Του Γ. Λακόπουλου
«Είμαι υπερήφανος για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για όλα όσα προσέφερε, για όλα όσα μου δίδαξε». Ήταν μια φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρόσφατη συνέντευξή του στην Έλλη Στάη που δεν πρόσεξε κανείς -αν και το έχει ξαναπεί. «Ο πατέρας μου είναι επίκαιρος σήμερα». Αν ληφθούν υπόψη όσα συμβαίνουν τελευταία στην πολιτική σκηνή μπορεί να είναι πολύ επίκαιρη και αποκαλυπτική- ως προς το πόσος Μητσοτάκης υπάρχει μέσα στον Κυριάκο. Θα ήταν ανατριχιαστικό για την πολιτική κατάσταση να είναι μεγάλη η δόση….
Ασφαλώς κάθε γιος δικαιούται να υπερηφανεύεται για τους γονείς του- και αυτό δεν σηκώνει σχολιασμό. Αλλά, αν μιλάμε για την πολιτική η αντίστοιχη υπερηφάνεια, το θέμα μπαίνει στη σφαίρας της δημόσιας κριτικής. Σε ό,τι αφορά την πολιτική, αλήθεια τι ακριβώς «δίδαξε» ο μακαρίτης στον γιο του όταν του παρέδωσε την έδρα του στη Β’ Αθήνας;Ή όταν τον είδε αργότερα να γίνεται υπουργός του ανθρώπου που τον κατέστρεψε το 1993- και τη Ντόρα αργότερα;
Τι είναι αυτό που «πρόσφερε» στη χώρα ο Κώστας Μητσοτάκης ώστε να έχει άξιο επανάληψης;
Ας μην πάμε στα παλιά, όταν η Αθήνα συγκλονιζόταν με το σύνθημα «Μητσοτάκη, κάθαρμα», επειδή ο «δάσκαλος» του Κυριάκου συνωμότησε με το Παλάτι, εναντίον του νόμιμου Πρωθυπουργού της χώρας.
Μερικές δεκαετίες αργότερα δήλωσε με θράσος ότι «ο Γέρος δεν με άκουσε». Από πότε οι Πρωθυπουργοί δέχονται υποδείξεις από τους υπουργούς τους και όταν δεν τις «ακούν» πρέπει να ανατρέπονται; Ας μην μιλήσουμε ούτε για τους λόγους για τους οποίους υπήρξε ο αποσυνάγωγος της Μεταπολίτευσης.
Ας αναφερθούμε μόνο στην περίοδο της ισχύος του Κώστα Μητσοτάκη: όταν έγινε αρχηγός της ΝΔ και Πρωθυπουργός. Με στοιχεία από το εξαιρετικό βιβλίο του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου για τη Δικαιοσύνη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Τι άραγε διδάχθηκε ο υιός Μητσοτάκης από τα πατρικά κατορθώματα στην πολιτική;
-Έμαθε μήπως για τις ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη ; Για την τοποθέτηση του Βασ. Κόκκινου στην ηγεσία του Αρείου Πάγου για να δικάσει τον Ανδρέα Παπανδρέου -του οποίου την παραπομπή μεθόδευσε με ανθρώπους του υποκόσμου και χωρίς στοιχεία; Το κατέθεσαν δημοσίως ο Γεώργιος Ράλλης, ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, αλλά και εμμέσως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, από την παράταξή του. Για να μην πάμε στο πλήθος νομικών και πολιτικών παραγόντων. Ή στο βιβλίο για το «Βρόμικο 89» του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Ή μήπως έμαθε για τον εξευτελισμό των θεσμών με τους «ημέτερους» όπως τον κατήγγειλαν κορυφαίοι νομομαθείς όπως ο Αρ. Μάνεσης, ο Δημ. Τσάτσος, ο Ν. Αλιβιζάτος, αλλά και η <Καθημερινή>;
-Διδάχθηκε μήπως για τα μέτρα κατά της ελευθεροτυπίας και τον εγκλεισμό στον Κορυδαλλό -πριν εμφανισθούν ο Πούτιν και ο Ερντογάν- εφτά διευθυντών εφημερίδων;
-Μήπως εντρύφησε στην πρακτική της πολιτικής του βόθρου και της κρεβατοκάμαρας με την οποία το <σύστημα Μητσοτακαη> πολέμησε τον Παπανδρέου ;
Ή μήπως στην τεχνική δημιουργίας της «Ειδική Επιτροπής Σκανδάλων» υπό τον ανεκδιήγητο Παλαιοκρασσά, που ανακάλυψε… 700 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ; Και που σε συμπαιγνία με μιντιακά συγκροτήματα και πρόθυμους εισαγγελείς δικαστικούς έστειλε στο εδώλιο 470 περιπτώσεις κατηγορουμένων για να αθωωθούν όλοι- πλην 7 περιπτώσεων.
-Μαθήτευσε άραγε δίπλα στον πατέρα του για υποθέσεις όπως το σκάνδαλο πώλησης της ΑΓΕΤ στον θρυλικό Παντσαβόλτα , για το οποίο παραπέμφθηκε απο τη Βουλή στο Ειδικό Δικαστήριο με βαριές κατηγορίες – ώσπου να του δώσει «χάρη» ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ξανάγινε Πρωθυπουργός, για να αποκαταστήσει την εθνική ομαλότητα;
Ή μήπως μελέτησε το άλλο σκάνδαλο με τους κοριούς του Μαυρίκη, για το οποίο επίσης πήρε την άγουσα για το Ειδικό Δικαστήριο και τον απάλλαξε για τους ίδιου λόγους ο Παπανδρέου;
Και αν τα μελέτησε αυτά, μήπως μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τους διάδοχους του Αριστείδη Αλαφούζου με τους οποιες εχει καλές σχέσεις πλέον, γιατί του έστελνε λεφτά και γιατί έλεγε ότι του ζητάει όλο και περισσότερα; Ή τους διάδοχους του Μιλτ. Έβερτ για τη «μαύρη τρύπα» που βρήκε στα οικονομικά της ΝΔ; Ή έστω τον Κώστα Λαλιώτη να τον ενημερώσει για τη «Mayo»;
Προφανώς ο Κυριάκος δεν έχει απολύτως καμία ευθύνη για τα πολιτικά πεπραγμένα του πατέρα του- από τον οποίο μάλλον πήρε φορτία , όπως τα δάνεια του «Κήρυκα» Χανίων. Αλλά είναι προκλητικό να τον εμφανίζει και ως… δάσκαλο του δημοσίου βίου.
Όπως είναι προκλητική και η καμπάνια που συνεχίζεται -από τότε που ανέλαβε τη ΝΔ- για να διαγραφεί το παρελθόν του ως «αρχιαποστάτη >και να παρουσιαστεί ως ο …μεγαλύτερος πολιτικός του 20ου αιώνα -και πάντως σημαντικότερος από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Κ. Σημίτη.
Την ακριβή διάσταση αυτών και άλλων γεγονότων που συνδέονται με τον πρωην Πρωθυπουργό, θα τα βρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.
Αν έχουν σήμερα κάποια σημασία είναι γιατί ορισμένες πρακτικές αντιπολίτευσης -και διακυβέρνησης αργότερα- που «δίδαξε» εμφανίζονται σήμερα ως πολιτική της ΝΔ. Στην οποία όλοι είναι σίγουροι ότι δεν θα εμφανιζόταν αν το κόμμα περνούσε στα χέρια της φυσικής διαδόχου του Κώστα Μητσοτάκη -αλλά και του Κώστα Καραμανλή- Ντόρας Μπακογιάννη.
Για λόγους προστασίας της δημοκρατικής ομαλότητας , ας ευχηθούμε να είναι σύμπτωση . Οτι δεν έπεσε το μήλο κάτω από τη μηλιά – ομως σεμνύνεται. Αρκετά υπέφερε η εγχώρια πολιτική ζωή από έναν Μητσοτάκη.
ΥΓ. Αν πάντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι οι πολιτικές παρακαταθήκες του πατέρα του τον βοηθούν, δεν έχει παρά να παρακαλέσει τον διευθυντή της « Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά -στον οποίο κάποιοι έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό για να ξεχάσει, στιγμιαία, τη λαμπρή δημοσιογραφική διαδρομή του και να μην εμφανιστεί στην εφημερίδα που διευθύνει η είδηση για τη καταδίκη του Νίκου Γεωργιάδη– να εκδώσει τον δεύτερο τόμο του βιβλίου του «Ο Κώστας Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια».
Ήτοι την προσωπική αφήγηση του πατρός Μητσοτάκη στον Παπαχελάγια τις εξελίξεις μετά ο 1974. Για να φρεσκάρει ο Κυριάκος όσα του δίδαξε και να πάρει πόντους αν νομίζει ότι “είναι επίκαιρος”.
