Του Γ. Λακόπουλου
Το παιχνίδι παίζεται κάπως έτσι. “Ποιος θα είναι Πρωθυπουργός μετά τις επόμενες εκλογές”.” Θα είναι ο Μητσοτάκης”. ” Και από πού προκύπτει ότι θα είναι ο Μητσοτάκης”. “Προκύπτει από τις Δημοσκοπήσεις”. Η συνέχεια διακλαδώνεται. Μια εκδοχή είναι: “Και ποιος κουμαντάρει τις δημοσκοπήσεις;”. “Ο Μητσοτάκης”. Η άλλη είναι επιεικέστερη: “Τις ποιες;”. Διαλέγετε και παίρνετε…
Πάντως εδώ το παίγνιο διακόπτεται απότομα και άδοξα. Διότι οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα είναι ανέκδοτο. Αν θέλεις να κερδίσεις στοίχημα με το εκλογικό αποτέλεσμα ποντάρισε στο αντίθετο από ό,τι προβλέπουν οι δημοσκόποι. Ειδικά οι νέοι. Οι παλαιοί, όπως ο βετεράνος Ντίνος Ρουτζούνης, είναι προσεκτικοί.
Δεν είναι απαραιτήτως θέμα εντιμότητας των εταιριών. Πριν από όλα είναι θέμα της κοινωνίας. Οι αποικούντες ξέρουν ότι ακόμη και όταν γίνονται μετρήσεις οι μισοί από όσους ερωτώνται αρνούνται να απαντήσουν. Από τους υπολοίπους το ένα τρίτο κάνει πλάκα, ή παραπλανά τον ερωτώντα. Όταν υπάρχει ερωτών -γιατί ενίοτε υπάρχουν και “δημιουργικές” δημοσκοπήσεις. Με αυτά τα εμπόδια τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι “σταθμίσεις”.
Αν δούμε τη κατάσταση στη χώρα αυτή τη στιγμή, δεν χρειάζεται καμία δημοσκόπηση για να διακρίνει κανείς τη γενική δυσφορία για την κυβέρνηση. Όταν βλέπεις τον λύκο μην χάνεις χρόνο για τον τορό….
Οι δημοσκόποι ορθώς διαπιστώνουν την αποστροφή των ψηφοφόρων προς το κυβερνών κόμμα- πάντα για τη συγκυρία μιλάμε. Από εκεί και πέρα μάλλον μυρίζει αυθαιρεσία από μακριά ότι αυτή η αποστροφή γίνεται απευθείας ψήφος στον Μητσοτάκη. Ότι ένα μέρος του 35% που ανάδειξε δις τον Τσίπρα ως αριστερό στην κυβέρνηση, τώρα θα αναδείξει τον Μητσοτάκη ως δεξιό, δεν κολλάει.
Αντίθετα υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Πριν από όλα οι ίδιοι οι δημοσκόποι δίνουν στοιχεία ότι οι διαρροές από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατευθύνονται στη ΝΔ. Αιωρούνται στο κενό.
Δεύτερο φροντίζουν ο Άδωνις, ο Βορίδης και ο Σαμαράς. Όσο βρίσκονται επι σκηνής ούτε ψυχή από όσους προτίμησαν Τσίπρα σε δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα δε πρόκειται να πάει στον Μητσοτάκη. Και τρίτον υπάρχει η παράδοση. Το Μάιο του 2012 οι απώλειες του ενός κόμματος δεν μεταφέρθηκαν το άλλο.
Ο κίνδυνος να επαναληφθεί εκείνο το αποτέλεσμα είναι ορατός. Οι παιδικές χαρές που βαράνε παλαμάκια με τα δυο χεράκια , για τη σίγουρη επικράτηση Κυριάκου τον σκεπάζουν- τον κίνδυνο- και αποπροσανατολίζουν. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι μας απειλεί.
Π.χ. δεν είναι τυχαίο ότι δεν μπορεί να σταθεί κόμμα ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ότι η αόρατη ψήφος στη Χρυσή Αυγή ενισχύεται. Ούτε ότι αναζητούνται λούμπεν σωτήρες τύπου Σώρρα και χαβαλέδες τύπου Λεβέντη για να ασκηθεί το εκλογικό δικαίωμα σε βάρος του συστήματος.
Αν ο Κυριάκος είναι σίγουρος ότι στις σημερινές συνθήκες υπάρχει πολιτικός που μπορεί να συγκινήσει υπέρ του τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους, και είναι ο ίδιος, μαγκιά του. Να το δούμε και να μην το πιστέψουμε. Προφανώς έχει κι αυτός τις αυταπάτες του- α λα Τσίπρα.
Η αφελής και ιδιοτελής ταυτόχρονα διακίνηση της βεβαιότητας ότι όπου νάναι έρχεται και τα πράγματα θα πάρουν τον άλλο δρόμο, εξυπηρετεί κάποιες μεθοδεύσεις της σημερινής ηγεσία της ΝΔ. Π.χ. αυτή τη στιγμή δημιουργείται μια ΝΔ μέσα στη ΝΔ. Δηλαδή ο νεότερος Μητσοτάκης στήνει το κόμμα του μέσα στο κόμμα και στη συνέχεια θα στήνει και ένα ΙΧ κράτος.
Αυτή την επιδίωξη εξυπηρετεί η πατέντα για το “Μητρώο Στελεχών”. Από εκεί θα αντλήσει υποψήφιους βουλευτές της αρέσκειάς του: με καλά βιογραφικά και περιορισμένη σχέση με την πολιτική. Από εκεί θα στελεχώσει και το κράτος όχι με κομματικούς αλλά με …προσωπικούς παράγοντες.
Όλα αυτά βέβαια θυμίζουν Γ. Παπανδρέου όπως θυμίζει και εν γένει παρουσία του Κυριάκου-. Ίδιο ύφος δημόσιας παρουσίας, ίδιος ενδοκομματικός αυταρχισμός που προβάλλεται ως αποφασιστικότητα, ίδια συγκέντρωση εξουσιών, ίδια περιφρόνηση στα κομματικά όργανα και στις συλλογικές αποφάσεις. Αλλά και ίδια σλόγκαν, ίδια ρητορική και ίδιο μοντέλο καμπάνιας στο δημόσιο χώρο.
Μπορεί να είναι απλώς κοινό ιδίωμα των γόνων που επιδιώκουν να πάρουν την εξουσία ως δικαίωμα. Μπορεί όμως και να έχουν τον ίδιο σύμβουλο πολιτικού μάρκετινγκ- για πέρα από τον Ατλαντικό μιλάμε, όχι για τον Τάκη Θεοδωρικάκο ή τον Μακάριο Λαζαρίδη. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Η ουσία είναι πως η πρόβλεψη “ο Τσίπρας φεύγει ο Μητσοτάκης έρχεται”- που κάνει διάφορους φλούφληδες να μην κρατιούνται – είναι στο αέρα. Ο Τσίπρας μπορεί να φεύγει, αλλά ότι ο Μητσοτάκη έρχεται είναι ακόμη χλωμό. Απλώς παίρνει διάφορες ανταύγειες λόγω της απόλυτης κυριαρχίας της Δεξιάς στα ΜΜΕ. Ή μάλλον της απόλυτης χρεοκοπίας τω κυβερνητικών σ’ αυτόν τον τομέα. Όχι μόνο ποσοτικά, αλλά κυρίως ποιοτικά.
Αυτό το ενδεχόμενο, να φύγει δηλαδή ο Τσίπρας και να μην έλθει ο Μητσοτάκης, το φλερτάρουν κι άλλοι. Π.χ. όσοι θέλουν να γίνουν πρωθυπουργοί σε συγκυβέρνηση. Αλλά δεν είναι καλό για τη χώρα αλλά και για την πολιτική σκηνή. Γιατί η χώρα πρέπει αντέχει κυβέρνηση με εκλεγμένο Πρωθυπουργό και οι ξένοι πρέπει να έχουν έγκυρο συνομιλητή.
Αν επικρατήσει ο “κανένας” θα πάμε σε πολιτικό σκηνικό με αστάθεια και τελικά σε ραγδαία οπισθοχώρηση σε όλα τα μέτωπα. Από την ευρωπαϊκή παρουσία και τις μεταρρυθμίσεις, μέχρι τη Δημοκρατία τους θεσμούς και την κοινοβουλευτική αρτιότητα.
Ο κίνδυνος να παραδοθεί η χώρα σε ένα μείγμα ακροδεξιών και σούργελων πρέπει να απασχολήσει τα δυο μεγάλα κόμματα περισσότερο. Ιδιαίτερα οι Νεοδημοκράτες θα πρέπει να αφήσουν το καλάμι τους και να δουν ότι η μέλλουσα διακυβέρνησή τους περνάει από τη στήριξη της σημερινής κυβέρνησης σε κρίσιμα μέτωπα με εθνικά διακυβεύματα.
Όταν έλθει η σειρά του Κυριάκου ας κάνει ό,τι νομίζει – δηλαδή ότι θα του επιβάλει η τρόικα, όπως επιβάλλει και στον Τσίπρα. Αλλά ως τότε πρέπει να κρατηθεί η χώρα όρθια μέσα στην Ευρωζώνη και το πολιτικό σύστημα σταθερό. Αλλιώς θα την πατήσει. Είτε σαν τον Παπανδρέου που δεν στήριξε τον Καραμανλή να προλάβει την κρίση, είτε σαν τον Σαμαρά που δεν στήριξε τον Παπαδήμο και σαν τον Τσίπρα που δεν άφησε τον Σαμαρά να ολοκληρώσει το ρόλο του. Είτε πολύ χειρότερα….
