Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή, υπήρξε η λυτρωτική διέξοδος των δημοκρατικών πολιτών που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, όταν τους πρόδωσαν οι ηγεσίες του.
Ήταν η περηφάνεια της Ελλάδας και η αξιοπρέπεια της πολιτικής, όταν επέμενε απέναντι στα μνημονιακά θηρία να τιμήσει το πρόγραμμα, με το οποίο κέρδισε τις εκλογές.
Έγινε υπόδειγμα πολιτικού θάρρους όταν πήρε την ευθύνη να μην συνυπογράψει την αντιευρωπαϊκή «υπόδειξη» του Δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε. Δεν ήταν «κολοτούμπα», αλλά πράξη εθνικής υπευθυνότητας.
Έκανε τη διακυβέρνηση συμβόλαιο εντιμότητας όταν έθεσε τον συμβιβασμό στον οποίο κατέληξε στην κρίση του λαού. Μόνο οι συνένοχοι της χρεοκοπίας δεν αντιλαμβάνονται ότι το τρίτο Μνημόνιο είχε τη λαϊκή επικύρωση -που δεν είχαν τα προηγούμενα.
Λύτρωσε την Ελλάδα και την ελληνική διπλωματία από το φορτίο του Μακεδονικού που της επέβαλαν ο πατέρας Μητσοτάκης με το Σαμαρά.
Έθεσε τα όρια ανάμεσα στην πολιτική τάξη και την ισχύ του χρήματος , όταν σταμάτησε την καταπάτηση της κρατικής περιουσίας από τους «νταβατζήδες» – με όρους που έθετε η Πολιτεία.
Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού υπάρχουν οι δισταγμοί, τα λάθη, η ανοχή σε συμπεριφορές, και οι συνθηκολογήσεις.
Φορτώθηκε -αναγκαστικά- την ανάρμοστη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο και πληρώνει ακόμη την εμπιστοσύνη στον Βαρουφάκη.
Δεν αποτοξίνωσε το κόμμα του αποβάλλοντας τον ανάγωγο Πολάκη, διεκδίκησε την Περιφέρεια Αττικής με τη Δούρου, ανέχθηκε να μετατρέψει ο Παππάς την κάλπη σε κολυμβήθρα για τη δικαστική καταδίκη του.
Στο κόμμα του αποποιήθηκε τα προνόμια του επικεφαλής, με κατευνασμούς προς την ομάδα Τσακαλώτου και τους ακροβολισμούς στελεχών σαν τον Τζανακόπουλο, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη.
Εγκλωβίσθηκε στον «ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων» που τον απέκοψε από την βάση της Δημοκρατικής Παράταξης, έδωσε ρόλους σε προβληματικούς παλαιοπασόκους, και ως ηγέτης μπήκε στα παιχνίδι με φράξιες.
Στο πολιτικο πεδίο δεν υλοποίησε την εντολή του 2019 για νέο κόμμα σύγκλισης Αριστεράς -Κεντροαριστεράς, δεν προσχώρησε στους Ευρωσοσιαλιστές, δεν επαναδιατύπωσε την ιδεολογική πλατφόρμα του και δεν αποτύπωσε τη φιλολαϊκή πολιτική του πρόταση προεκλογικά με νέα κυβερνώσα ομαδα, με πρόσωπα αποδεκτά από το λαό.
Με τόσα λάθη, έχοντας απέναντί του ένα πανίσχυρο οικονομικό και μιντιακό σύστημα που επένδυσε στον Μητσοτάκη για να έχει πρόσβαση στο κρατικό και το κοινοτικό χρήμα, ήταν αδύνατο να επικρατήσει.
Ότι εν τέλει η ήττα μετατράπηκε σε συντριβή, ήταν προϊόν της προεκλογικής παράλυσης, που επέτρεψε στην προπαγάνδα της Δεξιάς να αξιοποιεί και την παραμικρή φράση των απερίσκεπτων Συριζαίων
Αν κάνουμε το λογαριασμό από το 2015 μέχρι σημερα προκυπτει ότι Τσίπρας νίκησε τα λιοντάρια και επέτρεψε να τον φάνε οι κοριοί. Συμβαίνει στην πολιτική όταν ένας ηγέτης χάνει τον συγχρονισμό με την κοινωνία και εγκλωβίζεται στα εσωκομματικά τείχη.
Με την παραίτησή του ο Τσίπρας μηδένισε το κοντέρ για τον ΣΥΡΙΖΑ και του κληροδότησε τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολιτευσης. Αν δεν φαγωθούν μεταξύ τους και αναθέσουν τη ηγεσία σε νέο πρίοσωπο με απήχηση στην κοινωνία και χωρίς εμπλοκή στις εσωκομματικές έριδες μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο της επιστροφής στην κυβέρνηση.
Κυρίως όμως μπορούν να παίξουν το ρόλο τους σαν δημοκρατικό κομμα απέναντι σε μια κυβερνηση που έχει την αίσθηση της ασυδοσίας και δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο. Αν τον παίξουν σωστά, θα εξελιχθούν σε σύγχρονο κόμμα με προοπτικές συμμετοχής στη διακυβέρνηση.
