Του Γιάννη Πανούση
Κανείς που βγήκε απ’το όνειρο
ποτέ δεν έφτασε πουθενά
Σ.Σαράκης, Αποσπάσματα
Ο λαϊκισμός και ο δογματισμός, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι τυφλοί τακτικισμοί δεν έλειψαν ποτέ από την Αριστερά.
Στη σημερινή μετα-εκλογική καμπή ορισμένοι χρησιμοποιούν την ιστορία των αριστερών τσιτάτων για να σταθεροποιήσουν – μέσω της κάθαρσης, της εκκαθάρισης ή της καθαρότητας της ιδεολογίας- ένα status quo προδιαγραμμένης [νέας] ήττας του Κόμματος αλλά ‘νίκης’[;] της παρέας.της φράξιας,του μηχανισμού.
Ανορθολογισμός, κυνισμός, μηδενισμός, άρνηση του άλλου (και της άλλης άποψης) συγκρούονται μέσα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ προς τέρψιν των άλλων πολιτικών δυνάμεων.
Πολλοί αριστεροί νομίζουν ότι θ’ απελευθερώσουν την κοινωνία δια των νέων απόλυτων Αληθειών που τις κατέχει και τις ερμηνεύει το ένα και μοναδικό Ιερατείο.Επειδή άπαντες ζούμε στον πραγματικό και όχι στο φανταστικό ή φανατικό κόσμο νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να θυμήσουμε μερικές φιγούρες, μερικά προφίλ ορισμένων διατελεσάντων υπουργών της Κυβερνήσασας Αριστεράς[2015-2019] για να διαπιστώσουμε την αντιστοιχία ανάμεσα στο πώς τότε διοικήσανε και στο τί τώρα επαγγέλονται.
Οι υπουργοί «άνευ γνώμης». Καθώς όλοι οι βουλευτές είχαν γίνει λίγο – πολύ «κυβερνητικοί», με την έννοια ότι θεωρούσαν ως αποκλειστικό τους στόχο να μπουν και να παραμείνουν εσαεί στην κυβέρνηση, ήταν φυσικό ν’ αποφεύγουν τις τριβές που προκαλεί η διατύπωση άποψης. Ιδεολογικά αποστεωμένοι, πολιτικά φοβισμένοι, κοινωνικά αποξενωμένοι, οι υπουργοί «άνευ γνώμης» επέλεξαν συνειδητά το δρόμο των πολλαπλών και πολυεπίπεδων συμφωνιών (ή συμβιβασμών).
Λέγανε «ναι» σε όλους και για όλα. Τί σημασία έχει αν κατά καιρούς οι αντιφατικές αυτές δηλώσεις ή και οι συναφείς κυκλοτερείς κινήσεις αποκαλύπτονταν; Οι νέοι συσχετισμοί, οι νέες ισορροπίες, οι νέες συμμαχίες πάλι θα αφήνανε χώρο σε έκφραση μη-γνώμης. Το παν είναι να μην εκτίθεσαι (διότι έτσι εκτός κυβερνήσεως τίθεσαι). Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται και οι ναρκισσευόμενοι, οι οποίοι αρέσκονταν στην προβολή, ποζάρανε στα ΜΜΕ, χαμογελούσαν τάχατες υπαινικτικά, κουνάγανε το κεφάλι τους επιβεβαιωτικά, συνοδεύανε, χειροκροτούσαν, αλλά λέξη δεν έβγαζανν.
Οι υπουργοί «άνευ προσώπου». Εδώ συγκαταλέγονται οι κλωνοποιημένοι γόνοι (που μοιάζουν εξωτερικά – εσωτερικά με τους «κατασκευαστές» τους), οι υφυπουργοί που ταυτίζονταν τόσο με τους προϊσταμένους τους ώστε να παπαγαλίζουν ακριβώς τα ίδια λόγια και με το ίδιο στυλ, όσοι γίνονταν γνωστοί από κάποια συγγένεια, χωρίς ποτέ κανείς να τους δει ή να τους ακούσει. Ορισμένοι, μάλιστα, κρύβονταν πίσω από το πρόσωπο της συζύγου τους, κινούνταν και προβάλλονταν «δι’ αυτής».
Οι «υπουργοί άνευ ορίων». Αυτοί συγκροτούσαν ειδική κατηγορία. Πρόκειται για τις βεντέτες της κυβέρνησης που έθεσαν τους εαυτούς τους πάνω από τους θεσμούς και τις διαδικασίες, θεωρώντας ότι έχουν αναλάβει εθνική και ιστορική αποστολή, την οποία ουδείς απλός θνητός εδικαιούτο να αμφισβητήσει ή να παρεμποδίσει.
Αν σ’ αυτούς τους τύπους προσθέσουμε τους «άνευ ουσίας», «άνευ ιδεών» και «άνευ τσίπας» έκπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι οι πάσης φύσης «άνευ» είχαν κατακτήσει τα πάντα, ενώ οι «μετά» (ήθους, γνώσεως, κύρους), δεν εύρισκαν χώρο να εκφραστούν και ν’ ανασάνουν.
Αν όσα περι-γράφουμε ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα εκείνης της εποχής αναρωτιέμαι με ποιά αξιοπιστία[ή με ποιό θράσος ]οι γραφικοί αυτοί τύποι,οι καρικατούρες της Αριστεράς, διεκδικούν ή και απαιτούν νέο κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία μετασχηματισμού;Αναρωτιέμαι επίσης αλλά και απορώ με την αυτοσυγκράτηση,την ανοχή[ή μήπως και με το φόβο] των άξιων,έντιμων και καθαρών.
Σε κάθε περίπτωση οι πολιτικοί ‘άνευ ουσίας’ και οι πολιτικοί ’με ουσία’ σύντομα θα συγκρουσθούν γιατί μόνον έτσι θ’ανοίξει ο δρόμος της ανανέωσης. Αυτό ας το κατανοήσουν και οι μεν και οι δε γιατί δεν σχετίζεται με την πλέον ‘κόκκινη γραμμή’αλλά με την καλύτερη ‘χρυσή τομή’ για το μέλλον της Αριστεράς ως Κυβερνώσας δύναμης.
