Του Γ. Λακόπουλου
Καλώς τον κι άργησε. Ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης επανεμφανίσθηκε μετά από καιρό με άρθρο του στο «Βήμα». Ότι επέλεξε μια από της εφημερίδες το ομίλου Μαρινάκη, είναι ένα θέμα -γι’ αυτόν που αναδείχθηκε με την υποστήριξη Λαμπράκη-Ψυχάρη, την εποχή που το Συγκρότημα στήριξε τη Δημοκρατική παράταξη και όχι τη Δεξιά και την οικογένεια Μητσοτάκη.
Ότι ξέχασε να αναφερθεί στη συμφωνία των Πρεσπών στην οποία αποτυπώνεται μια λύση που και ίδιος συζητούσε και αυτό είναι ένα θέμα. Το κάνει ίσως για να μην αποδοκιμάσει τη Φώφη Γεννηματά, από τη στιγμή που υλοποίησε τον μύχιο πόθο του να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να εξαφανίσει ό,τι θυμίζει Ανδρέα Παπανδρέου. Ότι προτιμάει να αναφερθεί στη… ΔΕΗ και όχι σε ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και αυτό έλλειψη είναι.
Ωστόσο αρνείται να ακολουθήσει την Γεννηματά στον αντιΣΥΡΙΖΑ κατήφορό της και παίρνει τις αποστάσεις του από την ρητορική και την πολιτική της. Δεν πριμοδοτεί τον Μητσοτάκη, όπως κάνουν τα καλύτερα παιδιά του. Βλέπει τα πράγματα με ψυχραιμία και κάνει σωστές παρατηρήσεις.
Π.χ. λέει: «Σήμερα είναι πώς επανέρχονται η ομαλότητα, η εμπιστοσύνη, η ευρύτερη πεποίθηση ότι η χώρα βρίσκεται σε πορεία ανασυγκρότησης. Πρόκειται για ένα ηράκλειο έργο που κινδυνεύει όμως να καταστεί σισύφειο». Μακριά από την καταστροφολογία Γεννηματά- Μητσοτάκη.
Αποφεύγει ωστόσο πάλι την αυτοκριτική του, σαν να μην κυβέρνησε ποτέ τη χώρα. Π.χ. λέει ότι «αρκετές κατηγορίες εργαζομένων στον δημόσιο τομέα -και ιδιαίτερα σε οργανισμούς και επιχειρήσεις κοινής ωφελείας – έβγαιναν στη σύνταξη από τα 55 έτη και έπαιρναν συντάξεις που ήταν πολλές φορές μεγαλύτερες από τους μισθούς που είχαν όταν δούλευαν». Σα να μην ήταν ο ίδιος που τις έδινε.
Θεωρεί ότι «ήταν επόμενο να αντιδράσουν με εξαιρετική ένταση όταν το 2001 έγινε μια πρώτη προσπάθεια ασφαλιστικής μεταρρύθμισης» αποκρύπτοντας ότι ήταν το κόμμα του που αντέδρασε και ο ίδιος που ξήλωσε τον Τάσο Γιαννίτση.
Θολώνει τα νερά όταν λέει ότι “η κρίση διέψευσε αυτές τις προσδοκίες. Οι συντάξεις περιορίστηκαν δραστικά με το νέο «σύστημα» που εφάρμοσε η κυβέρνηση». Κατά τρόπο που αφήνει να εννοηθεί ότι είναι η σημερινή κυβέρνηση, ενώ πρόκειται για τις προηγούμενες.
Προσπαθεί να μένει ουδέτερος στην πολιτική ένταση της εποχής: “Συζήτηση αλλά και ουσιαστικό ενδιαφέρον για να βρεθούν ευρύτερα αποδεκτές λύσεις δεν υπάρχουν. Η πάντα έντονη πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε μια κάθετη πόλωση”.
Αλλά δεν ρίχνει λάδι στη φωτιά: «Να δουλέψουμε συστηματικά αναμορφώνοντας, δημιουργώντας, σχεδιάζοντας για την εκτεταμένη περίοδο επανόδου στην κανονικότητα. Θα χρειασθούν ίσως κάμποσα χρόνια συνεχούς και συνετής προσπάθειας για να πετύχουμε. Όσο όμως το αναβάλλουμε, τόσο το πρόβλημα θα δυσκολεύει. Πρέπει να ξεκινήσουμε αμέσως, εδώ και τώρα!»
Κοντολογίς είναι μια θετική παρέμβαση, αν ληφθεί υπόψη ότι μιλάμε για πολιτικό που δεν αναγνώρισε ποτέ τον αρνητικό ρόλο του στη δημιουργία καταστάσεων που οδήγησαν στην κρίση. Μετά από πολύ καιρό ο πρώην Πρωθυπουργός τοποθετείται εύστοχα, έστω και ελλιπώς. Λιγότερο ακαδημαϊκά και περισσότερο πολιτικά και η κριτική του στις κυβερνήσεις μετά το 2010 είναι εστιασμένη και ακριβής. Όπως έλεγαν στην Αμερική για τον Κάρτερ: «Ως πρώην πρόεδρος είναι καλός- κρίμα να μην ήταν εξ αρχής πρώην πρόεδρος».
