Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Γιατί πολιτική δεν είναι να προσφέρεις υπηρεσίες σε ισχυρούς του χρήματος και την κάστα που τους περιβάλει, ή στους τυχοδιώκτες που αρπάζουν τον πλούτο της πατρίδας σου.
Αν είσαι πολιτικός, αρθρογράφος, προπαγανδιστής του Νεομητσοτακισμού και τα συναφή, πες μου σε τι αντιδράς αυτές τις μέρες, να σου πώ τι μέρους του λόγου είσαι.
Π.χ. διαπιστώνεται κύμα χολερικών αντιδράσεων στην επιστροφή του Λούλα ντα Σίλβα στην ηγεσία της Βραζιλίας – και συνακόλουθα στην παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην ορκωμοσία του.
Ανέκαθεν η Δεξιά είχε αλλεργία στα λαϊκά κινήματα της Λατινικής Αμερικής και ταυτιζόταν με τους αντίπαλους τους.
Ίσως ήταν ο ίσκιος του Τσε Γκεβάρα. Ίσως ο παλαιότερος ο θρύλος του Μπολιβάρ.
Οι παλιότεροι θυμούνται πόσο χλεύαζαν οι αρθρογράφοι των εφημερίδων της Δεξιάς, το κίνημα συμπαράστασης στο λαό της Χιλής, μετά τη δολοφονία του Αλιέντε.
Οι νεότεροι έχουν υπόψη τους τη λατρεία του Κυριάκου Μητσοτάκη στον πρακτοράκο Γκουαϊδό.
Για τον οποίο μαθαίνουμε ότι εξεδίωξαν οι βουλευτές του κόμματός του – και ο αναιδής Κούλογλου έγραψε : «άντε και στα δικά μας»
Αφού η προπαγάνδα ανόδου του Μητσοτάκη το 2019 είχε περιλάβει περιέργως και την ενοχοποίηση των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαδούρο της Βενεζουέλας – είναι φυσικό να βλέπει εφιάλτες με την επιστροφή του Λούλα της Βραζιλίας.
Ότι βρίσκεται, πάλι, στο τιμόνι μιας μεγάλης χώρας και μιας μεγάλης οικονομίας, ένας αυτοδίδακτος εργάτης – με εκδίωξη του καθάρματος Μπολσονάρου – είναι case study για την Πολιτική, όπου Γης.
Γιατί πολιτική δεν είναι να προσφέρεις υπηρεσίες σε ισχυρούς του χρήματος και την κάστα που τους περιβάλλει, ή στους τυχοδιώκτες που αρπάζουν τον πλούτο της πατρίδας σου.
Δεν είναι να περιορίζεις το οπτικό σου πεδίο στους λίγους, τους έχοντες και κατέχοντες, ή τους μετέχοντας στον χορό της ευημερίας.
Είναι να βλέπεις πέρα από το ορίζοντα της καλοπέρασης μιας μειοψηφίας, το δράμα της πλειοψηφίας.
Να συναισθάνεσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί να μην βρίσκουν στον ήλιο μοίρα και ως πολιτικός να τους ανοίγεις τα παράθυρα να μπει ο αέρας της ελπίδας.
-«Αποστολή μου είναι να έχει κάθε Βραζιλιάνος ένα πιάτο φαγητό» διακήρυξε ο Λούλα.
Για όσους ενδιαφέρονται, τέτοιος πολιτικός στα καθ ημάς, υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, που έδωσε λόγο ύπαρξης στους μη προνομιούχους.
Κι αυτός κατηγορήθηκε για διαφθορά , και- τι σύμπτωση- ένας Μητσοτάκης ήθελε να τον βάλει στη φυλακή.
Κι αυτός όταν στοχοποιήθηκε από εγχώριους και διεθνείς «νταβατζήδες», είχε δίπλα του το λαό και με τη συνδρομή του επέστρεψε στην εξουσία.
Ο Λούλα είναι ο πολιτικός της εποχής μας, ακριβώς γιατί είναι πολιτικός αυτής της πολιτικής σχολής.
Αποτελεί τιμή για τον ημέτερο Αλέξη Τσίπρα ότι υπήρξε καλεσμένος του.
Και ας βρίσκεται αντιμέτωπος με την παράφραση ενός στίχου του Σαββόπουλου από τους «Αχαρνείς»:
Τον «χειρουργεί η αλλήθωρη προπαγάνδα, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική».
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
