Του Γ. Λακόπουλου
Ο πρόεδρος της Βουλή δεν διευθύνει απλώς τις εργασίες της. Είναι ο τρίτος κατά σειρά πολιτειακός παράγων της χωράς -μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό.
Οίκοθεν νοείται -που θα έλεγαν οι καθαρευουσιάνοι- έχει υποχρέωση να λειτουργεί ως θεματοφύλακας των θεσμών της Πολιτείας -που τον εξοπλίζει ανάλογα γι’ αυτό.
Ο Κώστας Τασούλας έχει ένα ιδιότυπο παρελθόν με τη Βουλή: του πρόσφερε ασυλία ως βουλευτή απέναντι σε καταμήνυση του από πολίτη για εκβιασμό που αφορούσε την θητεία του ως δημάρχου Κηφισιάς.
Η Βουλή -επί Σημίτη- αποφάνθηκε δυο φορές, μια ως σώμα και ακολούθως ο πρόεδρος της, ότι ο ισχυρισμός του μηνυτή του ότι του ζήτησε… 70 εκατομμύρια δρχ. διατυπώθηκε καθυστερημένα και φανέρωνε σκοπιμότητα να τον βλάψει.
Ομοίως τα πολιτικά δικαστήρια απέρριψαν τις αγωγές κατά Τασούλα. Συνεπώς έχει πλήρη κάλυψη του ελληνικού νόμου.
Ωστόσο στην περίπτωσή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης, κρίνοντας ότι το περιεχόμενο της μήνυσης εναντίον του, δεν είχε σχέση με την βουλευτική ιδιότητα και συνεπώς δεν έπρεπε να απολαμβάνει ασυλίας.
Θα πει κανείς: ευρωπαϊκές ευαισθησίες και περσινά ξινά σταφύλια. Ίσως. Αλλά κανείς δεν πίστευε ότι ως Πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τον πρότεινε για πρόεδρο της Βουλής. Ιδίως όταν υπήρχε στην Κ.Ο. του ο πολύπειρος Νικήτας Κακλαμάνης που πήρε για την αντιπροεδρία περισσότερες ψήφους .
Τον Τασούλα τον ψήφισε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του από τις πρώτες εβδομάδες -εξετάζοντας και το ενδεχόμενο για πρόταση μομφής.
Ο νέος πρόεδρος που έχει ένα περίεργο ύφος από την έδρα απέναντι στον « κύριο Τσίπρα», ενώ εκφωνεί με το στόμα γεμάτο το όνομα του Μητσοτάκη- καταγγέλθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση για συμπεριφορά που παραβιάζει το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλή σε δυο περιπτώσεις:
Στην αίτηση ασυλίας του Π. Πολάκη και στην εξαίρεση των Πολάκη- Τζανακόπουλου από την Προανακριτική Επιτροπή -στην οποία του αποδόθηκε ευθέως ευθυγράμμιση με την κυβέρνηση.
Έτσι έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Βουλής που απέκτησε από το πρώτο εξάμηνο της θητείας του το στίγμα του κομματικού. Στην ουσία έχει χάσει την εμπιστοσύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τον θεωρεί πλέον «έναν ακόμη υπουργό του Μητσοτάκη».
Αυτό δεν φαίνεται να τον προβλημάτισε. Αντίθετα τον έστειλε ακόμη πιο κοντά στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις: η κάλυψη που έδωσε στα μέλη της Επιτροπής που επιδιώκουν την αποκάλυψη των προστατευόμενων μαρτύρων είναι χονδροειδής.
Η απάντησή του στην καταγγελία του Αλέξη Τσίπρα για το θεσμικό σκάνδαλο που προκαλείται είναι παιδαριώδης, αν όχι προκλητική: κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς διακυβεύεται, αποφάνθηκε ότι η Προανακριτική εν προκειμένω «δεν παρεμβαίνει στη θεσμική λειτουργία της δικαιοσύνης, γιατί απλούστατα ασκεί η ίδια δικαστική λειτουργία που της έχει ανατεθεί από το Σύνταγμα, τον Κανονισμό της Βουλής και την απόφαση της Ολομέλειας».
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Το γράμμα -και το πνεύμα -του νόμου δεν ισχύει όταν πρόκειται για μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας, της οποίας ο Τασούλας είναι πλέον πρόεδρος.
Ξέρει το Σύνταγμα και τη λοιπή νομοθεσία, αλλά δεν βρίσκει καμία προσβολή τους- όπως και της Δικαιοσύνης και των θεσμών- από τις αγοραίες δηλώσεις του Σαμαρά, του Λοβέρδου ή του Άδωνι- για να μην πάμε σε κάτι νέα φυντάνια στην Κ.Ο. της ΝΔ.
Ούτε έχει υποπέσει στην αντίληψή του ο ευτελισμός της Προανακριτικής από την πλειοψηφία της: από τις συμπεριφορές των βουλευτών της ΝΔ και του Κινάλ ,την επιλεκτική κλήση μαρτύρων, τη χειραγώγηση καταθέσεων, και τη χειραγώγηση μαρτύρων μέχρι τις επιλεκτικές διαρροές.
Σε ό,τι αφορά τη Βουλή αυτή καθ’ εαυτή ο παλιός “γραμματικός” – που θα έλεγαν στην Ήπειρο του Αβέρωφ- έχει ήδη κατοχυρώσει τον τίτλο του χειρότερου προέδρου από τη Μεταπολίτευση.
Τώρα προσπαθεί να βρει μια θέση και στη λίστα όσων επιδιώκουν να παρακάμψουν τον νόμο και να καταλύσουν το ευεργέτημα της προστασίας που δίνει η Πολιτεία σε όσους συμβάλλουν μέσω στη Δικαιοσύνης στην προστασία των συμφερόντων της.
Ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής καθίσταται- εκών άκων- επικεφαλής όσων έχουν λόγους να επιδιώκουν τη συγκάλυψη του σκανδάλου Νοβάρτις.
