Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Πάμε λιγάκι απο την αρχή:η Ελλάδα,πάντως μετά τον Μεσοπόλεμο,είναι χώρα με το κοινωνιολογικό βάρος προς τα Αριστερά-Κεντροαριστερά. Η Δεξιά (είτε ωμή “Δεξά” κατά Σημίτη, είτε κάτι πιο καλοπλυμένο ως Κεντροδεξιά) με δύο μόνο τρόπους κατορθώνει να πάρει την εξουσία. Είτε με επιβολή/”υποκλοπή” όπως πολλά απο τα μεταπολεμικά χρόνια. Είτε ερχόμενη πολύ-πολύ προς το Κέντρο, προσχηματικά ή ειλικρινά/προσελκύοντας ενισχύσεις.
Διόλου περίεργο, συνεπώς, αντιθέτως πολύ εύλογο το ότι όλοι όσοι έχουν μείνει “εκτός” (εκτός εξουσίας, εκτός στοργικών προβολέων των μήντια, εκτός κεντρικής δημόσιας συζήτησης) από το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ (που τώρα πασχίζει να υπάρξει ως ΔηΣυμπ) και το καημένο το Ποτάμι (όσο, δηλαδή, δεν ξεσούρνει ήδη δεξιά), μέχρι και τα ποικίλα ορφανά του Εκσυγχρονισμού (ο οποίος υπήρξε ο μοχλός προκειμένου να έλθει η ριζοσπαστίζουσα Κεντροαριστερά της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 δεξιούτσικα) πασχίζουν να στήσουν όρθιο “κάτι” σαν Κεντροαριστερά.
Μάλιστα οι σπουδαγμένοι εν Εσπερία, ή όσοι ποθούν να είναι “Ευρωπαίοι”, το φέρνουν αυτό ως Σοσιαλδημοκρατία. Θυμίζει η εν λόγω προσπάθεια Κωλέττη, ή έστω Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα: βελάδα με ημίψηλο από πάνω, φουστανέλα με τσουράπια κάτω.
Όπως και νάναι, οι προσπάθειες να στηθεί Κεντροαριστερά – με σπαρακτική από άγχος την απόληξη τις εκκλήσεις π.χ. του ΒΗΜΑΤΟΣ προς Κώστα Σημίτη, να προσέλθει και ηγηθεί… – εκδηλώνουν το ορμέμφυτο “εδώ είχε άλλοτε εξουσία, εδώ έχει ψηφαλάκια, εδώ πάμε κι εμείς”.
Το πρόβλημα είναι – και το ξέρουν … – ότι από την στιγμή που ο ριζοσπαστίζων ΣΥΡΙΖΑ, είτε επειδή είδε σαν πως είναι ο χειμωνιάτικος Ατλαντικός άμα προσκρούσεις σε παγόβουνο, είτε επειδή ξεπέρασε τις αυταπάτες (τις δικές του και των ψηφοφόρων του), είτε επειδή γνώρισε την ηδύτατη εξουσία, το παίρνει το πηδάλιο έντονα προς το Κέντρο (φυσικά αρνούμενος: θυμάστε το ακόμη αγριωπό ΠΑΣΟΚ του 1983-4), γι’ αυτούς τους λόγους δεν μένει περιθώριο στην ΚεντροΑΡΙΣΤΕΡΑ . Το “Κέντρο”βλέπετε, το επιβάλλουν πλέον τα Μνημόνια, η Ευρωπαϊκή ένταξη, η πραγματική πραγματικότητα.
Ζαβολιά ήταν, όταν ο Αντώνης Σαμαράς “είπε ονόματα” – της Άννας Διαμαντοπούλου, του Αντρέα Λοβέρδου, του Γιάννη Μανιάτη – ως δυνητικών προσήλυτων μιας ευρύτερης ΚεντροΔΕΞΙΑΣ, με εργαλειακή την μεσολάβηση των “μεταρρυθμίσεων”. Αν, πάντως, είτε άτομα είτε “χώροι” αισθάνονται την εσωτερική ανάγκη να μείνουν αριστερά/αριστερούτσικα, θα χρειαστεί σ’ αυτήν την φάση να “καταστούν διαθέσιμοι” στην μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ή, όχι άσχημη ιδέα κι αυτή, να παραμείνουν μεν δραστηριοποιούμενων στο ευρύτερο πεδίο της Αριστεράς αλλά χωρίς – χωρίς! – συμμετοχή στο κεντρικό τραπέζι, στην εξουσία η οποία εκεί μοιράζεται. Σημαντικές προσωπικότητες είχαν παραμείνει και είχαν πολιτευτεί επί μια δεκαετία, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, με τέτοιο τρόπο – έντιμη αν και αναποτελεσματική επιλογή…
Όμως, οι προσπάθειες για “δημιουργία” Κεντροαριστεράς είναι είτε γραφικές, είτε εγωκεντρικές, είτε (άντε!) ρομαντικές. Διότι τελικά, το παιχνίδι μάλλον θα παιχτεί στην διχοτομία παλιό/νέο!
