Του Γιώργου Λακόπουλου
Στην πολιτική οι εφεδρείες είναι η πιο κρίσιμη παράμετρος πολλές φορές. Όπως στις μάχες που δείχνουν όλα χαμένα μέχρι να έλθει το ιππικό.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει κάποιες εφεδρείες; Στην επίθεση από-ευρωπαϊσμού που δέχεται η χώρα υπάρχουν πολιτικοί που βρέθηκαν στα μετόπισθεν για κάποιους λόγους αποφασισμένοι να περάσουν στην πρώτη γραμμή και προδιαγράψουν τους την οξαλική της μάχης.
Ο Κώστας Καραμανλής έδειξε ότι υπάρχουν. Ο σιωπηλός πρώην πρωθυπουργός της τελευταίας εξαετίας, παρών-απών στο δημόσιο βίο κατ’ επιλογή το, βγήκε με φόρα στο προσκήνιο και άλλαξε το πάντα.Η παράταξη του ΝΑΙ, που ως τώρα πάλευε με λιανοντούφεκα απέκτησε βαρύ πυροβολικό.
Η εμφάνιση Καραμανλή επί σκηνής στην πιο κρίσιμη στιγμή του μεταπολιτευτικού βίου της χώρας έχει τον ιδιαίτερο συμβολισμό της και πολιτική βαρύτητα που γέρνει την πλάστιγγα. Πέρα από επιμέρους κριτικές, ιστορικές παρατηρήσεις και ιδεολογικές τοποθετήσεις, η παρουσία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Πήρε μια χώρα της βαλκανικής περιφέρειας και την έβαλε στις δέκα χώρες την τοτε ΕΟΚ, χωρίς να τη ρωτήσει- αν το έκανε θα εισέπραττε άρνηση. Το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής που εκπροσωπούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρούσε την ΕΟΚ απλή τελωνειακή ένωση που θα βλάψει τα ελληνικά συμφέροντα.
Προφανώς ο Καραμανλής το ήξερε, αλλά έβλεπε και την προοπτική και δικαιώθηκε.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον ακολούθησε και έκλεισε την εκκρεμότητα που ο ίδιος είχε δημιούργησε με την περίφημη φράση «το κόστος της εξόδου είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής». Στην πράξη το διόρθωσε: «από το όφελος της παραμονής». Σ’ αυτό το όφελος οφείλει η Ελλάδα την ευημερία της έκτοτε.
Η ιστορία θέλησε να είναι ο Παπανδρέου που υπέγραψε το 1986 την Πράξη για την ελεύθερη κυκλοφορία πρόσωπων κεφαλαίων και αγαθών, αλλά και τη στρατηγική της ένταξης στην ΟΝΕ το 1994, που υλοποιήθηκε το 2000 από τον Κ. Σημίτη. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, ακόμη δεν εμφανίσθηκε να αυτοπροσώπως – αλλά έκανε και μια δεύτερη δήλωση. Ο Τσίπρας απειλεί το έργο του και τον αφήνει ατουφέκιστο.
Πάντως ο ιδρυτικός μύθος της ένταξης της Ελλάδας στις τάξεις των μεγάλων Δημοκρατιών της Ευρώπης συνδέεται πρωτίστως με τον Καραμανλισμό.
Ως επίγονος του Καραμανλή και πρώην Πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής εκπροσωπεί με μεγαλύτερη δυνατή εγκυρότητα αυτόν το μύθο. Και η καταλυτική επιρροή του σε μια έκταση του πολιτικού φάσματος πέραν των ορίων του κόμματος του είναι το πιο ισχυρό επιχείρημα στην προσπάθεια για τη διατήρηση της Ελλάδα στον ευρωπαϊκό πυρήνα.
Πολύ περισσότερο γιατί η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να εμφανίσει τον Καραμανλή ως …σύμμαχο του Τσίπρα περίπου, παρ’ ότι ο ίδιος απέρριψε το φλερτ για την προεδρία της Δημοκρατίας.
Με την δήλωση του ο Καραμανλής έκανε το χρέος του απέναντι τον ευατό του,τη χώρα, την παράταξη του, την Ιστορία κάτι την Ευρώπη. Είναι προφανές ότι μετά τη Δευτέρα αν η κυβέρνηση θεωρήσει ότι μπορεί να συνεχίσει το δρόμο προς την κόλαση, η επομένη δήλωση Καραμανλή θα σημαδεύει στα ίσια τον Αλέξη Τσίπρα.
