Του Γιάννη Σγουρού
Η υπόθεση του Κολωνού και οι παρόμοιες υποθέσεις βιασμών παιδιών είναι ένα καμπανάκι αφύπνισης για την κρίση της ελληνική κοινωνία που δεν προσφέρεται για πολιτική επικοινωνία. Πολύ περισσότερο δεν προσφέρεται για εύκολες “λύσεις” που βρέθηκαν στο πόδι για το δελτίο ειδήσεων που θα ξεχαστούν μόλις το θέμα πάψει να απασχολεί την επικαιρότητα.
‘Ενα δωδεκάχρονο κορίτσι αφού έγινε βορά στα χέρια ενός θεοσεβόμενου μαστρωπού ξαναβιάζεται καθημερινά για χάρη της τηλεθέασης και της πολιτικής σκοπιμότητας με υποκρισία. Xρόνια τώρα μια πολιτική που ασχολείται περισσότερο με τους συνταξιούχους και λιγότερο με τους νέους και τα παιδιά οδήγησε στη φτώχεια, την διάλυση του κοινωνικού ιστού και μεσαιωνικές συμπεριφορές όπου γονείς βιάζουν και εκπορνεύουν τα παιδιά τους.
Τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά αν σκεφτούμε πως αυτή η υπόθεση δεν είναι μοναδική και ελάχιστες τέτοιες υποθέσεις βλέπουν την δημοσιότητα και φτάνουν στη Δικαιοσύνη. Η γειτονιά δεν μιλά, η αστυνομία δεν επεμβαίνει και η δικαιοσύνη αργεί. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη θα πρέπει να διαλυθεί μια οικογένεια και η ζωή ενός παιδιού να γίνει τηλεοπτικό εμπόρευμα.
Όταν τελειώσει αυτή η υπόθεση κανένας δεν θα ασχοληθεί με ένα παιδί που σήμερα πιέζεται για απανωτές καταθέσεις προκειμένου να αποδείξει τελικά την αθωότητα της κυβέρνησης που βρέθηκε μέσα σε λίγες μέρες με ένα σχέδιο που δεν όχι μόνο δεν επιλύει, αλλά ούτε αντιλαμβάνεται καν το πρόβλημα.
Αφού χάσαμε τις γειτονιές η κρίση μπαίνει μέσα στην ίδια την οικογένεια: γυναικοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία και τελικά γονείς που βιάζουν και μητέρες που εκπορνεύουν ή ακόμα και σκοτώνουν τα παιδιά τους. Μετά την κατάρρευση της πόλης η οικογένεια ζει μια κρίση που επιδεινώνει η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες, αλλά κάτι πιο σοβαρό συμβαίνει που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα Τμήμα Προστασίας των Ανηλίκων χωμένο σε κάποια κρατική γραφειοκρατία.
Η προστασία των ανηλίκων, των παιδιών -σε μια εποχή που η φτωχοποίηση χτυπά περισσότερο τα παιδιά δεν μπορεί να είναι έργο της κεντρικής διοίκησης, αλλά τις τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι δήμοι είναι πιο κοντά στην οικογένεια κι όχι η κυβέρνηση και αυτοί με τις Περιφέρειες θα πρέπει να ενισχυθούν με εξουσίες και πόρους για να αναστήσουν τις γειτονιές και τις πόλεις.
Με προγράμματα που θα ρίξουν τους τοίχους στις οικογένειες που κρύβουν Μεσαίωνες σε μια αυτοκαταστροφική πορεία μιας κοινωνίας που δημιουργεί πυρήνες σαπίλας και αποκτήνωσης.
Με δράσεις που θα αναθερμάνουν την κοινωνική αλληλλεγγύη με χώρους και θεσμούς για τα παιδιά ανάμεσα στο σχολείο και το σπίτι. Με κοινωνική πολιτική που θα προστατεύει τα παιδιά και τις μητέρες. Με φορείς που θα βλέπουν τι συμβαίνει στο σπίτι για την ανασύσταση της γειτονιάς, την προστασία των παιδιών κι ένα πραγματικό κράτος πρόνοιας.
Το σχολείο θα πρέπει να διευρύνει την δράση και τη ζωή του και να σπάσει την κοινωνική απομόνωση παιδιών που κινδυνεύουν από τους γονείς τους. Οι δήμοι θα πρέπει να δημιουργήσουν κέντρα βοήθειας για τα παιδιά που ζουν μέσα στη βία και τον φόβο ή πολύ περισσότερο στον τρόμο. Ο αθλητισμός έχει τεράστιο ρόλο στην κοινωνικοποίηση των παιδιών.
Πάνω από όλα όμως θα πρέπει να ξαναστήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις, την πολιτική δράση ενεργών πολιτών και να σκεφτούμε μέσα σε πόση βία μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Προφανώς δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το κράτος και μια αποτυχημένη κοινωνική διοίκηση, ούτε την Εκκλησία που έχει τον ρόλο της στη ζωή της γειτονιάς.
Η τοπική αυτοδιοίκηση και οι ίδιοι οι πολίτες μπορούν να προστατεύσουν τη ζωή της πόλης και τα παιδιά που εν προκειμένω είναι εντελώς μόνα. Ούτε η αστυνομία, ούτε ο εισαγγελέας και η Δικαιοσύνη. Καθώς η ελληνική κοινωνία έχασε την παραδοσιακή γειτονιά και το χωριό έχασε μαζί την αλληλλεγγύη και την ανθρωπιά που υπήρχε παρά την φτώχεια και τις δύσκολες συνθήκες σε παιδικούς παραδείσους.
Η ελληνική κοινωνία ζει την κρίση του βασικού της πυρήνα, που είναι η οικογένεια, χωρίς να αντιμετωπίζει με επάρκεια την φροντίδα των ηλικιωμένων και των παιδιών -που είναι περισσότερο εκτεθειμένα στις παθογένειες.
Καιρός να νοσταλγήσουμε όχι τους χαμένους “παραδείσους” των παιδικών μας χρόνων, αλλά αυτούς του μέλλοντος με ανθρώπινες πόλεις με φροντίδα και ασφάλεια πρώτα για τα παιδιά.
Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ένα βίαιο κόσμο και πολύ συχνά ιδιαίτερα βίαιο όπως το δωδεκάχρονο κορίτσι στον Κολωνό και χιλιάδες άλλα στις γειτονιές ιδιαίτερα της Αθήνας.
Χρειάζεται μια πολιτική που δεν χωράει σε απλά νομοσχέδια. Με δράση στους τόπους που ζούμε στους άξονες Παιδί -Οικογένεια- Γειτονιά.
Αυτή τη δράση μόνο η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να προσφέρει δημιουργώντας θεσμούς για την προστασία των παιδιών και την κοινωνική αλληλεγγύη, για ασφαλείς και ζωντανές γειτονιές και ανθρώπινες πόλεις.
