Του Διογένη Λόππα
Δευτέρα πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη ένας καλός φίλος, senior analyst σε μεγάλο οίκο με έδρα το Λουξεμβούργο και παράρτημα στην Ελλάδα. Αντιλαμβανόμενος την απελπισία στο ύφος του, κατάλαβα ότι ήθελε τη γνώμη μου για ακόμα ένα παράδοξο που του έτυχε στο ελληνικό χαρτοφυλάκιο που διαχειρίζεται. Μου εξηγεί λοιπόν, ότι προκειμένου να ενημερωθούν οι πελάτες του οίκου με entities στην Ελλάδα, του ζήτησαν μια ανάλυση περί του Κινήματος Αλλαγής και κατά πόσο η εκλογή ηγεσίας θα μπορούσε να ανατρέψει τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες, άρα να δημιουργηθούν ενδεχόμενοι κίνδυνοι, ευκαιρίες ή έστω πολιτική αστάθεια (που γενικά τρομοκρατεί τους Οίκους).
Πράγματι ο καλός αυτός άνθρωπος κίνησε γη και ουρανό, ενεργοποίησε τους πόρους του στην Ελλάδα και βρέθηκε με μια μελέτη στα χέρια του, η οποία έλεγε ότι ο κ. Παπανδρέου είναι ο πιθανότερος νικητής, με τον κ. Ανδρουλάκη να διατηρεί σοβαρές ελπίδες για δεύτερο γύρο (πράγμα που από μόνο του, του δίνει πιθανότητες εκλογής μέσω συνεργασιών), ενώ τρίτος, αρκετά πίσω, βρισκόταν ο κ. Γερουλάνος. Αμέσως μετά ο εκλεκτός του Συγκροτήματος και ακολουθούσαν οι άλλοι δύο υποψήφιοι, πρακτικά χωρίς καμία ελπίδα. Όλα καλά, πλην όμως δύο δημοσκοπήσεις μέσα στο σαββατοκύριακο (κατά σύμπτωση σε μέσα του Συγκροτήματος) έσπειραν τον πανικό στο team των αναλυτών, που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι δεν έκαναν σωστά.
Πράγματι, αναλύοντας τις δύο δημοσκοπήσεις, μία της γνωστής αναξιόπιστης εταιρίας, η υπόθεση της οποίας οδεύει προς τη δικαιοσύνη και μία της λίγο πιο σοβαρής Metron Analysis, έχεις την εντύπωση ότι ξαφνικά η κοινή γνώμη κάτι έπαθε και σήκωσε σοσιαλιστική παντιέρα για έναν de facto υπόδικο (αναμένεται η κρίση του δικαστικού συμβουλίου, μόνο όμως ως προς το μέρος της παραγραφής, καθώς τα αδικήματα έχουν στοιχειοποιηθεί πλήρως), με κακόφημο υπουργικό παρελθόν (υπόθεση οροθετικών), που μάλιστα δεν είναι ούτε καν κεντρώος, πόσο δε σοσιαλιστής, αφού εξυμνεί απροκάλυπτα τον μητσοτακισμό και φλερτάρει έντονα με ακροδεξιές θέσεις.
Κάποιος τώρα θα σκεφτεί ότι κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον κ. Παπανδρέου, δηλαδή πως είναι δυνατόν ένας κατά γενική ομολογία τόσο αποτυχημένος πολιτικός να έχει ρεύμα, όμως η περίπτωση ΓΑΠ είναι πολύ διαφορετική, τόσο επειδή δεν βαρύνεται με σκελετούς διαφθοράς (το αντίθετο μάλιστα), όσο και επειδή, είτε λόγω ονόματος (στην Ελλάδα παίζει ακόμα το ρόλο του), είτε λόγω θέσεως (πρώην πρωθυπουργός), διαθέτει ένα ιδιαίτερα πιστό κοινό το οποίο τον ακολουθεί παντού και δεν είναι καθόλου αμελητέο. Το 2,5% του 2015 μπορεί να θεωρείται απογοητευτικό συγκρινόμενο με το 44% του 2009, όμως είναι συντριπτικό ως συνιστώσα ενός κινήματος του 8% και είναι απολύτως προφανές ότι ένα τέτοιο ποσοστό είναι ρυθμιστής σε εσωτερικά ζητήματα, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Στη δουλειά μου έρχομαι πολλές φορές αντιμέτωπος με παράδοξα, συνήθως επειδή κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες προσπαθούν να σπρώξουν τις εξελίξεις προς τα εκεί που βρίσκονται τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα. Όμως υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας. Η απλή λογική. Και όπως εξήγησα και στον συνάδελφό μου, τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την απλή λογική και η απλή λογική στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ, ότι και να δημοσιεύουν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων διακινδυνεύοντας την όποια αξιοπιστία τους έχει απομείνει, μας υποδεικνύει ότι τα εκλογικά κέρδη του ΚΙΝΑΛ, από το 6,2% του 2015 στο 8,1% του 2019 οφείλονται αποκλειστικά στη συνεργασία με τον κ. Παπανδρέου και στην αντίστοιχη μετακίνηση των πιστών του ψηφοφόρων.
Άλλωστε, όσοι τουλάχιστον έτυχε να είχαμε μια κάποια επαφή με τα έργα και τις ημέρες του Κινήματος, γνωρίζαμε σε απόλυτο βαθμό ότι η επανεκλογή της Φώφης ήταν εξεσφαλισμένη. Μετρημένα κουκιά. Και ήταν εξασφαλισμένη κυρίως λόγω της στήριξης του κ. Παπανδρέου και του μετακινούμενου ποσοστού του. Πράγματι αν κανείς αθροίσει το 4,7% του ΠΑΣΟΚ (υπό τον κ. Βενιζέλο), με το 2,5% του κ. Παπανδρέου και με ένα ακόμα 1% που μαθηματικά πρόσφερε η αύρα της αείμνηστης Φώφης, βρίσκει τα πραγματικά εκλογικά όρια του ΚΙΝΑΛ, τα οποία ουδέποτε αμφισβητήθηκαν στις δημοσκοπήσεις ή στο καφενείο του χωριού. Αν τώρα αφαιρέσουμε το 1% της Φώφης, μας μένει το συμπαγές 2,5% του ΓΑΠ και ένα 4,7 που αποτελεί τον πυρήνα του ΠΑΣΟΚ και το οποίο θα μοιραστεί σε όλους τους υποψηφίους (του ΓΑΠ συμπεριλαμβανομένου), με μια λογική προτίμηση στον κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος είναι καλά ριζωμένος στους κομματικούς μηχανισμούς.
Συνεπώς δεν έχουμε ανάγκη μετρήσεων για να προβλέψουμε, γιατί τα κουκιά είναι μετρημένα. Το μόνο ενδιαφέρον είναι ποιός έρχεται τρίτος και σε αυτό προτιμώ να εμπιστευθώ την αξιόπιστη και σκληρή δουλειά των αναλυτών του Οίκου, παρά τους αλχημιστές του Συγκροτήματος και ναι, βρίσκω απόλυτα λογική την τρίτη θέση του κ. Γερουλάνου, δεδομένου ότι είναι ένας πάρα πολύ συμπαθής άνθρωπος, συνεπής, μορφωμένος και τεχνοκράτης. Επίσης έχει και το απαραίτητο οικονομικό background για να στηρίξει την υποψηφιότητά του, που στην πολιτική (δυστυχώς) είναι βαρύνουσας σημασίας. Όμως η τρίτη θέση Γερουλάνου και οι ψήφοι Καστανίδη λειτουργούν προσθετικά στον κ. Παπανδρέου, αν υπάρξει δεύτερος γύρος.
Αφού λοιπόν καθησύχασα τους αναλυτές του Οίκου, στάθηκα μόνο σε έναν απρόβλεπτο παράγοντα που εγώ θεωρώ αρκετά ανατρεπτικό στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ. Τόσο η τρίτη θέση Γαρουλάνου όσο και η δεύτερη θέση Ανδρουλάκη, θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να απειληθούν από τις προβοκατόρικες ενέργειες του Συγκροτήματος, το οποίο με πάθος στηρίζει την κουτσή υποψηφιότητα Λοβέρδου. Έτσι με έναν συνδυασμό επιθετικών προωθητικών ενεργειών, οπως οι παράλογες μετρήσεις, οι στημένες συνεντεύξεις, τα διθυραμβικά άρθρα γνώμης, η φθηνή απολιτίκ επίθεση στους αντιπάλους του μέσα από τις στήλες, έχουν τη δυνατότητα πράγματι να σπρώξουν κάπως την υποψηφιότητα. Αυτό θα εξαρτηθεί πολύ και από τη διαβλητότητα ή μη της ψηφοφορίας και από το αν θα υπάρξει διαδικτυακή πλατφόρμα, όπου η εισβολή τρολ μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη.
Ένα μάλιστα διαφωτιστικό γεγονός είναι ότι τις τελευταίες μέρες το Συγκρότημα δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα. Αυτό είναι καλό για τον κ. Λοβέρδο, αλλά κακό για την αξιοπιστία του Συγκροτήματος. Για παράδειγμα δεν αρκούνται μόνο στο να πληρώσουν μετρήσεις που είναι υποψήφιες για αστέρι Μισλέν, αλλά τη σκυτάλη παίρνουν αμέσως οι ”ανεξάρτητες” πένες, που στην περίπτωση αυτή μοιάζουν με δημοσιογραφικό (ή σκέτο ”γραφικό”) Iron Dome: Το ραντάρ εντοπίζει το στόχο και οι πύραυλοι εκτοξεύονται με μαθηματική συνέπεια. Και ξαφνικά όλοι μαζί ανακαλύπτουν ότι ο λατρευτός τους νεοδεξιός είναι ο κυρίαρχος της κούρσας και μάλιστα (πάλι όλοι μαζί) μας κουνάνε και το δάχτυλο ”σας τα’ λεγα εγώ, ο Λοβέρδος είναι πρώτος, το λένε και οι δημοσκοπήσεις”.
Η πιο αστεία όμως ”μέτρηση” στο χυλό της δημοσκόπησης του ”Βήματος” ήταν η εκτόξευση του ΚΙΝΑΛ μια ανάσα από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ (χωρίς πολιτικό στίγμα και χωρίς αρχηγό, βρε αθεόφοβοι!) και βέβαια η καθιερωμένη καθήλωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πλήρη δυσαρμονία με αυτό που ο καθένας μπορεί να δει με γυμνό μάτι στο πεζοδρόμιο. Προφανώς ξέρουν ότι έρχεται ο κ. Παπανδρέου και προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα, ώστε τουλάχιστον, από τη δυσάρεστη για τα σχέδιά τους εξέλιξη, να βγει κάποιο κέρδος, δηλαδή η εξουδετέρωση της δυνατότητας της προοδευτικής παράταξης να διεκδικήσει την πρωτιά στις εθνικές εκλογές.
Αυτό που δεν μπήκαν στον κόπο να εξετάσουν, είναι η ζοφερή πραγματικότητα της μετά-Γεννηματά εποχής στο Κίνημα Αλλαγής, καθώς η ισχυρή αυτή προσωπικότητα τον τελευταίο καιρό έβρισκε βηματισμό και, με αρκετό είναι η αλήθεια τακτ, κατάφερε να περιορίσει αρκετά το συντηρητισμό που ανέδυε ο κ. Λοβέρδος. Την ίδια ώρα όφειλε να προστατεύσει την ενότητα του κινήματος και να υπερασπιστεί αυτό το ρυθμιστικό 8%, άρα δεν διέθετε την πολυτέλεια μιας διαγραφής, Έτσι η επανεκλογή της θα λειτουργούσε και ως εσωτερικό δημοψήφισμα για την μετέπειτα πορεία του ΚΙΝΑΛ, το οποίο η ίδια έβλεπε στο φυσικό του χώρο, δηλαδή αρκετά αριστερά του κέντρου.
Καθώς λοιπόν η συγκυρία στέρησε το ΚΙΝΑΛ από μια συνετή ηγεσία και καθώς ο κ. Ανδρουλάκης, ο οποίος θα μπορούσε ίσως να δράσει ενωτικά, φαίνεται ότι δεν διαθέτει τις απαιτούμενες δυνάμεις (αν μάλιστα έρθει τρίτος οι πληροφορίες λένε ότι θα διαπραγματευτεί σκληρά για την επόμενη εκλογή), το μέλλον φαίνεται ιδιαίτερα ζοφερό. Είναι βέβαια προφανές ότι σε ένα ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου, ο κ. Λοβέρδος θα είναι ξένο σώμα. Το πιθανότερο δε είναι ότι θα αποσυρθεί διακριτικά ο ίδιος ή θα τον αποσύρουν οι πάτρωνές του, αν κρίνουν ότι έτσι θα βοηθηθεί ο κ. Μητσοτάκης.
Όσοι λοιπόν πίστεψαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να γίνει το νέο ”Ποτάμι”, θα ήταν καλό να αναθεωρήσουν τις στρατηγικές τους, γιατί το ΠΑΣΟΚ, είτε θα σβήσει ήσυχα στις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, είτε (εξυπηρετώντας τα στενά συμφέροντα των στελεχών του), θα προσχωρήσει στο φυσικό του χώρο, στον οποίο, όσο και αν κάποιοι επιμένουν πεισματικά σε στυλ Ιζνογκούντ να αρνούνται, επικρατεί χωρίς αντίπαλο ο κ. Τσίπρας με την προοδευτική συμμαχία του (επιτέλους, σύντροφοι, αλλάξτε το όνομα, τι άλλο περιμένετε να συμβεί!!!)