Toυ Γιώργου Μαρκάκη
Ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας ποζάρει για να παίξει Replay. Ονειρεύεται να κάνει ευρωπαϊκά ό,τι πέτυχε στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες του Τσίπρα με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές δεν είναι τραβηγμένες από selfie πόζα αλλά από selfish μηχανισμό.
Δεν προέκυψαν και ούτε είναι του στιλ “ξέρετε είδα φως, έτσι χτύπησα την πόρτα και είπα να μπω’. Ο αριστερός ΠΘ Τσίπρας -μετά της κομμουνιστικής συνοδείας του- δεν μπήκε μόνο την τελευταία στιγμή στο κάδρο της αναμνηστικής οικογενειακής φωτογραφίας των ευρωπαίων Σοσιαλιστών αλλά τους έκλεψε και την φωτογραφική μηχανή και άρχισε να εστιάζει την διπλανή -κυριολεκτικά διπλανή – παρέα του Ευρωπαϊκού Λαικού Κόμματος χρησιμοποιώντας παλιάς κοπής και σοβιετικής κατασκευής φιλμ για να φτάσει και να ξεπεράσει ακόμα και το Ζενίθ των άσφαιρων υποσχέσεων και εξαγγελιών που πάντα γρεμο-Κρεμλινικά συνήθιζαν.
Το μόνο στην ουσία που δεν έκανε είναι να φιλήσει γαλλικά στο στόμα αλλα Erich Honecker τον Holland στο στόμα.
Kατεδάφιζε από το αριστερό ψαλτήρι τον Παπανδρέου, από το απέναντι δεξιό τον Σαμαρά και τώρα παίζει το ρόλο του αρχιμανδρίτη γεμάτος μούσια μέσα σε δεξιό φιλελεύθερα εθνικιστικά καπνογόνα παραλλαγής και καμουφλάζ.
Πώς το λένε ; Τι έκανε;
Σκότωσε τους πολιτικούς του γονείς και τις παραδόσεις τους την Παρασκευή, για να έχει δικαίωμα να πάει εκδρομή μαζί με τα ορφανά των Σοσιαλισμού την Δευτέρα, καθισμένος μάλιστα σε σκαμνάκι…
Θυμάστε όπως κάνανε παλιά στα πούλμαν που πήγαιναν τους αστούς για θαλάσσια μπάνια. Αν δεν είχαν θέσεις πουλούσαν και θέσεις σε σκαμνάκι στον διάδρομο.
Αυτές οι θεσεις, παρακαλώ, όταν κάθεσαι στον διάδρομο είναι πιό κοντά στο τιμόνι του οδηγού ειδικά όταν οι Ευρωσοσιαλιστές τα τελευταία χρόνια πατούν περισσότερο φρένο παρά γκάζι. Ακόμα και ιδεολογικά ανατρεπόμενο να γίνει το πούλμαν θα είσαι ο πρώτος που θα την ’κάνει’ απο την πόρτα εξόδου για νέες περιοδείες.
Όταν ακούμε την αμούστακη σκέψη να μιλάει από την μια για Κοινωνική σύγκλιση και από την άλλη “να αλλάξουμε την Ευρώπη¨ -έτσι δηλαδή όπως κάναμε και στην Ελλάδα- να γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι και τραπεζίτες τι ακριβώς εννοεί.
Αλλά στο τέλος -σχεδόν πάντα-, όπως λένε άλλωστε και τα greek statistics, το απαθές ευκολόπιστο ακροατήριο όταν μετατρέπεται σε διαμαρτυρόμενο καθολικά εκλογικό σώμα ο κάθε ένας πολιτικός που είχε όνειρα να το παίζει ευρωπαϊκά Podemos μπορεί να αμοιφθεί ελληνικά και να εισπράξει ορθόδοξα το PODIMAS.
………..
Είμαι απόλυτα σίγουρος πως κάποια στιγμή θα ξεφούρνισε στην Άνγκελα, μετά απο απανωτές δύο -τρεις pilsner, το περιεχόμενο του τραγουδιού “βρε πως αλλάζουν οι καιροί”. Ήμασταν και οι δυο πίσω από τον τοίχο ιδεολογικά και να που σήμερα οι ιδέες έφυγαν και άφησαν τόπο στα εκ-λογικά. Έτσι λοιπόν σήμερα να ξέρουν όλοι πολύ καλά τι εννοούμε με το δηλωθέν του
για μια κοινή (αντι;)νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική.
