνας δεν έκρυψε τη διαφορετική θέση του από τη λοιπή κυβέρνηση για την συζητούμενη λύση στο Σκοπιανό. Καθώς τα πράγματα είναι ακόμη στις συζητήσεις και δεν ξέρουμε πώς και πόσο θα προχωρήσουν, θα μπορούσε κανείς να περιμένει την οριστική διατύπωση της κυβερνητικής θέσης επί της λύσης και μετά να αξιολογηθεί η στάση Καμμένου – όπως θα διαμορφωθεί επί του συγκεκριμένου.
Πάντως περίπτωση να έχει ο Πρωθυπουργός μια θέση και αυτός διαφορετική και να παραμένει υπουργός δεν υπάρχει. Αλλά ας περιμένουμε. Χωρίς να διαφεύγει ότι αυτή η διαφοροποίηση είχε ήδη κόστος για τη κυβέρνηση. Είναι η χαρά του Μητσοτάκη που δεν θα είχε τι άλλο να πει για να σκεπάσει τη διολίσθησή του στη γραμμή Σαμαρά -που δεν διαφέρει από τη γραμμή Καμμένου.
Στο φλέγον θέμα των ημερών, στα ελληνοτουρκικά, όμως υπάρχει κάτι να περιμένουμε. Πέρα από τις αποχρώσεις ύφους και διατυπώσεων εκ μέρους του υπουργού Άμυνας -που έτσι κι αλλιώς είναι θέμα εφόσον αποκλίνουν από τη διαχείριση της κρίσης που κάνει η κυβέρνηση- προστέθηκε μια ακατανόητη- η απλώς ανόητη- δήλωση του: ότι η Ελλάδα έχει δυο ομήρους στις τουρκικές φυλακές. Άποψή του και δικαιούται να την έχει; Καθόλου.
Λίγες ώρες νωρίτερα είχε μιλήσει ο Πρωθυπουργός στη Βουλή και δεν έδειξε να θεωρεί ομήρους τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς. Αντίθετα ήταν εμφανής -και ορθή -η προσπάθεια του να μην αναβαθμιστεί το περιστατικό με άσκοπες κινήσεις εκ μέρους της Ελλάδας. Ο υπουργός Άμυνας γνώριζε τι είπε ο Πρωθυπουργός, αλλά με τη δήλωσή του περί ομήρων το αναβάθμισε. Έτσι αναδεικνύεται πάλι αποκλίνουσα αντιμετώπιση. Και πρέπει να αντιμετωπισθεί πάραυτα.
Ο Πάνος Καμμένος δικαιούται να έχει και να προβάλλει τις θέσεις του κόμματος του και στα ελληνοτουρκικά και στο Σκοπιανό. Αλλά οι θέσεις του ως υπουργού – και μάλιστα Άμυνας- δεν μπορεί να είναι διαφορετικές από του Πρωθυπουργού. Αν κρίνει ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί υπάρχει μια απλή λύση: να υποβάλλει την παραίτησή του. Και όποιος άλλος από το κόμμα του έχει κυβερνητικό αξίωμα και στοιχίζεται μαζί του.
Δεν θα ρίξει την κυβέρνηση. Οι ΑΝΕΛ μπορούν να ψηφίζουν στη Βουλή τα νομοσχέδια και να συνεχίσουν τη συγκρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν είναι ανάγκη οι βουλευτές του να είναι υπουργοί. Ακόμη και αν ο Καμμένος θεωρεί ότι έχει ποσόστωση στο κυβερνητικό σχήμα, ας προτείνει στον Πρωθυπουργό εξωκοινοβουλευτικούς από το κόμμα του.
Πάντως δεν μπορεί να μετέχει στο υπουργικό συμβούλιο με τη δική του θέση, διαφοροποιούμενος από τον Πρωθυπουργό. Και έχει τρόπο να διευκολύνει τον Αλέξη Τσίπρα χωρίς να πέσει η κυβέρνηση ή να προκληθεί πολιτική ανωμαλία. Ώστε να ασχοληθεί απερίσπαστος με την παραμονή του κόμματός του στη Βουλή.
