Του Γ. Λακόπουλου
Σπανίως οι κυβερνήσεις υλοποιούν όσα υπόσχονται προεκλογικά. Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας το επιχείρησε το 2015, αλλά για κάτι που ήταν λάθος και θα μπορούσε να αποβεί καταστροφικό: την άμεση κατάργηση του Μνημονίου.
Ο Κ. Σημίτης υποσχέθηκε εκσυγχρονισμό και δεν εκσυγχρόνισε απολύτως τίποτε- πλην των… δελτίων ταυτότητας. Ο Κ Καραμανλής υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και τιμωρία της διαφθοράς που δεν έγιναν ποτέ. Ο Γ. Παπανδρέου έταζε παροχές με τα λεφτά που υπήρχαν και πήγε τη χώρα ξυπόλητη σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη συμβαίνει κάτι διαφορετικό: κανείς δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει! Ανέβηκε στη σκηνή με τον επικοινωνιακό αέρα του «καλύτερα προετοιμασμένου Πρωθυπουργού». Και πριν κλείσει τρεις μήνες άρχισε να εμφανίζει στοιχεία που αθροιζόμενα αποκαλύπτουν δυσχέρεια προσαρμογής στο ρόλο. Εκτός αν συμβαίνει κάτι άλλο.
Από τα δικά του λόγια προκύπτει ότι κέρδισε τις εκλογές με ισχυρισμούς που δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να υποστηρίξει τώρα. Παρόλα αυτά κινείται επικοινωνιακά με τις προεκλογικές παραμέτρους. Επιμένει ότι ήδη αλλάξαν τα πράγματα στη χώρα, ανέκτησε κύρος και διεθνή εμπιστοσύνη, υπάρχει επενδυτικός οργασμός και διαχειριστική πανδαισία.
Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα υπάρχει μια αλληλουχία λαθών και αδέξιων κινήσεων -αλλά και αδράνεια σε πολλούς τομείς -και δεν υπάρχει ούτε μια μεγάλη πρωτοβουλία σε κανένα μέτωπο. Το πιο εντυπωσιακό που έχει κάνει η κυβέρνηση είναι να αδειάζει «καταλήψεις» στα Εξάρχεια.
Ο Πρωθυπουργός δεν έχει να επιδείξει τίποτε άξιο λόγου ως τώρα. Συνεχίζει να εκτελεί τον προϋπολογισμό που του παρέδωσε η προηγουμένη κυβέρνηση -μαζί με τη διαχείριση στην οικονομία- καρπούμενος τις παροχές που είχαν προετοιμασθεί από το προκάτοχό του- και μετακινώντας στο μέλλον τις δικές του.
Κινείται στις ίδιες ράγες στη Συμφωνία των Πρεσπών, στα πρωτογενή πλεονάσματα και στο Μεταναστευτικό , δεχόμενος ότι για τα κύματα προσφύγων δεν ευθύνονται τα ξέφραγα σύνορα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι γεωπολιτικές μεταβολές. Μετατρέπει την ΕΡΤ, το κράτος και τους θεσμούς σε προσωπικό μηχανισμό του, όπως έκαναν -εντελώς ερασιτεχνικά- και οι προηγούμενοι.
Κινείται στο διεθνή χώρο στο κλίμα εμπιστοσύνης που παρέλαβε -και δεν χρειάζεται να δημιουργήσει, όπως λέει. Όσο για τους επενδυτές, συνομιλεί ακριβώς με τους ίδιους με τους οποίους συνομιλούσε και ο Τσίπρας- και με τα ίδια θέματα.
Οι «καλοπληρωμένες δουλειές» που έταξε περιορίζονται στους μετακλητούς και τους… δημοσιογράφους που προσλαμβάνει. Και το «σημαντικό χαρτοφυλάκιο», που διαπραγματεύθηκε για τον Έλληνα επίτροπο που πρότεινε στην Κομισιόν, έγινε μια «κούφια» αντιπροεδρία με αμφιλεγόμενο ορισμό.
Αν άλλαξε κάτι είναι το μοντέλο διακυβέρνησης, με το «επιτελικό κράτος» και τις «καλές πρακτικές» άσκησης της εξουσίας που κάνουν τους κατόχους των υπουργικών χαρτοφυλακίων, αν όχι βοηθούς, πάντως ισότιμους των μετακλητών υπαλλήλων που εγκαταστάθηκαν το Μέγαρο Μαξίμου, ως πρωθυπουργικοί σύμβουλοι μαζί με τους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς.
Π.χ. ο υπουργός Εξωτερικών όταν δεν παραλείπεται από τη διεθνή κινητικότητα του Πρωθυπουργού, παραμένει στη σκιά της προϊστάμενης του Διπλωματικού Γραφείου του. Όλοι είδαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην επίσημη συνάντησή του με τον ομόλογό του της Βόρειας Μακεδονίας στη Νέα Υόρκη να συστήνει στον Ζόραν Ζάεφ πρώτα την κυρία Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και στη συνέχεια τον Νίκο Δένδια!
Να μείνουμε στο θέμα: Η συμφωνία των Πρεσπών συμβολίζει επακριβώς την πρωθυπουργική αστάθεια. Μέσα παίζει κρυφτό και συνιστά γελοιότητα να αποφεύγει ο Έλληνας πρωθυπουργός να αποκαλεί μια γειτονική χώρα με το όνομά της. Προφανώς για να μην τα ακούσει από όσους εξέθρεψε.
Ήδη άλλωστε ο Αμβρόσιος θεωρεί ότι τον «εξαπάτησε» και ο ημιεπίσημος σαμαρικός ιστότοπος τον αποκαλεί … “Τσιπροτάκη”. Και βρίσκει ότι «σαν χάρτινος πύργος κατέρρευσε το προφίλ του πρωθυπουργού που χτίζουν με ιδρώτα τόσο οι επικοινωνιολόγοι του».
Έξω διαβεβαιώνει ότι θα συνεργαστεί με τη Βόρεια Μακεδονία και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μιλτ. Βαρβιτσιώτης δήλωσε ότι μεριμνά “ώστε να αποκαλούνται οι γείτονες Βορειομακεδόνες και όχι Μακεδόνες”. Αυτά έλεγε και ο Κοτζιάς.
Από τη συνάντηση με τον Ζάεφ μάθαμε μόνο ό,τι ήθελε η κυβέρνηση να μάθουμε από τα «νον πέηπερ» και το… ΑΠΕ , που ξέχασε να αναφέρει ποιας χώρας είναι πρωθυπουργός ο Ζάεφ.
Αλλά και πάλι εκτός από το ακατανόητο «δεν ψήφισα τη συμφωνία, αλλά θα την εφαρμόσω» -που αποδίδεται στον Έλληνα πρωθυπουργό- λείπουν οι προεκλογικές κορώνες για τη γλώσσα και την εθνότητα.
Και μετά ήλθε η αναφορά του στο Μάτι -τον έτερο άξονα προεκλογικής κερδοσκοπίας της ΝΔ. Σε μια κρίση ειλικρίνειας είπε από το βήμα του ΟΗΕ ότι ήταν «διαφορετική» πυρκαγιά, αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και «μόλις μπήκε στην πευκόφυτη οικιστική περιοχή κατέστη αδύνατο να περιοριστεί».
Προφανώς γι’ αυτό αντάμειψε με γενική γραμματεία τον τότε αρχηγό της ΕΛΑΣ που ξήλωσε ο Τσίπρας. Έτσι κατάφερε να εκτεθεί ο ίδιος που είχε κάνει το Μάτι αιχμή της προεκλογικής ρητορικής του στα όρια της τυμβωρυχίας. Εκτέθηκε τόσο ώστε ακόμη και φιλικός του αρθρογράφος αναρωτήθηκε: τι του ήλθε να μιλάει στον ΟΗΕ για το Μάτι;
Είναι τα κορυφαία δείγματα της περίεργης πρωθυπουργικής λειτουργίας, αλλά δεν είναι τα μοναδικά. Υπάρχουν πολλά δείγματα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι και τόσο… κανονικός Πρωθυπουργός.
Για τον ήχο της μπουλντόζας το Ελληνικό θα περιμένουμε πολλές εβδομάδες. Οι επενδυτές που θα μπουκάριζαν με την εκλογική νίκη της ΝΔ αγνοούνται. Το Γραφείο Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη που ήταν αχρείαστο, φιλοξενεί τη δική του Νοτόπουλου. Ο νόμος για τον διοικητή της ΕΥΠ δεν θα άλλαζε, αλλά τρεις μέρες μετά άλλαξε.
Η Γιάννα Αγγελοπούλου που θα οργάνωνε τις εκδηλώσεις της 200ετηρίδας, απλώς θα συμβουλεύει. Το κυβερνητικό σχήμα που θα ήταν ολιγομελές και λειτουργικό, έγινε κυβέρνηση… 51 μελών- με 21 εξωκοινοβουλευτικούς και μαζέματα από διάφορα άλλα κόμματα με προσχώρηση προσώπων για τα οποία δεν υπήρξε προεκλογική ενημέρωση.
Η κρίσιμη συνάντηση με τον Τραμπ, υπήρχε δεν υπήρχε στο πρόγραμμα του Αμερικανού προέδρου καλύτερα που δεν έγινε – με την προφανή έλλειψη προετοιμασίας της ελληνικής αποστολής. Ο δικός μας αρκέστηκε σε μια φωτογραφία μετά συζύγων, στη διάρκεια μιας δεξίωσης, όπως δεκάδες άλλοι και κανείς δεν κατάλαβε τι νόημα είχε το «τουίτ» του εκπροσώπου του Στ. Πέτσα «Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις».
Όπως κανείς δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο Πρωθυπουργός δηλώνοντας το «Μπλούμπεργκ» ότι «θέσαμε από την πρώτη στιγμή ότι αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι ουσιαστικά ένα απομεινάρι του παρελθόντος». Σε ποιον τα έθεσε; Αυτός δεν έλεγε ότι … δε θα ενοχλήσει την Καγκελάριο με τέτοια θέματα;
Τέλος τη συνάντηση με τον Τούρκο Πρωθυπουργό διπλωματική επιτυχία δεν τη λες. Ήταν τόσο πρόχειρα σχεδιασμένη -από την διπλωματική σύμβουλο του προφανώς- και ο εκπρόσωπός του έκανε την απίστευτη δήλωση ότι “δεν συζητήθηκαν ζητήματα του Αιγαίου” επειδή “κοιτάζουμε μια θετική ατζέντα” Με τις τουρκικές προκλήσεις εκτός. Νέος Σημίτης μας βρήκε.
Άλλωστε τι είδους συνάντηση ήταν το ομολόγησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός: “Είχαμε μια ειλικρινή συζήτηση με τον Πρόεδρο Ερντογάν για όλα τα μεγάλα θέματα, από το μεταναστευτικό μέχρι το Κυπριακό και τα διμερή ζητήματα. Συμφωνήσαμε να συνεργαστούμε για την οικοδόμηση καλύτερου κλίματος προς όφελος των λαών μας και της σταθερότητας στην περιοχή».
Αν όλα αυτά είναι φυσιολογικά για έναν πρωθυπουργό μόλις εκατό ημερών- που περιστρέφεται απλώς γύρω από τον εαυτό του- οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
